دریا از قطره های آب تشکیل شده ولی در دریا میتوان قایق رانی کرد -اما در قطره چنین کاری ممکن نیست. 
وقوع پدیده های اجتماعی مانند انقلاب به اراده ی افراد مربوط نیست؛ اما« کنترول آن» در صورت آمادگی درست قبلی به « سازمان یافتگان» مربوط است.
«روحانیت، با سازمان یافتگی سنتی » با «اوتوریته ی سنتی» با فکر عمدی «کنترول و تصاحب» قدرت انقلاب ، در مدت «کوتاه» توانست کنترول انقلاب بهمن را در دست گیرد و آنرا به ساحل خود هدایت کند. خارجیان هم از این کنترول و تصاحب قدرت با ترس از «نیروهای مترقی» غیر روحانی به خاطر حفظ منافع خود «حمایت» کردند. که از ادامه ی حکومت حاکم نومید شده بودند. و حفظ وجودش را غیر ممکن میدانستند. 
غرب هم با سیاست« حمایت از روحانیت »توانست به نوعی در کنترول انقلاب شرکت کند. و آنرا به «ساحل سرمایه و امیال روحانیت» بکشاند.

رخداد انقلاب شبیه روخداد یک توفان دریایی ، یا سیل طبیعی ست. و کنترول آن هم همینطور.
کنترول انقلاب نیاز به «سازمان یافتگی کافی- فکر و تجربه ی غنی- قصد آگاهانه تصاحب قدرت آن» دارد. 
این استعداد را در داخل روحانیت داشت و درخارج کشورهای ذی نفع. 
متأسفانه «نیروهای روشنفکری و سکولار» این لیاقت را نداشتند. و هنوز هم ندارند. 
نشانه ی وجود این لیاقت تحقق ائتلاف های «بزرگ و کوچک» در داخل و خارج از سوی نیروهای مترقی
برای استقرار «دموکراسی-رفع تبعیص-عدالت اجتماعی-فدرالیسم» است.

نیروهایی که باید برنامه ی «کنترول انقلاب دوم و کسب قدرت» را در روی میز خود داشته باشند:
«چپ+دموکراتها+نیروهای ضد تبعیض اتنیکی». این ائتلاف ضرورت گذر از حکومت ارتجاعی حاکم است. بر محور خواسته های استقرار «دموکراسی-رفع تبعیص-عدالت اجتماعی-فدرالیسم» .

نیروی های اتنیکی جدایی خواه باید برنامه ی خود را «دو مرحله یی کنند.» : استقرار فدرالیسم- طرح جدایی دموکراتیک درصورت نیاز در سیستم فدرالیسم» .

سلطنت:

از دید من قضاوت در مورد سلطنت آن چنان که ساده می نماید ساده هم نیست.نگاه دوباه به این حکومت با نگاه دوباره به فعالیت انقلابی همراه است. 

سلطنت را به دوره ی رضاشاه- محمد رضا شاه میتوان تقسیم کرد. و در دوره ی دوم- شاه و خانم فرح پهلوی را جداگانه در نظر گرفت.
1- خانم فرح پهلوی را میتوان دور ازسیاست کشورداری یا حکومت شوهرش ارزیابی نمود. شهبانو در کل به کارهای فرهنگی و خیریه ای مشغول بود -درکنار مادری برای خانواده ی خود.تا جایی که میدانم. من شخصاً چیزی ندارم که علیه ایشان مطرح کنم. و کارهای فرهنگی و انسانی او را تأیید میکنم. سیاست فرهنگی و انسانی ایشان و دور ماندن از سیاست کشور داری شاه درست بود. 
به عبارت دیگر سیاست حکومت شاه در مورد شهبانو درست بود.
خانم فرح پهلوی نیز یکی از مادران معروف ایران است. در کنار مادران معروف انقلابیون و دموکراسی خواهان.

