هميشه دوست داشتم در جواب كامنت هايى كه با توهين و تحقير بر مطالبم نوشته مى شود جواب بنويسم. فرصتى پيش آمد تا اين كار را انجام دهم.

١- قرار نيست كه شما مرا دوست داشته باشيد و يا خوشتان بيايد. و قرار نيست كه من اين توهين ها را به خود بگيرم كه در آنصورت همرديف اهانت كنندگان خواهم شد. حتى همين اهانت ها سبب نمى شود كه من شما را مخاطبم قرار نسازم. چون شما انسان هستيد و از منظر من بزرگوار. اما آنچه مرا متعجب مى سازد غرق شدن شما در ادبيات نفرت است. اين ادبيات همان ادبياتى است كه دوست ندارم به قلمروهاى نوشتارى بنده سرايت كند. من از انديشه هاى كثيف و انسان كش و انسان ستيز متنفرم. و چه كسى نيست كه متنفر نباشد؟ مى توانى در سايه ى نفرت و پررويى و بى تربيتى هر كارى بكنى اما نخواهى توانست كارى براى خويش بكنى. غرق شدن در نفرت و نوع ستيزى آن هم در زير چادر نژادپرستى خودش دلسوزى دارد. بكنى. دلم براى كسانى كه متنفر زبان و انسانِ ترك هستند ( صرفاً به دليل ترك بودن ) مى سوزد. با من و در بين ما بزرگوارانى هستند كه به اين نتيجه رسيده اند تا در جواب نفرت پراكنى فاشيسم و راسيسم نفرت بپراكنند. اين شايد درست است و متاسفانه بايد بگويم كه عقيده ى آنها در اين برهه تا حدود زيادى بر عقيده ى من ارجحيت دارد چون نبض منطقه اى كه ما در آن هستيم با نفرت مى تپد. اما من و ما زبان محبت داريم. صبر و تحمل آزربايجان جنوبى ريشه در زبان محبتش دارد. و طبيعى است كه زبان محبت در برابر زبان نفرت هميشه مظلوم است. اگر جوابى براى شما نمى نويسم به دليل بى اعتنايى نيست بلكه مى خواهم از ادبياتى كه دوستش ندارم دور باشم.

٢- من شاعرانه زندگى مى كنم اما مبارزه ام با راسيسم و فاشيسم جدى و سرسختانه است. در اين راه منتى بر كسى نيست و اين عشق من است. و هر چه در راه عشق بر سرمان آيد نيكوست. بنابراين از حرفهاى شما عقده اى نمى شويم و كينه در دل نمى پروريم بلكه باز هم بر كشاندن شما به پاى گفتمان براى عدالت و حقيقت اصرار خواهيم ورزيد.

٣- مى دانيم كه كسى در به رويمان باز نخواهد كرد. مى دانيم كسى جواب تلفن هايمان را نخواهد داد. مى دانيم كه تمركز گرايى خود را به خواب زده است تا جوابى ندهد، چون جوابى ندارد. ما مى دانيم كه تمركزگرايى قصد دارد اعصابمان را به هم زند و مثل خودش عصبى مان سازد اما بيدى نيستيم كه با اين بادها بلرزيم.

٤- هيچ هويتى سربار هويت ديگر نيست بلكه به زعم بنده هويت ها بر و بار يكديگرند. اگر شيشه ى عسل را با سنگ خشونت بشكنيد براى شما عسل خواهد داد و اگر با منطق و با ادب درش را باز كنيد باز هم به شما عسل خواهد داد. جواب شيشه ى عسل در هر دو حالت عسل است. در نظر من زبانها و هويت ها شيشه ى عسل اند.

٥- مى خواهند ما را آنقدر در حاشيه نگهدارند كه متن يادمان برود اما ما ياد گرفته ايم كه حاشيه را ميانبر زده و به متن برسيم. متن ما زبان و فرهنگ و سياست و جامعه ى ماست. تا احقاق حقمان متن خويش را حاشيه ى سياسى كارى ها نخواهيم ساخت.

٦- شايد خيلى ها و در اكثر مواقع شعر " هيچ آدابى و ترتيبى مجوى / هرچه مى خواهد دل تنگت بگوى " را بخوانند اما در حقيقت كمتر كسى بر مفهوم دل تنگ انديشيده است. دلى كه تنگ است و گشاد نيست. حرف من ولى چيز ديگرى است. به نظر من بى ادبى و بى ترتيبى زاده ى دل تنگ نيست بلكه محصول تنگ نظرى و يا بهتر است بگويم نظر تنگ مى باشد. در نظر و بينشِ منبسط ، ادب رفتار و گفتار ديده مى شود. بنابراين نظرات شما در خصوص نويسنده ى يك متن قبل از توضيح دادن متن نويسنده، خود شما را توضيح مى دهد.

٧- بر كامنتى كه زير مطلب " جاستين مك كارتى، جنايات ارامنه و تاريخنگارى حقيقت" نوشته شده توضيحى دارم:
" خودشیفتگی . دیگر شیفتگی. راسیسم شیفتگی . بیگانه شبفتگی . از عقده های خودکم بینی هستند که زهرش را نسبت به دیگران . به فارس . به ایرانی . به ارمنی . ... خالی میکند . چهره های مغولی که در ایران باید عوارض بدهند چون با زمین و آسمان و هوا و ادب و فرهنگ و تاریخ و مردم این سرزمین دشمنی دارند ولی حاضرند .... غربی ها را ببوسند . لیس بزنند ."
ركورد اينگونه ليس زدن فعلاً دست سلطنت طلب ها و لوس آنجلس نشينهاى راسيست فارسى است. كافيست نگاهى بيندازيد به فعاليت هاى سياسى و هنرى آنها، و نشست و برخاستشان با چهره هاى راديكال و نژادپرست. انگار سخنان جاستين مك كارتى بدجورى حالتان را گرفته است. اما سخن من چيز ديگرى است. بعضى از كامنت هايى كه زير اين مطلب نوشته شده نشان دهنده ى ارعاب اطلاعات و پان فارسيسم از جهانى شدن مسئله ى آزربايجان جنوبى است. از ايميل هايى كه فرستاده مى شود مى توان عمق اين نگرانى را دريافت. خب، ٢٥٠٠ سال جعلى، شما خود شيفته و راسيست و خودكم بين بوديد حالا چرا نگران ما شده ايد؟

باقى بقايتان