یحیی دئدی:  بو میللت قویوندو، هئچ ذاد قانمیر. چونکو اگر قانسایادی، بو قدر عدالتسیرلیغین قارشیسیندا دایاناردی آخی.

یحیی نین بو سؤزوندن او گون چوخ اوزولموشدوم. اونو چوخ سئوردیم. زامانیندا هم منه موعللیم اولموشدو، هم ده سیرداش. آمما میللتیمیزی قویون آدلاندیرماسیندان اینجیمیشدیم او گون.  خاطیرلاییرام بو سؤزو اوندان ائشیدندن سونرا، اؤز اؤزومه دوشونموشدوم

" یحیی نین آغزیندان آخی بئله آت گئتمز سؤزلر چیخمازدی، گؤره سن نئیه بس، خالقیمیزا سایقیسیزلیق ائتدی؟ "

دئیه بیلرم کی ائله آغلیما گلن بو سووال، بیر سورو موتسوزلوقلاریمین باشلانقیجی اولدو.

او گون دوشوندوم ده، منیم تانیدیغیم یحیی بوش بوشونا کی دانیشمازدی، یقین بیر شئیلر حیسس ائلیه ییب و یاخود بو سؤزونون آرخاسیندا منیم گؤره مه دیگیم بیر شئیلر گیزله نیبدی. ائله او گیزلی شئیلری تاپماق آماجیلا، من ده قراره گلدیم کی، اگر اورتالیقدا قویونلوق آدیندا بیر ذاد وارسا، آرتیق اوندان قورتولمالییام.

 او گوندن بری هئی چالیشدیم بیر طهر چاره یولونو تاپیم، بلکی هئچ اولمازسا، قویونلوغومدان بیر خیردانا آزالسین.

و یاواش یاواش گؤزوم آچیلماغا باشلادی. آمما..

آمما نه یازیق کی گؤزوم آچیلدیقجا، ایچیمده بیر سورو قریب آجیلار دا اویانماغا باشلادیلار. یئنی دردلر اورتایا چیخدیلار و گئت گئده، هم ساییلاری چوخالدی هم ده درینلیکلری.

نفس باد صبا موشکولومو چوخالداجاق

چشم نرگس ائله بیل قویونلاری قوجالداجاق

گئجه گوندوزاوخودوم یازدیم، اوخودوم یازدیم. هر یانا ال قول آتدیم. و آرد آردا سورولار قارشیما چیخدیلار.

ز کجا آمده ام، من نئیه اولموشام قویون

ها را بس من گئدیرم، کیم دئدی تئز، سن ده سویون

آسمان بار امانت نتوانست کشید

دئدیلر سن قویون اول، چاره یولون یوخدو ائشید

قدیم کیشیلر دئمیشلرکی، اؤلوم آنیندا هر شئی اینسانا بیر آن آشکار اولار. اگر بو سؤز دوغرویسا، او زامان قویون اولماق، اؤلوم آدیندا فیلمین آغیر چکیمی اولمالیدیر. چونکی نئجه کی من اؤز قویونلوغومو گئتدیکجه کشف ائتدیم، ائله اونون یانیسیرا دا بو یئنی تاپدیغیم حقیقتلر اورتایا چیخدیلار.

یاواش یاواش هر شئی گؤزومون قاباغیندا آشکار اولماغا باشلادی

آمد سحری ندا زمیخانه مرا

چاره یوخدور گؤزلیم، گل بورا سن ده  دوز یالا

آمما بیلمیرم ندنسه او قویونلوق دویقوسو جانیمدان چیخمادی کی هئچ، آرتی بو کی گئتدیکجه موتلولوغومدان دا آزالدی.

سانیرام هر نه قدر بو قویونلوق مسئله سینین اوستونده دوشونوب، فیکیر ائله سن، حیاتیندا کی حیسس ائتدیگین خوشبختچیلیقدان دا، بیر او قدر آزالار.

کاش یحیی بو یازیمی اوخویایدی:

یحیی! منیم عزیز دوستوم، سن دوز دئییردین، بیز ائله هامیمیز قویونوق.

آمما بعضیلریمیز هئچ بیر ذاد دان خبرسیز، خوشبخت یاشاییر. بعضیلریمیز ده باخیر، دوشونور. ائشیدیر، دوشونور. اییلیر، دوشونور و دوشوندوکجه ده دردلری آرتیر.

آمما ایشین ایلگینج یئری بیلیرسن می نه دیر؟

من بئله خیال ائدیردیم کی، چالیشینجا، گؤرونجه و دوشونونجه قویونلوقدان خلاص اولاجام. آمما نه یازیق کی، یامان سهو ائتمیشدیم.

منجه حیاتدا بیر بیزلر واریق، بیر ده اونلار.

بیزلری ده ایکی یه آییرمالی ییق. بیلن لر و بیلمه ین لر.

گؤرونوشه گؤره  قویون اولوب اولماماق، بیلگی ایله هئچ علاقه سی یوخدور. بیلن ده قویوندور، بیلمه ین ده. فقط بیلن دردلی و بیلمه ین ایسه دردسیز قویون ساییلار.

اونلار آز اولسالار دا، اصلینده مسئله، بیزیم اللریمیزله یوخ، بلکی اونلارین اللری ایله حل اولمالیدیر.

اولابیلر کی من ائله حیاتیمین سونونا قدر، قویون اولاراق یاشاییم، اینان کی هئچ بیر شئی دئییشیلمز. موشکول منیم قویون اولوب اولماماغیملا حل اولمایاجاق.  فقط  یئتر کی اونلار قویونلوقلاریندان ال چکسینلر.