زنان ایران شخصیتهای گوناگونی به جامعه تحویل داده اند . که فرح پهلوی هم یکی از این شخصیتهاست.و مثبت.
او به عنوان همسر و مادر خانواده و شهبانو - در سیاست - مصیبتهای زیادی کشیده است -که نباید میکشید. 
2- حکومت رضا شاه و محمد رضا شاه «استبدادی-دیکتاتوری»بود و غیرقابل دفاع ست. اما در رابطه با «سنت و مدرنیزم» ضمن گامهای نادرست گامهای مثبتی هم انجام دادند.
3- سرکوب جنبشها از سوی محمد رضا شاه - مصدق-جنبش آذربایجان و کردستان- غلط بود. 
4- مبارزه ی «مسلحانه با حکومت شاه به جای مبارزه ی سیاسی» نادرست بود. گرچه مبارزه ی مسلحانه تأثیر «مثبت-منفی» در سیاست و جامعه داشت. هر چند حکومت شاه امکان مبارزه ی سیاسی را نفی کرده بود. وظیفه ی مبارز کشف راه مبارزه ی سیاسی در دیکتاتوری بود و نه دست بردن به اسلحه . 
5- قیام علیه سلطنت درست بود. اما باید با ممنوعیت شکنجه ،  لغو مجازات اعدام و دادگاههای صالحه همراه می بود که متأسفانه در استعداد اسلامیون نبود.
6- دوران سلطنت در ایران سپری شده است. اکنون دوران جمهوری ست. جمهوری واقعی. و باسیستم فدرالیسم.
برگشت به گذشته ارتجاعی ست و مشکلی از جامعه را حل نمی کند. و دیکتاتوری نوی را با دیکتاتوری اسلامی عوض میکند.
که شایسته ی آزادی خواهان نیست.

-اینکه حکومت اسلامی بدتر از حکومت پهلوی ست - نمی تواند وجود حکومت پهلوی را لازم نشان دهد. حکومت پهلوی غیرلازم بود و از بین رفت. متأسفانه نیروی مترقی جامعه موفق نشد به حکومت برسد. آخوندها زرنگ تر درآمدند.
نیروهای مترقی به فکر «کسب قدرت» نبودند. و این ضعف همچنان وجود دارد. مهم ترین وظیفه نیروهای مترقی «ائتلاف سیاسی و کسب قدرت» است.

اما هنوز که هنوز است این استعداد را ندارند. فردا باز یک نیروی ارتجاعی دیگر «قدرت را قبضه خواهد کرد». 
نیروهای مترقی باز بر کله خود خواهند کوبید.

مسئله بسیار روشن است و ساده. از حساب دو و دو هم ساده تر است. 
میخواهی گره مسایل جامعه گشوده شود باید «خودت قدرت را به دست گیری». 
وگرنه نباید آه و ناله کنی. کلّاشها آماده اند برایت حکومت کنند. اگر دیر بجنبی مثل همیشه باخته ای.
«چپ +دموکراتها+جمهوری خواهان+ نیروهای ضد تبعیض اتنیکی» میتوانند یک ائتلاف بزرگ تشکیل دهند. و با دیگر نیروها « اصلاح طلبان رانده شده از حکومت+مجاهدین+ جبهه ملی ها+مشروطه خواهان و... » وارد ائتلاف موقت دوم شوند. اگر این دو ائتلاف برای رفع حکومت اسلامی تحقق پذیرد میتواند در صورت خیزش داخلی حرکت عمومی را با کمک و همکاری نیروهای حاضر در جامعه هدایت کرده و بلای حکومت اسلامی را رفع کند.
یعنی وظیفه مبرم تشکیل «ائتلاف های سیاسی» ست و آمادگی قبلی برای اتحاد با داخل و هدایت جامعه برای رفع بلای حکومت حاکم.
اگر آمادگی نباشد عمر حکومت دراز است. در صورت وقوع جنبش داخلی احتمال شکست زیاد. و همینطور بازیچه شدن «سرنوشت جامعه». در دست این و آن و خارجیان دخالتگر. 

همه چیز بسته به «استعداد و لیاقت» خود نیروهای مترقی ست. بدون لیاقت نباید ناله کرد.

رفسنجانی در بحث در مورد تظاهرات حقوق بشر و تاسوعا-آشورا -19 و 20 آذر 1357 - چه گفت به دکتر لاهیجی؟ دکتر لاهیجی:« رفسنجانی گفت ما نمیگذاریم اشتباه انقلاب مشروطیت تکرار شود. در انقلاب مشروطیت روحانیت انقلاب کرد روشنفکران انقلاب را تصاحب کردند. این دفعه دیگر از این خبرها نیست» نقل به مضمون.نوار صحبت 4.
http://www.iranianoralhistory.de/cxy43/4662cs/rev_...
جريان شکل گيري راهپيمائي روزهاي تاسوعا و عاشورا (19 و 20 آذر 1357) و شرح مسايل مرتبط به آن؛ قرائت قطعنامه توسط آيت الله بهشتي در روز 20 آذر 1357 در ميدان شهياد و به کار بردن عبارت جمهوري اسلامي در آن قطعنامه.
---------
بله -روحانیت ازقبل به فکر ربودن قدرت از دست نیروهای روشنفکربود.
نیروهایی که در اندیشه قبضه قدرت نبودند. و روحانیت بخوبی خود را برای قدرت آماده کرده بود.
تاریخ شفاهی انقلاب http://www.iranianoralhistory.de/cxy43/4662cs/Rev....

