روزنامه، خانه روزنامه نگار است. روزنامه را که از او بگیری، بی خانمانش می کنی. در ایران، روزنامه نگار بی خانمان است. خانه بدوش است. چادر نشین است. روزنامه نگار، وقتی خسته از خانه بدوشی، به خارج کوچ می کند، هوای تازه برای سینه دود و درد آلودش، گرچه مرهم، ولی سنگین است. اطرافش پر از کمین و میدان مین است و دلهره رهایش نمی کند: اینجا خانه من نیست! اما، بی نوشتن می میرم وقلم که به حرمتش سوگند خورده ام، هرجایی نیست، هرجا نویس نیست !

روز، آشیانه ای بود برای شماری چلچله مهاجر و پاسخی به دلهره ها، ترس ها وامید هایشان. آشیانه از آن شان نبود، اما هرچه بود، روشن بود و کم حاشیه.  
دست صیاد نابکار، هم از آغاز، در سودای ویران کردن بود تا در این دور دست ها هم چراغی سو-سو نزند و حالا کلید تدبیرش، گویا، راه آب و دانه را بسته تا پرندگان مهاجر را غم نان و آب، به ترک آشیانه وادار کند و کرد !
شمعی بر مزار روز، که ۱۲ سال پرتو افشانی کرد، پاسداری از حرمت آزادیست و نشانه قدر شناسی از عزیزانی که روز را ۲۵۰۰ بار به روز کردند. 

http://www.roozonline.com/