آمما یحیی! سنجه اونلار، قویونلوقلاریندان واز گئچرلرمی؟

بیلرسن می یحیی!؟ دونیامیز یامان دئییشیلدی.

آرتیق کلفچه نین باشی، بیزیم کی کیمی قویونلارین الینده دئییل.

من هنوز هم گوسفندم

یحیی گفت: این مردم گوسفندند، هیچ چی نمی فهمند. چونکه اگه می فهمیدند، آخه جلوی این همه بی عدالتی وا می ایستادند.

اون روز از این حریف یحیی خیلی ناراحت شده بودم. یحیی رو خیلی دوسش داشتم. یه وقتایی هم برام معلم بود هم محرم اسرارم. اما اون روز واسه گوسفند گفتن مردم، ازش دلخور شده بودم. خاطرم هست، وقت این حرفها رو ازش شنیدم فکر کردم:

" آخه یحیی که هیچ موقع حرف الکی نمی زد، واسه چی این شکلی نسبت به مردم مون بی احترامی کرد."

می شه گفت، همین سوال شروعی بود، برا صف کشیدن ردیفی از ناراحتی های بعدی ام.

اون روز فکر کردم، یحیایی که من می شناسم حرف توخالی نمی زد، حتما یه چیزهایی احساس کرده ویا پشت این حرفش یه چیزهایی پنهان شده که من نمی تونستم ببینم. به خاطر فهمیدن همون چیزهای پنهون شده، با خودم عهد بستم اگه واقعا تو این میون، یه چیزی به اسم گوسفندی هستش، بایست ازش خلاص شم.

از اون روز مدام تلاش کردم بلکه چاره شو پیدا کنم تا شاید حداقل از این گوسفندی ام یه خرده هم که شده کم بشه.

کم کم چشام باز شد. اما...

اما بدبختی هر چی که چشام بازتر می شد، حس می کردم تو وجودم یه سری زخم های تازه پیدا می شن. رفته رفته هم تعداد اونها بیشتر میشد، هم عمقشون.

 نفس باد صبا، مشکلم رو فزون نمود

چشم نرگس همه گوسفندها رو پیر نمود

شب و روز کار و بارم شد خوندن و نوشتن. به هر سو سر زدم. و ردیفی از سوال ها روبروم صف کشیدند.

ز کجا آمده ام، چرا یه گوسفند شدم

به کجا می روم آخر برا چی لخت شدم

قدیمی ها گفته اند که، درست لحظه مرگ همه حقایق جلوی چشم آدم روشن می شه. اگه این حرف درست باشه پس اون موقع، گوسفند شدن بایست نمایش آهسته ای از فیلمی به اسم مرگ به حساب بیاد. چونکه هر چی که من گوسفندی خودم را کشف می کردم، به همراهش هم این حقایق تازه پیداشون شدند.

یواش یواش، خیلی چیزها رو فهمیدم.

آمد سحری ندا ز میخانه مرا

بیا نمک بزن لیس، همینه تک چاره ترا

اما نمی دونم چرا هنوز هم اون احساس گوسفندی ام سر جاش مونده بود. علاوه از اون، رفته رفته آرامشم رو هم از دست داده بودم.

فکر کنم هر چی رو این مسئله گوسفندی زیاد فکر کنیم، به همون اندازه هم از احساس خوشبختی مون کم می شه.

ای کاش یحیی این نوشته ام رو می خوند.

یحیی! دوست عزیزم، تو راست می گفتی، ما همه مون گوسفندیم. اما بعضی هامون بی خبر ازهمه چیز، سرشون گرم زندگی راحتشون هست. بعضی مون هم،  نگاه می کنه تو فکر می ره. گوش می کنه تو فکر می ره. بو می کنه تو فکر می ره و هر چی هم که زیاد فکر می کنه، درد و غم رو  زیادتر می کنه.

اما چیزغریبی که این بین هستش، می دونی چیه؟

من خیال می کردم اگه تلاش کنم، افق دیدم رو بازترش کنم و هر چی بیشتر بیاندیشم از این گوسفندی ام خلاص می شم، اما بدجوری اشتباه کرده بودم.

به نظرم تو این دنیا، یه ما هستیم یکی هم اونها.

ماها رو هم بایست دو دسته مون کنیم. اون هایی که می فهمند و اون هایی که نمی فهمند.

اونطوری که به نظر می آد، بین فهمیدن و گوسفند بودن یا نبودن هیچ ارتباطی وجود نداره. هم اونی که می فهمه گوسفنده، هم اونی که نمی فهمه. فرقش اینه که، اونی که می فهمه، گوسفندی هستش که مدام درد می کشه و اونی که نمی فهمه، یه گوسفند بی خیالی هستش.

اونها با اینکه تعداشون کمه، اما حل مسئله تو دست اونهاست، نه ماها.

ممکنه که من تا آخر عمرم مثل یه گوسفند زندگی کنم، باور کن هیچ چی عوض نمی شه. گوسفند بودن یا نبودن من، مشکلی رو حل نمی کنه. مسئله اینه که اونها باید از گوسفندی خود دست بکشند.

اما یحیی! تو فکر می کنی اونها دست از گوسفندی شون بر می دارند؟

میدونی یحیی!؟ دنیامون عجیب عوض شده.

دیگه سر کلاف تو دست گوسفند هایی همچون ماها نیستش.