ائتلاف ها:

مسایل ساده را پیچیده نکنیم که راه بجایی نمی بریم:
1- ممکن است حکومت بعد از خامنه ای وضع خود را طبق معمول تثبیت نماید.
2- ممکن است نتواند تثبیت نماید- و در بالا نتواند حکومت کند و پایین هم نافرمانی نماید.
3- ممکن است سپاه دست به کودتا زند. 
-----
نتیجه اینکه احتمال پیش آمدن حرکات توده ای وجود دارد.
چه باید کرد؟
1- اپوزیسیون در خارج باید وارد تشکلهای «ائتلافی» شود 
2- در داخل ایران اقشار مختلف از زنان-جوانان و دانشجویان-نیروی کار و زحمت یدی و فکری-نیروهای اتنیکی رفع تبعیض، باید توسط تشکلهای خود آمادگی قبلی داشته باشند.
----
نتیجه ، در هرحالتی فرمول قدیمی توده ها درست است که گوید :
چاره ی ستمکشان اتحاد و تشکیلات است . 
ولی جامعه ی ما در داخل و در خارج هرگز گوشش به این حرفها نبوده و نخواهد بود. اینست که سرنوشت اش همیشه اسیر حوادث است. مطابق فرمول «حالا ببینیم چه میشود؟» وقتی آب از کله اش گذشت و غرق شده تازه بیدار میشود. و صدای فرمان دیکتاتور تازه را می شنود. 

 

و از اینرو ایران درصد سال اخیر معمولا دارای تشکلهای خرد بوده و نه کلان . کلان به معنی گستردگی سراسری باپایگاه اجتماعی و نقش تعیین کنند درسیاست کشور.
5- جامعه ی ایران تنها در برهه های انقلابی و گذرا قدرت اتحاد یافته و از تشکلهای کلان با پایگاه اجتماعی برخورداربوده است. و بعد از این دوره های دگرگونی باز به گروههای خرد تقسیم شده است.
6- یعنی جامعه ایران درشرایط معمولی تحت تسلط استبداد خصلت داشتن اتحاد درسطح کلان را ندارد-نه ازنظر ذهنی و نه از نظر سازمانی.
7- بنابرین ذهنها گروهی و بسته است. و اتحادها خرد-خرد. تنها در شرایط انقلابی ست که میتواند صاحب اتحاد کلان شده و بعد باز آنرا از دست بدهد. مگر اینکه دموکراسی حاکم شود و تشکل کلان یا کلانها ادامه حیات یابند.
8- آسیب شناسی اپوزیسیون تنها جنبه آکادمیک ندارد اینجا جهت ایجاد اتحاد درجامعه سیاسی مورد توجه قرارگرفته است. با توجه به دلایل بالا فکرمیکنم جستن «اتحاد و همبستگی کلان» به شکل کلاسیک که دربرهه ها شاهدش بودیم «نه درست است و نه عملی». دلیل آن تست حداقل 30ساله ی اخیر است که همه جواب منفی داده اند. 
جامعه ی اجتماعی و سیاسی ایران متاسفانه بیشتر خصلت آفرینش گروهها و سازمانهای خرد را دارد و نمی تواند به کلان برخیزد. 
تلاشهای اتحاد و همبستگی آفرین لازم است راههای جدید و غیرکلاسیک بیابند. شاید فرم جدید تشکل همین «شبکه های مستقل و خودمحتار» سیاسی-مدنی باشند. چه درسطح جامعه و چه درشبکه های اجتماعی. تا درشراط تاحدی باز سیاسی به سازمانهای کلان فرارویند.
9- روند دگردیسی گروههای منجمد هم میتواند به این پروسه یاری دهد.
-----
ناسیونالیسم با تجربه ی سوسیالیسم موجود و اسلام سیاسی شکست خورده، در پاسخ دهی به مسایل جامعه ، عملا مطرح است. اما مشکل اینجاست که همانطور که دو راه حل پیشین-سوسیالیسم موجود-اسلامیسم- نتوانستند مشکلات را حل کنند ناسیونالیسم نیز راه حل درستی برای مسایل نیست که هیچ در صورت اوج گیری به راحتی میتواند به فاشیسم نیز تبدیل شود. 
دراین میان شاید «چپ دموکرات » بتواند راهی برای «رفع تبعیص و استبداد و عدالت اجتماعی نسبی» بگشاید. بیداری و حرکت چپ های نوین شاید راهی باشد برای نلغزیدن جامعه ی ایران به « ورطه ی فاشیسم و جنگ داخلی با علم ناسیونالیسم». 
پیروزی دریونان و اسپانیا هم این امید را بیشتر میکند.

