تقی

taghi@home.nl

«ایران گلوبال» و «فرهنگ گفتگو» مجددا به خانواده «بالاترین» بازگشت!

کیانوش جان برایم از نوع مباحثات در بخش نظرخواهی ها صحبت نکن. من هم میدانم که شیوه مباحثه در بخش نظرات این سایت یک جنگ تمام عیار هست و اگه احیاناً همان نوشته ها در سایت ها و فضای اینترنتی دیگری مطرح شود چنان حساسیت هائی بر نمی انگیزد که در اینجا. اما اینها نه نشانه بهتری و برتری است و نه کهتری و ضعف. ربطی هم به بالاترین نداره. اگه منظورت اینکه بالاترین برای شما امکانی میشه تا نوشته هایت در فضای گسترده تری مطرح بشه، من هم که بدان اشاره کردم

دیروز رفته بودم سراغ فیس بوک و به سوال و جوابهای بنیانگذار فیس بوک و یکی دوتا از همکارانش در برنامه ای مستقیم گوش نگاه می کردم. آنها در برابر گروه بزرگی از خبرنگاران اینترنتی و رسانه های رسمی جهان چه تک بردی ها و چه دو زمانه ها برنامه های خودشان را توضیح میدادند. تمرکز مالی و تکنولوژیک و بطور کلی فنآوری های مختلف گرفته تا شبکه ای که در سراسر جهان و با زبانهای مختلف براه انداخته اند، نشون میده که جدای از بخش مدیریت مستقیم طرح های گرافیکی و صفحات مستقیم اینترنتی و بطور کلی ارتباطات مستقیم با کاربران، بخش های اساسی فیس بوک یعنی بازاریابی، مدیریت مالی، ارتباطات شبکه ای و غیره، اونو به یه مونوپول بسیار دقیق و مدیریتی بسیار سازمان یافته بدل کرده.

تفاوت بزرگ چنین ساختارهای مالی و اجتماعی و نقش آفرینی های ویژه آنها چه در عرصه اطلاعاتی و چه در عرصه های مختلف مناسبات نوین جهانی - که معمولاً در مرزهای جغرافیائی خاصی درجا نمی زنند - با نمونه های ایرانی اش بسیار چشمگیر و بجای خود بسیار حساس هست.

بالاترین در واقع - تا آنجائی که به اطلاعات و آشنائی من به دنیای وبلاگی برمیگردد - ادامه دهنده همان راهی بوده و هست که برخی ها بصورت کاملاً آماتوری و صرفاً برای فراهم کردن فضایی خاص در برابر کاربران راه اندازی می کردند. آنها وبلاگ ها را می خواندند و برخی از وبلاگ ها را بعنوان وبلاگ خوب و نوشته ای قابل مکث مورد نقد قرار می دادند و ... بعدها تعداد کاربران همان وبلاگ ها اضافه شده و بصورت کاربران همان کار را می کردند. برخی از دوستانم در این کار نقش داشتند و آنها خود بدلیل گرایش خاص اجتماعی و سیاسی که داشتند وبلاگ هائی در این راستاها را تبلیغ و برایشان در آن گروه معین مطلب می گذاشتند.

تصور اینکه چند نفر - به احتمال زیاد با پاسپورت های ایرانی در کانادا و آمریکا - تصمیم میگیرند در ادامه پروژه های خود برای کار در فضای سایبر چنین چیزی را فقط برای ایرانیان بسازند، بیش از و پیش از هر چیزی احتیاج به شفافیت مالی معینی داره. اینها مشخص نمی کنند که چنین تمرکز مالی ای را از چه طریقی پیش میبرند. بعداز مدتی متوجه میشویم که آنها خطوط قرمز خاصی دارند و یا با تأکید و تصور اینکه انگار برخی از وبلاگ ها و مطالب شان تنها با این یا آن کلیک بالا رفته است، سمت خاصی به مطالب صفحه اول خود میدهند و ...

نمیدانم قضیه انتخابات پیش روی چقدر در گشاده دستی امروزین بالاترین دخیل هست. تا آنجائی که من از گزارش تو در مباحثه ات با مسئول بالاترین دستگیرم شده این بوده که وی با جزئیات خاصی نوشته های سایت شما و احتمالاً سایت های دیگر را می شناسد. چنین حدی از کار متمرکز - با رسپکت به هشیاری آنان - بهرحال کار ساده ای نیست. آنها میدانند که چه سایت ها و وبلاگ هایی میتوانند و لازم است در فضای انتخابات آینده در ایران تأثیرگذار باشند و وارد صحنه و زمینه ساز گسترش جاذبه برای انتخابات. اینکه کار آنها در محدوده ای اینگونه باقی بماند و بعداز انتخابات هم شما را بخیر و ما را به سلامت دوباره در برخی از سایت ها را ببندد... من نمیدانم. تصور من از وجود چنین نقشی برای چنان مدیریتی همیشه ناخوشآیند جلوه می کرد. انگار پلی بین این سو و آن سوی خیابان یا رودخانه ای بزنی و بعد متوجه شوی که این پل قادر هست برخی ها را از رفتن به سوی دیگر مانع شود!؟ آنگاه میتوان گفت: آقا جان این یک پل نیست، این مرزبانی است!

در پایان تأکید میکنم که جایگاه و اهمیت رسانه های اینترنتی در مبارزات اجتماعی بنا به بسیاری دلایل ناچیز تر از آن است که بخواهیم مکث زیادی روی آن داشته باشیم. وقتی برای دیدن یک خبر و یک مطلب، مردم باید دستگاهی داشته و برای اتصال به اینترنت، هزینه خاصی هم متقبل شوند و آنگاه مطالب رو پس از دور زدن از فیلترهائی ببینند... باید بگویم که محل اتصال چنین مطالبی تنها و تنها بخش خاصی از جامعه هست که قادر به چنین نوع هزینه های لوکس آنهم با توجه به وضعیت اقتصادی و اجتماعی جامعه ایران می باشند. هنوز حرف اصلی در آن جامعه را رسانه های یک بعدی میزنند که گوش و چشم و مغز انسانها را هدف گرفته و ساخت افکار عمومی آنجا را دنبال می کنند! بی دلیل نیست که بی بی سی فارسی تلوزیون راه می اندازد و انواع رسا و ندا و این و آن رادیو و تلوزیون راه می افتد و بودجه های ویژه ای را به سوی خود جلب می کنند!