و البته در پی هر اعتراضی در برابر سیاست های حاکم در چند دهه گذشته که طبیعتاً مقاومتی را در برابر پروارتر شدن افراد دولتی یا به اصطلاح آقا زادگان سازمان می دهند، قاعدتاً نیروی سرکوبگر رژیم که مستقیماً منافع عده ای خاص را به حادترین شکل ممکن تامین می کند وارد میدان شده و با تحت تعقیب و زندانی کردن سازمان دهنگان  و معترضان تمام تلاش خود را برای درهم شکستن صف اعتصاب و اعتراض می نمایند و این چیزی نیست که از چشم کسی تا کنون پنهان مانده باشد و صد البته که این فشار بر اعتراضات بر حق مردم زمانی همه جانبه تر می گردد که معترضان دست به سازماندهی در برابر حکومت جمهوری اسلامی زده باشند.

پس به همین روی سرکوب که در چهارچوب حکومتی جمهوری اسلامی به مثابه اولین شرط و ابزار تضمین کننده ی بقا در برابر نارضایتی های توده ای است اینبار نه به تنهایی که در کنار دیگر ابزار حکومتی وارد کارزار مبارزاتی می شود. یعنی در آنجا که معترضان قدرت سازمان دادن به اعتصاب و اعتراض چندین هزار نفره را دارا بوده و دستگاه سرکوب(پلیس و نیروهای امنیتی) به تنهایی قادر به انجام وظیفه خود برای شکستن صف اعتراض نباشد، دقیقاً در این برهه زمانی است که رژیم با فشار خشونت بار پلیسی از یک سو و از سوی دیگر از طریق نمایندگان حکومتی در قامت نمایندگان مجلس و روحانیون در صدد ایجاد شکاف در بین معترضان برآمده و با دادن وعده های پوشالی که هیچ تضمینی بر عملی شدن آنها در موعد مقرر نبوده و نیست، تمام تلاش خود را برای عدم گسترش مبارزات به مناطق دیگر می نمایند.

البته در این وادی نباید از نقش نفوذی های حکومتی که در لباس دوست، به جای اعتراض و مقاومت ، شیوه توسل جویی به نیروهای ماورالطبیعه را تبلیغ می نمایند نیز حاشیه ای دانست، چرا که این آخری به عنوان اعتصاب شکن به راحتی با دست گذاشتن روی اعتقادات و باورهای مذهبی، در روحیه مبارزات خودانگیخته معترضان که نه تجربه مبارزه سیاسی دراز مدت را داشته و نه از آنچنان آگاهی سیاسی برخوردار اند که بتوانند آنرا به مثابه چراغ راه حرکت در تاریکی به کار بندند، می تواند عمیق ترین ضربات را بر حرکت بر حق مردم وارد آورده آنچنان که با ایجاد روحیه شکست در آنها و افکندن حس بی اعتمادی در بین اعتراض کنندگان نسبت به یکدیگر، امکان هرگونه سربرآوردن اعتصاب و اعتراض جدید را دست کم برای مدتی طولانی از بین خواهد برد.

قشر معترض امروزِ ایران باید برای بهبود در وضعیت خود که ناگزیر در مبارزه علیه جمهوری اسلامی خود را نمایان می کند، برای برخورد به انواع شیوه های سرکوبگر حکومتی، سازماندهی نیروهای خود مستقل از تشکل های حکومتی، عدم خوشبینی به وعده های نمایندگان حکومتی (که خود از عناصر حامی سرکوب و حفظ شرایط موجود هستند) و یک صف شدن در برابر دستگاه سرکوبگر پلیس و نیروهای امنیتی است.

بی تردید این حکومت با تمام دستگاه عریض و طویل سرکوبگر اش در برابر نیروی میلیونها نفر از آحاد مردم ایران که سالهاست زیر یوغ حکومت اسلامی چیزی جز فقر و تباهی را تجربه نمی کنند، هیچ است. تاریخ مبارزات مردم در ایران و جهان بی تردید این را اثبات نموده که نیروی مقاومت هر چند در ابتدای خود می تواند کوچک و کم تاثیر باشد، اما در ادامه و با گسترش یافتن و تداوم آن که همبستگی توده ای را به خود به همراه می آورد، حکومت های دیکاتوری و مستبد در برابر آنها هیچ هستند.

زنده باد مبارزات بر حق مردم ایران

دفتر سیاسی سازمان ملی و میهنی ایران

شنبه ۹ دی ماه ۱۳۹۶