------------------

در حالی‌ که، به اعتراف نهادهای حکومت حداقل هزینه زندگی یک خانوار ۴ نفره کارگری در تهران و مراکز استانها بیش از دو میلیون و هفتصد و سه هزار تومان است، میزان دستمزد کارگران مطابق مصوبه شورای عالی‌ کار، ششصد و نهم هزار تومان است.
90 درصد امنیت شغلی‌ و اشتغال دائم از طریق قردادهای سفید امضا و موقت، از بین رفته است، به دلیل واردات بی‌ رویه کالا به میزان ۷۵ درصد از تولید در عرصه های نساجی، قطعه‌‌ سازی، کفش و قند و شکر ... از بین رفته است.
با وجود تاکید مقاوله نامه‌های ۹۸ و ۸۷ سازمان جهانی‌ و مضامین اعلامیه جهانی‌ حقوق بشر و کنوانسیون‌های مربوط به حق داشتن تشکل و سندیکا و حق اعتصابات، اما حکومت ضمن سلب این حق، به سرکوب سندیکاهای شرکت واحد اتوبوسرانی، هفت تپه، امور ساختمانی، خبازان و سندیکای فلز کار و مکانیک می‌‌پردازد.
حتی از فعالیت انجمن‌های صنفی در صنعت ایران خودرو پیش گیری نموده و موارد مذکور موجب بروز اعتصابات گسترده در ایران خودرو و سایر کار خانه‌ها و شرکت‌های تولیدی و خدماتی شده است. هر روز در جای جای کشور، کارگران زحمتکش، فقیر‌ و تهیدست، برای دریافت حقوق حداقل خود، با مشکلات عدیده‌ای روبرو هستند و به همین دلیل دست به تجمع و اعتصابات اعتراضی می‌‌زنند. 
در شرایط کنونی که موج بسیار گسترده ناشی‌ از گرانی، تورّم، اختلاس و دزدی‌های چندین میلیاردی حکومت ها، بیش از هر صنف و طبقه، بر کارگران و خانواده‌های آنان فشار می‌‌آورد، چرا به پشتیبانی قانونی اعتصاب کنندگان به عنوان موثرترین روش مبارزه، برای تامین خواسته ها، برنمی خیزیم؟!
از بازداشت و ضرب و شتم و شکنجه و زندانی شدن دختران و پسران ایرانی‌ که به بهانه‌های واهی از سوی دستگاه‌های امنیتی حکومت سرکوبگر صورت می‌‌گیرد، حرفی‌ نمی‌‌زنیم و به اعتراض موثر، دست نمی‌‌زنیم، زیرا آن را مساله خود نمی‌‌دانیم!؟ از هجوم هر روزه عوامل حکومت به دختران و زنان به بهانه واهی امر به معروف و نهی از منکر، پیش گیری نمی‌‌کنیم، زیرا آن را هنوز مشکل خود نمی‌ دانیم!؟ از فساد، ناامنی‌، اعتیاد و فقر گسترده اجتماعی به فریاد نمی آییم چرا که آن را مشکل دیگران می‌‌دانیم!؟ از فقر، بیکاری تهیدستی‌ و بی‌ خانمانی میلیون‌ها ایرانی‌ به حرکت در نمی‌‌آییم، زیرا هنوز دامن خود و خانواده ما را نگرفته است!؟ از زندگی‌ نکبت باری که این رژیم واپس گرا، فساد پرور، فرقه‌ای و سرکوبگر، بر همه ما تحمیل کرده است به تنگ نیامده و اعتراضی نمی‌‌کنیم و گویا در انتظار معجزه‌ای نشسته ایم!؟ آیا با تداوم این انفعال، انتظار غیر سازنده، فرصت سوز و خانمان برانداز، چه سرنوشتی در انتظار ما خواهد بود!؟
در حالی‌ که با شرکت در اعتراضات مسالمت آمیز و حمایت از اعتصابات به عنوان راهکار موثر، می‌‌توان جنبش اجتماعی فعال را پایه گذاری کرد و دسترسی‌ به‌ مطالبات را تضمین نمود.
بنابرین، از همه طبقات و گروه‌های پیشرو اجتماعی دعوت می کنیم با اتحاد و همبستگی آگاهانه و موثر، در پشتیبانی از خواسته های سرکوب شده ملی، آزادی های اجتماعی و سیاسی و بویژه خواسته‌های کارگران اعتصابی، در ایران خودرو، وضعیت موجود را به نفع مردم ستمدیده در برابر حاکمیت ستمگر بر هم بزنند.
زندانیان سیاسی گوهردشت کرج
۱۳۹۳ - ۱۰ - ۲۵
1- فرید آزموده، ۲- رضا اکبری منفرد، ۳- شاهرخ زمانی‌، ۴- ایرج حاتمی‌، 5- خالد حردانی، ۶- لطیف حسنی، ۷- افشین حیرتیان، ۸- حشمت اله طبرزدی، 9- صالح کهن، 10- علی رضا فراهانی، 11- ابوالقاسم فولادوند، 12- سعید ماسوری.