این فاکتها نشان میدهند که چپ دموکرات و نوین ایران باید طویله اوژییاس(جامعه) را خوب تمیزکند.از زاویه ی رهگشایی در سیاستهای عملی و نظری نوین.
درهرصورت تلاشهای روشنگرانه و سیاسی برای رهایی از عقب ماندگهای مزمن در عرصه های مختلف بسیار ارزشمند است.

 

 

 

برخورد و حرکت مردم «مسالمت آمیز» هست و خواهد بود -تا زمانیکه حرکت حکومت برایش قابل تحمل است. اگر تحمل مردم نسبت به «سرکوب » تمام شود اتوماتیک به «مقابله به مثل» تبدیل خواهد شد.
بنابراین برای رفع حکومت از مسیر پیشرفت جامعه ، مردم در صورت نیاز به قیام عمومی و حتی مقابله به مثل روی خواهد آورد و احتمال اینکه حرکات متقابلا «به خشونت»گراید بسیار است.
ولی تا میتوان باید مشکل حکومت را مسالمت آمیز و کم درد حل کرد .

آذربایجان:
خطوط کلی این بخش -کم و بیش- درمورد دیگرمناطق اتنیکی نیز صادق است.
آنچه نیروهای رفع تبعیض،  درمورد آذربایجان میتوانند به دیده گیرند:(نامها پیشنهادی ست که فعالان میتوانند عوض کنند):
1- چپ آذربایجان+دموکرات+فدرالیست+استقلال طلب ؛ ضرورت دارد  در گام نخست در «جبهه ی  متحد رقع تبعیض آذربایجان» عملاً متحد شوند. یعنی در «اندیشه ی تئوریک و همبستگی عملی»
برپایه ی : 
-رفع تبعیضات همه جانبه ی فرهنگی-سیاسی-اقتصادی-مذهبی-جنسی و...اجرای عدالت اجتماعی
-استقرار حکومت دموکراتیک در آذربایجان+استقرار فدرالیسم درایران بر اساس دموکراسی با استانداردهای جهانی (از جمله دموکراسی مستقیم و انتخاباتی آزاد)
-استقلال طلبان جدایی خواه برنامه ی خود را دو مرحله ای کنند :الف استقرارفدرالیسم درایران و حکومت دموکراتیک در آذربایجان؛ب- در سیستم فدرال ایران درصورت ضرورت طرح گام دوم «جدایی دموکراتیک »با انتخاب اکثریت مردم آذربایجان.
- مبارزه مسالمت آمیز است. و برای کسب حقوق برابر و رفع تبعیض در ایران و آذربایجان - و جدایی دین و دولت  و استقرار دموکراسی (آزادی و برابری) انجام میگیرد.
-اقدام خشونت آمیز-چه کوچک و چه بزرگ- درمیان تبعیض دیدگان،استثمارشدگان-ستمکشان علیه یکدیگر ممنوع ست. که شامل حال همه ی ملیتهای ساکن در ایران است. از جمله مردم فارسی زبان.
سد پیشرفت و اعمال تبعیض از سوی حکومت اسلامی ایران است. ضرورت دارد کار مردم را به مردم سپارد و خود به کنار رود.  
- هر گروه خواهان رفع تبعیض در آذربایجان و ایران ،« استقلال نظری و مالی و سازمانی » خود را در مقابل خارجی ها و حتی جمهوری آذربایجان ، باید حفظ کند.
-خارجی ها تنها می توانند حقوق بشری از آذربایجان حمایت کنند.
- همبستگی متقابل حقوق بشری و دموکراتیک با همه ی تشکلهای مترقی و دموکراتیک و مدنی ؛ و غیر دولتی در سراسر جهان.
 
 تشکیل جبهه ی متحد، جهت همبستگی نظری و عملی ست -نه سازمانی. یعنی  تئوری عمومی و خط و مشی عمومی پیش برند و عملاً از یکدیگر حمایت کنند.
2- درطی یک پروسه ی «همبستگی تئوریک و عملی»، در صورت توانایی «فکری،تجربی،سازمانی» ؛ تشکیل سازمان مشترک «جبهه ی  متحد رقع تبعیض آذربایجان» جهت رهبری جبهه.از همه ی نیروهای آذربایجانی. 
تشکیل چنین سازمانی سخت است و ممکن است که خارج از توانایی فکری و تشکیلاتی فعالان باشد. اما مهم همان قدم اول تشکیل جبهه از جهت «همبستگی تئوریک و حمایت سیاسی» از یکدیگر است.
3- ورود به ائتلافهای سیاسی در آذربایجان و ایران.

 سعی شد اصول اساسی تئوریک جبهه را در این مختصر کوتاه کنم.