خانم عاطفه اقبال اخیرا در نوشته ای با عنوان"سلاح یا انتقال؟"[1]  به سرتیتر سایت رسمی سازمان مجاهدین خلق اشاره کرده است: "مجاهدین را در لیبرتی در برابر حمله شبه نظامیان و پاسداران رژیم برای حفاظت و دفاع از خود مسلح کنید". در این نوشته، من از زاویه ای دیگر به این موضوع می پردازم.

1- درخواست مسلح شدن ساکنین کمپ لیبرتی برای "حفاظت و دفاع" از خود بر یک واقعیت تاکید می کند: اعتراف رهبری سازمان مجاهدین بر وخیم تر شدن شرایط امنیتی در عراق. تاکید بر اینکه کمپ لیبرتی همچون گذشته می تواند هدف حمله های مرگ بار باشد. حمله هائی که در آن تا کنون بیش از ده ها نفر کشته و صده ها نفر زخمی شده اند. اینکه "شبه نظامیان" [نیروهای خلافت اسلامی و شیعیان طرفدار جمهوری اسلامی] و پاسداران رژیم در کمین اند تا در فرصت مناسب باز هم خون ساکنین لیبرتی را بر زمین بریزند.

2- سوال: با وجود شرایط خطرناکی که فوقا به آن اشاره شد و در حالی که رهبری مجاهدین می داند که نیروهایش در کمپ لیبرتی در خطر مرگ و نابودی قرار دارند، چرا بر ماندن در عراق اصرار دارد؟

پس از 30 خرداد 1360 و در حالی که بدنه ی چند صد هزار نفره سازمان مجاهدین به هیچ وجه آمادگی مخفی شدن یک باره را نداشت و از پیش نیز از سوی رهبری تشکیلات در مورد آنچه در چند روز آینده در انتظار آنهاست بی اطلاع نگه داشته شده بود، این نیروها با دستگیری های گسترده روبرو شده و بسیاری از آنها در اعدام های دسته جمعی چند صد نفره جان خود را از دست دادند. بسیاری از آنها برای سالهای طولانی در زندان ماندند و شکنجه شدند و بسیاری نیز با از دست دادن تعادل روانی خود خودکشی کرده یا توان زندگی عادی را از دست دادند. خانواده های آنها نیز در این آتش سوختند و با عزیزانشان پرپر شدند. در آن شرایط و حتی هفته ها قبل از آن، رهبری مجاهدین مخفی شده بود. با شروع موج اعدام ها مسعود رجوی مسئول اول سازمان مجاهدین، ایران را ترک و به فرانسه رفت. کمی بعد بخش بزرگی از رهبری مجاهدین و بعد ها و به تدریج تا اواسط سال 1364، بخشی از باقی مانده های بدنه سازمان مجاهدین نیز به کردستان یا اروپا منتقل شدند.

در آن زمان با وجودی که میدان اصلی نبرد و مبارزه ایران بود، تمام این عقب نشینی ها اینگونه توجیه می شد که اینها یک عقب نشینی تاکتیکی است. مسئله اصلی سازمان الان "حفظ نیروهاست" تا بشود بعدا با تجدید سازمان و تجدید قوا به داخل برگشت و نبرد را ادامه داد. حتی در تحلیل هائی که همان زمان مسعود رجوی ارائه داده بود (اگر اشتباه نکنم، در جمعبندی یکساله مقاومت)، بر این تاکید شده بود که انتخاب کردستان برای عقب نشینی نیروها به آن خاطر است تا بتوان در صورت ضرورت از "راه دررو" مناسب (عراق) استفاده کرد. امری که در شهریور 1363 پس از حمله رژیم به منطقه آلان در سردشت به تحقق پیوست و پس از آنکه رژیم آخرین منطقه ی آزاد شده که در دست پیشمرگان کورد و نیروهای مسلح مخالف رژیم بود را تسخیر کرد، نیروهای مخالف رژیم نیز به داخل خاک عراق فرار کرده و در "دره احزاب" در منطقه گلاله ساکن شدند.

