برای تعیین و تضمین آینده ی وطنی که دوستش دارم . رای بدهم

 

اما . خنده ام می گیرد . خنده ای تلخ . چون زهر مار
به چه کسی . رای بدهم؟

همه را می شناسم .
38 سال است همین ها . سرنوشت و آینده ی
ایران و ایرانی را . به آتش کشیده اند

38 سال است همین ها . می زنند . زندان و شکنجه می کنند . و می کشند
38 سال است . گرسنه و تشنه ی یک مثقال عدالت
آزادی و امنیت . چشمهای مان . به دستهای شان است
همان دستهایی که . گدای مان پروراندند

38 سال است . فقط گریه و مرگ را می شناسیم و از شادی ی خبریم
دلم می خواهد رای بدهم . اما خنده ام می گیرد . خنده ای تلخ چون زهر مار
به چه کسی رای بدهم ؟ که دستانش خونین نباشد؟

به چه کسی رای بدهم ؟ که ثروت و نان فرزندانم ( همان بیت المال ) را
بیت الوجود خود و خانواده . نکرده باشد ؟
حال و هوای این روزها . سرشار شعارهای زیبای ملی گرایی
عدالت . آزادی . کار . شادی و بهداشت است
همان شعارهایی که . بی شماری را برای ابراز و اظهارش
حلق آویز و از زندگی ساقط کردند .

من هرگز رای نخواهم داد
رای من . یعنی رضایت از قتل فرزندانم . در عنفوان جوانی و نهایت بی گناهی
رای من یعنی . نابودی آذربایجان و کردستان و اهواز
با مسئولینی بی مسئولیت

رای من یعنی . مردن خاموش نرگس محمدی . آرش صادقی
گلرخ ایرایی . آتنا دایمی . امید علی شناس . امیر امیر قلی
زینب جلالیان . سعید شیرزاد . اسماعیل عبدی
یوسف عمادی . عیسی سحر خیز . احمد رضا جلالی .
و عبد الفتاح سلطانی و ............. در سلولهای تاریک جمهوری اسلامی

رای من یعنی . خندیدن به گریه ها و ضجه های مادرانی
که همین روزها . جوانانشان را حلق آویز می کنند 

 من هرگز رای نخواهم داد