ملت جهان سوم قرن هاست که از دستیابی به آگاهی فرهنگی محرومند. این آگاهی فرهنگی هم تنها از راه تربیت درست در خانواده و آموزش و پرورش حاصل می شود و وسیله این تربیت صحیح نیز تزریق علم و آگاهی از طریق آموزش درست است.
آموزشی که هیچ کس در ایران و یا هر کشور جهان سومی و سنتی و مذهبی دیگری دریافت نمی کند و در این گیر و دار فقر اقتصادی و فرهنگی، آموزش دهنده ای نیز وجود ندارد. بنابراین این سیکل بیمار همیشه ادامه یافته و ناآگاهی ها از والدین به فرزندان منتقل می شوند، همانگونه که دین از والدین به فرزندان به ارث می رسد و زمینه نابودی خود فرد و جامعه و آینده را فراهم می آورد.

شعور یعنی داشتن آگاهی فرهنگی. و بی شعوری یعنی ناآگاهی فرهنگی. اینکه بینیم مردم در بدیهیات و مسائل ابتدایی و اصول اولیه اخلاق متوقف مانده اند و هیچ چیز یاد نگرفته اند و بی اخلاقی ها و بداخلاقی ها زیادتر دیده می شود، کاملا طبیعی است. چون انسان، بسیار اشتباه کار و موجودی مقلد است که در هر موردی از اطرافیان و نزدیکان خود تقلید می کند.
اگر در این میان فردی بخواهد از این ناآگاهی در بیاید چاره ای بجز دسترسی یافتن به یک سیستم آموزشی درست را ندارد. اما متاسفانه جامعه و نهاد خانواده سنتی و مذهبی در ایران و کشورهای عربی اجازه رشد فرهنگ انتقادی و فرهنگ پرسش را به مردم زیر تسلط خود نمی دهند.
یک جامعه بسته، خود را بی نیاز از شعور و ارتقای آگاهی می بیند و فرهنگ را نیز نیاز اساسی خود نمی بیند زیرا دولت و دین هایی چون اسلام و ایدئولوژی هایی چون مارکسیسم، ملت تحت تسلط خود را مقلد، مطیع و یکدست بار می آورند و برای ساکت و مشغول نگه داشتن آنها، فرصت های پیشرفت اقتصادی و سیاسی را که لازمه گذار به دموکراسی و جامعه فرهنگی است را از مردم خود با استفاده از عناصر سرکوبی مثل قوانین خشونت آمیز و یا ضد زن، سلب می کنند. شعور و اخلاق در جوامع بسته که بیماری های اجتماعی ای همچون دروغ، فریب، ریاکاری، کلاهبرداری همه از همدیگر و... در آن رواج وسیعی یافته است، بسیار فانتزی و لوکس می نماید و نشان داده می شود.
تصور بر این است که شکم گرسنه در اثر تحریم ها و اوضاع بد اقتصادی ای که در اثر سوء مدیریت مسئولان نظام و اختلاس های گسترده به وجود آمده است، تنها غم نان دارد و وقت و فرصت پیگیری نیازهای فرهنگی و حق طلبی از مردم سلب شده است.

دولت ها مردم را گرسنه و از نظر اقتصادی وابسته نگاه می دارند تا صفت گدایی در آنها رشد یافته و حق خواهی را از یاد ببرند و فرصت فکر کردن به ارتقای آگاهی خود و همینطور قدرت خرید کالاهای فرهنگی را نیز نداشته باشند. مردم فرصت و توان بازسازی ذهنی خود را ندارند و حتی اگر فرصت آن را نیز داشته باشند به هیچ آموزش صحیح علمی و به روزی دسترسی ندارند و دانشگاه ها و مدارس تنها به کار مدرک سازی های توخالی و بی هویت مشغولند و در واقع آموزش های انحرافی به مردم می رسانند؛ از قبیل دروس ضد زن و و ضد علمی و ضد اخلاقی ای مانند آموزش قرآن، تعلیمات دینی، اندیشه امام خمینی، اخلاق اسلامی، حقوق اسلامی، فقه اسلامی، تاریخ انقلاب و سایر تاریخ ها و دروس جعل شده و ضد علم دیگر که در این سیستم بیمار دانشگاهی-آموزشی به جوان هایی که آماده استحاله بیشتر شده اند تحمیل می
شود. در واقع این دانشگاه ها فراموشگاه علم و سرکوبگر علم جدید هستند و علوم سنتی از رده خارج و یا وقایع تحریف شده را به اذهان جوانان تزریق می کنند و فرصت جوانان برای آموزش دیدن صحیح را از آنها می گیرند.
در حالی که آزادی بیان به معنی اجازه داشتن آحاد مردم به نشر عقاید و نظرات شان حتی اگر در موضع مخالف با قدرت و قدرت مداران باشند است، و در کشورهای آزاد نشر روزنامه و مجله و کتاب بدون بررسی قبلی دولت و بدون سانسور صورت می گیرد، در ایران باید اول مجوز سخن گفتن گرفت و بعد سخن گفت که همیشه نیز این مجوز تنها به طرفداران زورمداران دینی اعطا می شود.
این سرکوب سخن و فرهنگ، موجب سرکوب فرهنگی جامعه می شود و جوانان را از بروز استعدادهای شان محروم می سازد و در نهایت باعث سرخوردگی و به گوشه ای خزیدن جوانان طالب دانستن و آگاهی و شعور می شود.

