نوشتار زیر ترجمه مقاله‌ای است با همین عنوان که توسط احمد الجارالله سردبیر روزنامه السیاسه کویت در این نشریه چاپ شده است: 

سخنان اخیر حسن روحانی درباره کاهش بهای نفت و تلاش او برای مقصر قلمداد کردن کویت و عربستان سعودی در این مورد، یادآور سخنان تهدید آمیز صدام حسین در سال ۱۹۹۰ میلادی بر علیه کویت، عربستان و امارات متحده عربی‌ انداخت که به اشغال کویت منجر شد.

در آن روز صدام گفت: " این کشورها میخواهند درآمد ما را قطع کنند و بریدن سر بهتر از بریدن نا‌ن(درآمد) است". او کمک هنگفت ۴۰ میلیون دلاری همین کشورها به عراق را، به اضافه صدمات وارده به این کشورها در نتیجه ماجراجویی ۸ ساله خود( جنگ با ایران) را فراموش کرد، ماجراجویی که به بهای ۴ میلیون کشته، زخمی و معلول، بیش از ۶۰۰ میلیارد دلار خسارت مستقیم و غیر مستقیم و از بین رفتن زیر ساختهای اقتصادی و صنعتی ایران و عراق تمام شد و همه منطقه را درگیر بحرانهای دامنگیر کرد.

علیرغم اینکه صدام خود شروع کننده جنگ بود، درخواست او از کشورهای حاشیه خلیج فارس در ازای دفاع از جبهه‌ شرق در برابر صدور انقلاب اسلامی خمینی فلج کننده بود و تا بخشیدن بخشی از سرزمینها به عراق می‌رسید.

تنها چندروز پس از صدور آن بیانیه، صدام نیروهای خود را برای اشغال کویت گسیل داشت، اقدامی که به تشکیل اولین ائتلاف جهانی‌ در تاریخ و شکستی‌ خفت بار برای او انجامید، هرچند از این شکست درس نگرفت و همچنان به تهدیدات خود مبنی بر اینکه قادر است با سلاح‌های خود منطقه را به آتش بکشد، ادامه داد. پس از ۱۲ سال تحریم و جنگی دیگر مشخص شد که همه تهدیدات او توخالی بود و دفتر زندگی‌ او در روز عید قربان سال ۲۰۰۶ با طناب دار بسته شد.

برای نشان دادن کوته فکری و نفرتی که نیروی محرک سیاست‌های برخی‌ از دیکتاتورهای منطقه است، یادآوری این رویدادها علیرغم تلخی‌ ضروری بود. روحانی گویا از درک این نکته ناتوان است که اوضاع پریشان اقتصادی ایران که با معضلات متعدد و پیچیده‌ای دست به گریبان است و همین مسئله دست ایران را برای ورود به هرگونه جنگی بسته است. لازم بود که آقای روحانی پیش از ادای سخنان خود، گفته‌های بیژن زنگنه وزیر نفت خود در تایید دلایل وزیر نفت عربستان مبنی بر زیانهای کاهش تولید برای کشورهای منطقه در آخرین جلسه اوپک را بیاد می‌آورد، آیا سخنان آنروز زنگنه کهنه شده یا اینکه شهوت دشمنی سیاست امروز ایران را تعیین می‌کند.

پیش از نشانه رفتن انگشت اتهام بسوی کویت و عربستان برای کاهش بهای نفت و تاثیر آن بروی اقتصاد ایران، لازم است روحانی باید جلوی سرازیر شدن میلیاردها دلار از درآمدهای ایران برای دخالت در کشورهای یمن، بحرین، عراق، لبنان و سوریه و ایجاد آشوب در عربستان از طریق حمایت از حوثی‌ها در صعده را بگیرد، رفتاری که پیش از این در آرژانتین و دیگر کشورهای آمریکای لاتین داشتید، و این پول‌ها را صرف اقتصاد درهم شکسته کشورش کند که بر اثر رفتارهای خصمانه با بسیاری از کشورها با تحریم‌های شکننده دست و پنجه نرم می‌کند و بیش از ۱۴ میلیون نفر در یکی‌ از ثروتمندترین کشورهای جهان زیر خط‌ فقر زندگی‌ میکنند.

آیا بهتر نبود که روحانی و دیگر مسئولان ایرانی این میلیاردها را صرف مبارزه با دسیسه‌هایی‌ که توسط غرب، آمریکا، اسرائیل و کشورهای عربی‌ "آنچنان که ادعا میکنند" بنمایند، اما گویا دچار کوری شده اند و سخنان خود را در لفافه اتهاماتی می‌پیچند که بدون شک موجب انزوای هرچه بیشتر آنها خواهد شد.

به روحانی می‌گوییم: صدام با سخنان خود کشور خود را دچار فقر، ویرانی و جنگ‌هایی‌ کرد که همچنان خون می‌طلبد و بسیار بالاتر از توان او بود، روزی که او در توانایی‌ نظامی خود دچار خطای محاسبه شد و رویای تصرف کویت، امارات، عربستان و خرمشهر و رهبری جهان عرب را داشت، درحقیقت با دست خود گور خود را میکند.

بنابرین آقای روحانی، در شرایط کنونی ایران بهترین کار "آرامش" است، یعنی‌ سکون و "هیچ نکردن، بنابرین آرام باش و گور نظامت را با دست خودت حفر نکن.