در هر سپيده ى بيدار

بر آسمان خيال من

عقابى هوشيار

با قفس خود

بر روى بال هاى ستبرش

به پرواز در مى آيد .

چون بال هاى نسيم

برپشت بام خانه ها نمايان مى شود

چون شمع

مسافر جاده ى پايان مى شود .

امروز،  دلم گرفته است

امروز،  دلم براى بال پرواز او تنگ است

امروز،  آسمان دل من خاليست

شررى نيست،

همه جا فقدانِ سخنِ سنگ است .

پرنده هاى زندگى

در قفس هاى بى كسى

ترانه برلب، مى ميرند

پرنده هاى در هوا

تصويرْ رنگند

كه مى پرند .

زمين جاى زندگى نيست

آسمان سر ما ابريست

هر كجا شعله اى افروخته بود

به خاموشى دلگير نشست

شبنمِ حيرتِ ما بود

اين روشنى،

كه بر پاى گُل رخسار شكست .

فرخ ازبرى- آلمان

٢٧ يولى ٢٠١٦