این گونه است که شعور از زیردستان دریغ شده و انسان که تنها موجود داری قدرت یادگیری است، توسط باورمندان به تقلید صرف از نیاکان و افسانه ها که در رأس قدرت قرار دارند، از یادگیری علوم صحیح و آموزش به روز اخلاقی و انسانی به دور می ماند. آیا نباید این قدرت را کنار زد، این پرده جلوی چشمان جوانان تشنه علم را کنار زد، و این حجاب توهمی که حایل میان مغز انسان و علم روز هست را به کناری گذاشت؟
تقلید هیچگاه با آگاهی به دست نمی آید و با علم همیشه در تضاد است. دین با علم همیشه در تضاد بوده و هست و خواهد بود و ترکیب دین و علم هیچگاه امکان پذیر نخواهد بود. خدایی اگر وجود دارد خدای علم است زیرا خدایی که آگاه و آنقدر دانا باشد که علم را آفریده باشد پس هیچگاه به تقلید و ارتجاع و بازگشت به گذشته و یا مقدس شمردن انسان ها و دگم بودن فرمان نمی دهد.
خدا را جعل کرده اند تا زنان را سرکوب کنند و تحت تسلط خود در آورند. خدا را جعل کرده اند تا شایستگی حکومت را به دست بیاورند و توجیه ای برای حکومت خود بر مردم به عنوان نماینده آن خدای جعلی بیافرینند. هزاران خلیفه و امام و امیر از این راه به زمین و انسان تسلط یافته اند و به عیش و نوش حکومت کرده اند. خدای شما را آفریده اند و تنها علم و خدای حقیقی علم است که می تواند به شما آگاهی برساند و از جهل آزادتان کند. هیچ انسان بدون اشتباه و معصومی نمی تواند وجود داشته باشد و سرنوشت ما مردم توسط انسان های فریبکار و دروغگو و جاعل عناوین الهی رقم می خورد نه توسط هزاران خدایان دروغینی که در طول تاریخ بصورت افسانه و قصه به ما نقل شده اند و وجود خارجی نمی توانند داشته باشند.
تفکر صحیح تنها از راه آموزش صحیح به دست می آید و آموزش صحیح توسط حکومتگران و غاصبان قدرت مردم در پستوها نهان مانده است. حکومتی که از نفوذ رسانه، سخن، چند صدایی، تکثر گرایی و علم گرایی می هراسد و علوم روز و اینترنت را غربی جلوه داده و سانسور و فیلتر می کند حتما بر مرگ خود در اثر آگاهی رسانی این رسانه ها و علوم و آزادی ها آگاه است.
هیچ گاه از آگاهی نمی توان به ناآگاهی رسید زیرا مغز انسان پس از دانستن و چیره شدن بر حقیقت قابل بازگشت دادن به گذشته نیست. با جعل حقیقت و دروغ جلوه دادن واقعیت ها تنها مدتی می توان بر مردم حکومت کرد اما با بیگانه شدن مردم با جهل خود و دستیابی به آموزش های صحیح و روشنگرانه،بیگانگی مردم با حکومت جهل نیز آغاز خواهد شد. این تنها راه تغییر صحیح است. پس خود را با آموزش صحیح یاری دهید.