به نام خدا
امسال در شرایطی وارد روز معلم می شویم که رخوت و ناامیدی از شرایط فرهنگی ،اجتماعی و اقتصادی فرهنگیان می رود که دوباره به چالشی جدید منتهی شود؛ از این رو همه درخواست فعالان صنفی فرهنگیان بر این است که تصمیم گیرندگان کشور با درک درست شرایط، تدابیری اتخاذ کنند که این گسل بین فرهنگ و جامعه بیش از پیش عمیق تر نشود.

اگر در دوران دولت احمدی نژاد، فعالان صنفی فرهنگی، در سکون و سکوت اجباری، هرکدام به گوشه ای خزیده بودند ، با روی کارآمدن «دولت تدبیر و امید» و زمزمه ی تدوین منشور حقوق شهروندی، خونی تازه به رگ هایشان تزریق شد.
فرهنگیان دست بر زانو گذاشتند تا کمر خمیده خود را دوباره راست کنند؛ درحالی که همکارانشان هنوز، برای احقاق حقوق آن ها، دربند بودند و بسیاری از هم صنف هایشان، حکم قضایی داشتند.
با این همه، امیدوار به «تدبیر»، صبوری پیشه کردند تا مطالبات صنفی را به صورت مسالمت آمیز پیگیری کنند.
فرهنگیان از یک سو شاهد بودند رئیس جمهور، اعتراض های صنفی را حق آن ها عنوان می کرد و از سوی دیگر، تجمعات آن ها به احضار و تهدیدهای حراستی تبدیل می شد.
آنگاه که خواستند،صدایشان را به «خانه ملت» برسانند؛پاسخی جز تهدید و ضرب و شتم دریافت نکردند. سکوت نمایندگان مجلس هم، زخم هایشان را عمیق تر کرد تا اینکه حکم های فعالان صنفی هم اجرا شد.
مگر مطالبات فرهنگیان چیست که در آستانه گرامیداشت مقام معلّم، با گذشت حدود نیم قرن از به خاک و خون کشیدن دکتر «خانعلی» برای احقاق حقوق صنفی، هنوز به آن دست نیافته اند؟جز اینکه :
– فعالیت صنفی آن ها بنابرقانون به رسمیت شناخته شود و امنیتی تلقی نگردد.
– سنگ هایی که مانع از تشکیل رسمی کانون صنفی فرهنگیان می گردد، برداشته شود.
– به خواسته های«محمود بهشتی»، سخنگوی کانون صنفی فرهنگیان ایران برای انجام یک محاکمه برمبنای اصل 168 قانون اساسی با حضور هیأت منصفه در محاکم دادگستری توجه شود تا برای سومین بار دست به اعتصاب غذا نزند.
– محدودیت های «اسماعیل عبدی» دبیرکل کانون صنفی برداشته شود تا ناچار به جرگه اعتصابیون نپیوندد.

_«علی اکبر باغانی» تنها به جرم احقاق حقوق صنفی علاوه بر تحمل یک سال حبس در بدترین شرایط و در کنار زندانیان محکوم به اعدام و جرایم سنگین مواد مخدر، اکنون تبعید را تحمل نکند.
– «محمد رضا نیک نژاد» و «مهدی بهلولی» برای قلم زدن و نوشتن دردها، هریک به پنج سال حبس در دادگاه بدوی محکوم نشوند.
– قانون مدیریت خدمات کشوری و نظام هماهنگ پرداخت حقوق که از مطالبات فرهنگیان است به صورت واقعی اجرایی شود.
آن هم درحالی که زمزمه هایی از مستثنا کردن برخی دستگاه‌های اجرایی شنیده می شود که عملاً از دامنه شمول این قانون خارج می شوند تا همچنان فرهنگیان ،طعم تلخ تبعیض را در پرداخت حقوق بچشند.

– صندوق‌های ذخیره فرهنگیان به معنای واقعی تامین کننده رفاه فرهنگیان باشد و اطلاع رسانی شفاف را در دستور کار قرار دهد.
– روند خصوصی سازی مدارس که به تبعیض در آموزش و محرومیت از تحصیل را دردانش آموزان تقویت می کند، متوقف شود .
– تحول نظام آموزشی به صورت کارشناسی و برنامه ریزی شده و به دور از شتابزدگی تدوین شود و به طریقی سامان یابد که خرد محوری، خلاقیت و آموزش حقوق شهروندی در راستای تحقق توسعه پایدار شکوفا شود .
– در گزینش معلمان، صلاحیت آموزشی و علمی سنجیده شود، نه سلیقه های شخصی.
– در شرایط معلمان حق التدریس بازنگری شود که با کمترین دستمزد کار می کنند و دراین بین همان دستمزد حداقلی هم پرداخت نمی‌شود.
– از وعده و وعیدهای توخالی که رسانه ی ملی بر روی آن مانور می دهد و تنها روح رنجور فرهنگیان را آزرده تر می کند، دست برداشته شود.
– نگاه غیرمنصفانه «مصرفی» بودن آموزش و پرورش تغییر یابد و اگر به توسعه همه جانبه کشور اعتقادی وجود دارد با تخصیص بودجه کافی در راه اعتلای ایران گام برداشته شود.
– حقوق بازنشستگان فرهنگی برابر با بالارفتن تورم افزایش یابد.

براین اساس کانون صنفی معلمان استان قزوین، ضمن تبریک آزادی رسول بداقی سرفراز، از قوای سه گانه کشور و همه دلسوزان ایران اسلامی می خواهد، بیان و پیگیری مطالبات بحق فرهنگیان را براساس نص صریح قانون اساسی به رسمیت بشناسند و در جهت تحقق آن، همراه فرهنگیان باشند و بیش از این نگذارند، مدرسان تعلیم و تربیت کشور با زخم و آه و درد برخاسته از خنجر تورم و رکود و ناشنوایی و نادیدگی، شاهد این ظلم مضاعف باشند.

کانون صنفی معلمان استان قزوین