مدرسه فمینیستی: «فاطمه سیاح» در آذرماه سال 1325 در مجله بانو در مقاله ای تحت عنوان «خانم اگر به مجلس شورای ملی رفتید برای خانمها چه می كنید؟» اولین زن ایرانی بود كه قلمی روزنامه نگارانه درباره حضور زنان در مجلس زد. او نوشت: «باید دانست كه در نخستین انتخابات، زنان اقلیت بسیار كوچكی را تشكیل خواهند داد. حتی در كشورهایی كه زنان سالهاست حقوق خود را به دست آورده اند تعداد نمایندگانشان قابل ملاحظه نیست و برای آنكه قلت تعداد خود را در قبال مردان جبران كنند باید اتحادشان بیش از آنان باشد. حتی اگر متعلق به احزاب مختلفی باشند باید در مجلس فرقه‌ی (فراكسیون) زنان واحدی برای اشتغال به مسائلی كه صرفا مربوط به منافع زنان و كودكان است، تشكیل دهند.»
هرچند فاطمه سیاح امیدوارانه برای حضور زنان در مجلس تلاش كرد اما نمایندگان مجلس، همچنان زنان را از حق انتخاب كردن و انتخاب شدن محروم داشتند. مرگ زودهنگام فاطمه سیاح، نوبت را به زنانی چون مهرانگیز منوچهریان و صفیه فیروز داد تا در سال 1330 با تلاشهای متعدی چون نوشتن كتاب در انتقاد از قوانین ضدزن، زمینه را برای به رسمیت شناختن حق رای زنان فراهم كنند و فعالیت گسترده ای را برای اولین حضور رسمی توده زنان در عرصه سیاست تدارك ببینند.
بدرالملوك بامداد و مهرانگیز دولتشاهی از دیگر زنانی بودند كه هر یك در نشریات و سازمانهای خود برای شركت زنان در پارلمان تلاش كردند. فعالیتهای زنانی كه دریافته بودند باید برای حضور سیاسی زنان در عرصه عمومی بیشتر تلاش كرد، تا سال 1341 ادامه یافت و این بار حق انتخاب شدن و انتخاب كردن از بالا به زنان اعطاء شد. اتحادیه زنان حقوق دان ایران، شورای عالی جمعیت های زنان، انجمن دوشیزگان و بانوان و... نیز از جمله گروههایی بودند كه برای تثبیت حق رای زنان تلاش می كردند. بسیاری بر این باورند كه حق رای زنان ایران، حقی اعطایی بود كه در روند توسعه سیاسی پهلوی به آنان رسید. اما نباید فراموش كرد كه زمینه سازی ها و تلاش های زنان ایرانی هم در این اعطاء سهم داشت و در واقع این حق هرچند در نهایت به شكل عمودی و حكومتی اعطا شد، اما ثمره ای از مبارزات زنان دگراندیش ایران آن زمان نیز بود.
زنان نامبرده و گروههایشان در تمام این سالها بذرهای بهره مندی از حضور زنان در عرصه سیاست را كاشته بودند و حالا وقت آن رسیده بود كه جوانه این بذرها، زنان را از خانه به عرصه عمومی بیاورد و قبل از هر چیز به خود آنان بقبولاند كه گذر از سالهای صفر سیاست ممكن است و اولین راه آن انتخاب كردن برای مجلس و انتخاب شدن در مجلس است.
حالا حدود نیم قرن از همه آن تلاشهای تاریخی و قابل تحسین می گذرد و زنان ایران راه پر فراز و نشیبی را در دو عرصه انتخاب كردن و انتخاب شدن پیموده اند. روزهای سختی بر زنان ایران گذشته و تجربه حضور نمایندگان زن ستیز در دوره اخیر، كه كار زنان را چیزی جز بچه داری و خانه داری نمی دانند، جملگی سبب شده که اکنون زنان ایران، گامی متفاوت از گذشته بردارند. گامی كه كمترین نتیجه اش ترس زن ستیزان از حذف لیست انتخابی زنان است. زنان ایران شاید به زعم خیلی ها زور چندانی نداشته باشند اما حتما با حضور خود خواهند توانست خواب خوش زن ستیزی را كه مدتیست توسط زنان نماینده مجلس دیده می شود، تعبیری ناخوش كنند.
«كمپین تغییر چهره مردانه مجلس» به عنوان یك پویش اجتماعی، از منظری، واكنشی است آگاهانه به نحوه دیدگاه و عمل زنان نماینده مجلس. زنان ایران با پیوستن به این پویش خواهند توانست از حضور تعیین كننده خود در انتخابات به گونه ای استفاده كنند كه دیگر كسی به خود حق ندهد تا آنان را نادیده بگیرد.
با درود به روان پاك «فاطمه سیاح» اولین زن ایرانی كه پویش اجتماعی خود برای پیوند زنان و مجلس را با نوشتن مقاله آغاز كرد و با احترام به همه زنانی كه امروز چرخ های «كمپین تغییر چهره مردانه مجلس» را می چرخانند، تاریخ اثبات كرده كه واكنش های آگاهانه همیشه منجر به نتایج اجتماعی قابل احترام هستند.
پانوشت:
برای اطلاع بیشتر درباره کمپین تغییر چهره مردانه مجلس به لینک زیر مراجعه کنید:
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید