سانسور اینترنت به هر شکلی محکوم است اما این در صورتی است که اساسا اینترنتی در کشور وجود داشته باشد!  این دو دلیل نشان میدهند که در اصل اینترنتی در ایران وجود ندارد:
اول اینکه بدون فیلترشکن و وی پی ان ها دسترسی به تنها معدودی سایت دولتی داخلی و چند سایت خبری در خدمت پروپاگاندای حکومتی امکانپذیر است و عملا دنیای اینترنت به روی شما بسته است. دوم اینکه استاندارد حداقلی دسترسی به اینترنت توسط سازمان های بین المللی با پهنای باند حداقل ۲۴۸ کیلوبایت بر ثانیه تعریف شده است و عملا نود و نه درصد اینترنت مسدود و نود و نه درصد کاربران اینترنت در ایران محدودند و دولت به عقل و انتخاب های آنها در اینترنت اعتماد نمی کند!
در لیست چند روز گذشته سازمان های بین المللی نیز ایران تا سال ۲۰۵۰ نه فقط در بین ۵۰ کشور آینده دار در زمینه تکنولوژی اینترنت قرار ندارد بلکه اساسا کشوری توسعه نیافته و بدون امید به توسعه در سال های پیش رو در این زمینه توصیف شده است. سانسور نیز در صورتی امکان وقوع دارد که رسانه ای عملا در میان باشد اما سرکوب رسانه نوین اینترنت در ایران به مانند سایر کشورهای مسلمان و کمونیست به حدی است که اینترنت در قوانین و میدان عمل توسط همه ارگان های حکومتی عملا از زندگی مردم حذف شده است.
۷۰ درصد ترافیک اینترنت به سایت نت فلیکس و چند سایت ویدیوئی دیگر که پخش کننده پولی فیلم و سریال بطور آنلاین هستند تعلق دارد که ایرانیان به کلی امکان استفاده از آن را بخاطر محدودیت ۱۲۸ کیلوبایتی سرعت اینترنت خانگی در قوانین داخلی، تحریم ها، عدم اتصال کشور به سیستم های پرداخت بانکی بین المللی و... ندارند. همچنین دسترسی به سایت های علمی تحریم نشده نیز مسدود است و با اینترنت بدون فیلترشکن و با سرعت مصوب دولت عملا علم در اینترنت نیز به مانند تفریح و سرگرمی تعطیل است. سیاست و تجمع و بحث به مانند آزادی بیان در اینترنت ایران مستوجب برخورد قهری شدید امنیتی است و پلورالیسم و دموکراسی نیز در دنیای دیجیتال توسط پلیس سایبری کشور همواره تهدید می شود.
در این میان شکاف دیجیتالی بین جنس زن و مرد، در اکثر نقاط جهان امکان بروز یافته و زنان را در روستاها، کشورهای فقیر، مناطق مسلمان نشین و مناطق در حال جنگ از امکان اتصال به این امکان مدرن محروم ساخته است و زنان در این مورد نیز از فرصت برابر دسترسی و استفاده از اینترنت بخاطر جهل قومی، تعصبات دینی، قوانین بازدارنده ضد زن و... محروم مانده اند. زنان و دختران سیستان و بلوچستان، زنان و دختران عشایر، زنان و دختران حاشیه نشین، کوهستان نشین و... زنان و دخترانی هستند که تعصبات قومی، دینی، سنت و عرف و همچنین بی سوادی عمومی مردان و عدم امکان آموزش آنها، و همینطور عدم توجه دولت به مناطق حاشیه نشین آنها را از دسترسی برابر به این رسانه آگاهی بخش و رهاساز محروم کرده است.
 اکنون اما با اینکه شرکت های اینترنتی خیریه در آفریقا و غیره در حال توسعه اینترنت و تلاش برای رفع برخی از این مشکلات به منظور توانمند سازی زنان با در دسترس قرار دادن اینترنت و امکانات ارتباطی و رسانه ای نوین به آنها هستند، اما هنوز برنامه مشخص، سازمان بین المللی خاص و قوانین مدون ای برای پیگیری و رفع تبعیض و سانسور برای زنان ایران و جهان مشخص نشده اند و در نتیجه تبعیض و سانسور حکومتی، فرقه ای، قومی، نژادی، جنسیتی و... هنوز بر اینترنت در اکثر نقاط ایران و جهان حاکم است و در این مناطق و بیشتر برای زنان این مناطق، اینترنت و امکان دسترسی بدون سانسور به آن فراهم نشده است که توجه سازمان های بین المللی، سازمان های حقوق بشری و نهادهای غیر دولتی را به همه ابعاد این سانسور و تبعیض می طلبد.