آقاى عبدالرضا كريمى را دو بار ديدم، در آلمان، شهرهای بوخوم و هامبورگ. همين تابستان در هامبورگ پشت تريبون ايستاده بود؛ فروتن، خوش سخن، با لهجه اى شيرين و دلنشين. حرافى و فضل فروشى نكرد. صميمى بود و به گرمى و نرمى سخن گفت، كوتاه، گويا و ارزشمند.

من آنجا در بارهء عدم تمركز در قانون اساسى مشروطيت، انجمن هاى ايالتى و ولايتى، و سياست هاى قانونى مصدق در مورد شوراهاى روستا، بخش، شهر و شهرستان سخن می گفتم؛  با اين تاكيد كه اين قوانين مى تواند، پس از ولايت مطلقه فقيه، پايه و اساسى باشد براى يك پارچگى، وحدت ملى و حفظآزادي هاى مردم؛ مشروط بر آنكه  - با توجه به دگرگوني هاى شگرف جمعيتى، اقتصادى و اجتماعى - روزآمد شده و بامقتضيات امروز ايران هماهنگى داشته باشد.

مى دانستم كه آقاى عبدالرضا كريمى از اعضا و مسئولان حزب دمو كرات كردستان ايران بوده است. در آن دو نشست آرزو داشتم كه با ايشان تبادل نظرى داشته باشم. خسته و بيمار بود و با شتاب به خانه باز گشت. ديدار ممكن نشد. و دو روز پيش با خبر شدم كه در سردى و سياهى ايام سخت تبعيد، بار جان خسته را به خاك سپرده و ما را ترك كرده اند. در فقدان اين ميهن دوست دموكرات كرد با خانواده و ياران او همدردم.

به ياد سخنان او افتادم که هر سخن كز دل بر آيد لاجرم بر دل نشيند. از آقاى حسن اعتمادى، رئيس کميتهء برگزاریچهارمين کنگرهء سكولار دموكرات های (در هامبورگ) خواهش كردم كه در وداع اين همرزم گرانقدر، و براى بزرگداشت او سخنان اش باز پخش شود. خوشبختانه نيازى به درخواست من نبود. آن را منتشر كرده بودند و براى من هم فرستادند. از لطف جناب اعتمادى سپاسگزارم.

اينك برای برخوردارى از تجربيات يك ايرانىِ دموكراتِ كُرد، و به احترام اين مبارز آزاده، چند دقيقه اى به سخنرانى او كه چكيده و عصارهء يك عمر تلاش و رزم آرمان خواهانه است، گوش دل فرا دهيم؛ در پيوند زير:

https://www.youtube.com/watch?v=-sldjPcyxqY

و بجاست که رهبرى حزب دموكرات كردستان ايران پيام همرزم سابق خود را آويزهء گوش كند. ما، همهء ما، مضمون گفته هاى دكترقاسملو و دكتر شرفكندى (كه هر دو توسط عمامه داران خونريز مسلط بر ميهن مان  سلاخى شدند) را به خاطر بسپاريم كه «هيچ ايرانى نمى تواند خود را ايرانى تر از كردها بداند».

اميد آنكه نام، ياد و راه عبد الرضا كريمى به همت ياران او ماندگار باشد.

پنجشنبه 28 بهمن 1395