تعریفی عامیانه وجود دارد که مبین این مدعاست که فعالیت های اقتصادی برای کسب سود انجام می شوند. این تعریف بیشتر از آنکه اطلاعاتی را در اختیار دریافت کننده قرار می دهد، "افسانه"ای فریبکار و فرافکن است.

نشان به این نشانی که من و شما، به عنوان شهروندان مصرف کننده، محتمل، هیچ سودآوری از تحرکات اقتصادی خودمان سراغ نداریم. هر یک از ما می تواند لیست بلند بالایی از کارهای اقتصادی که انجام داده و یا در آنها مشارکت داشته و در عین حال بهره ای جز ضرر بدست نیآورده است، ردیف بکند. 

از آن گذشته، روند «اقتصاد سیاسی قدرت تخریبی»(1) در حداقل 10 سال اخیر نیز بیانگر همین واقعیت است که می شود با هزینه های سیاسی سنگین، مقادیری از سرمایه های ملی را در اختیار گرفت و آنرا در قمار با اشخاص خاصی که - محتمل - مورد اعتماد هم بوده اند، از بین برد!

(در این نوشته به نمونه هایی برای نشان دادن فرض بالا اشاره نخواهم کرد. - اینکار را به نوعی بی احترامی به شعور خواننده می بینم -، چرا که بر این باورم که هیچ کسی وجود ندارد که نمونه های عینی این فرض را با گوشت و پوست و استخوان حس نکرده باشد و یا اخباری دقیق و درست از مواردی در محیط زندگی خود سراغ نداشته باشد.)

در واقع، این کار اقتصادی واقعی و سودآور است که استثناء است؛ و باید با جزئیات به من و شما معرفی شود. نه اینکه کارهای اقتصادی مخرب که تا دلت بخواهد در دور بر ما ریخته است.