آن موقع در نشست های تشکیلاتی بر نبوغ "برادر مسعود" تاکید شده و پیشبینی های او برای حفظ نیرو در شرایط بحرانی، بخاطر در نظر گرفتن "راه دررو" را حاصل این نبوغ می دانستند.

حال این سوال مطرح می شود: وقتی در گذشته ی سی ساله اخیر سازمان مجاهدین، بارها و بارها "حفظ نیرو" و خارج کردن آنها از خطر مرگ به بهانه ها و اشکال مختلف در دستور کار قرار داشته است، چرا این بار مسعود رجوی که خود در محلی امن مخفی شده است، خروج ساکنین کمپ لیبرتی از عراق را به یک خط قرمز و تابوئی مقدس تبدیل کرده است و با خروج آنها از عراق مخالفت می کند؟ او در پیام 11 آبان 1393 خود بر ماندن در عراق به عنوان امری مقدس پای می فشارد.[2]
چرا وقتی مشخص است خطر ماندن در عراق تا کجا جدی می باشد، آنهم در حالی که ماندن نیروهای سازمان مجاهدین در عراق هیچ  تاثیری بر روند تحولات سیاسی و اجتماعی در ایران ندارد، این نیروها باید آنجا بمانند و بمیرند؟ چرا؟ چرا یک زمان "نیرو" و حفظ آنها در سازمان مجاهدین (به طور تاکتیکی هم که شده) ارزش داشت، اما الان جان این انسان ها دیگر ارزشی ندارد؟ چرا؟

3- مسعود رجوی در همان پیام 11 آبان 1393 تاکید می کند که 800 نفر از ساکنین کمپ لیبرتی بیمار [ناتوان] و 50 نفر از آنان نیز در معرض نابینائی قرار دارند. همین چند روز قبل، نیز مجاهدین از فوت خانم مهین افضلی به عنوان بیست و سومین "شهید محاصره ضد انسانی پزشکی در لیبرتی" خبر دادند.[3] اگر 800 نفر (تقریبا یک سوم ساکنین کمپ لیبرتی) ناتوان و بیمار شدید محسوب می شوند، به این معنی نیست که بقیه ساکنین لیبرتی سالم هستند. ساکنین لیبرتی اغلب بین 50 تا 65 سال دارند و به دلیل سال های طولانی عدم رسیدگی پزشکی و نبودن تغذیه مناسب و کار شدید بدنی و زخم و جراحت های باقی مانده از زمان زندان و شکنجه یا عملیات های نظامی از انواع بیماری های مختلف رنج می برند.

حفظ جان انسان و تامین و تضمین کرامت او مقدم ترین و بالاترین ارزش و اولویت است. مسعود رجوی، رهبر سازمان مجاهدین باید پاسخ دهد چرا تمام امکانات مالی، لجستیکی، تبلیغی، حقوقی و سیاسیِ تشکیلات خود را برای حفظ جان نیروهایش و خروج  آنها از عراق بسیج نکرده و بجای آن بر طبل تسلیح و جنگ افروزی می کوبد؟ آنهم در حالی که این افراد در بدترین شرایط جسمی قرار داشته، بخش بزرگی از آنها حتی توان دفاع از خود را نداشته و حتی یکی یکی دارند می میرند. چرا؟

تاکید می شود علاوه بر مسئولیت های سیاسی و حقوقی و اخلاقی دولت ایالات متحد آمریکا، سازمان ملل و دولت عراق در تامین امنیت نیروهای ساکن در لیبرتی و انتقال آنها به کشورهای ثالث، آنجا که تصمیم گیری ها در این مورد به درون سازمان مجاهدین برگردد و در صورتی که این تصمیم گیری ها مانع اصلی انتقال نیروها به خارج عراق باشد، مسعود رجوی مسئول و پاسخ دهنده اول در این مورد می باشد. مسعود رجوی در سخنرانی 11 آبان 1393 خود نشان داد که با دستاویز قرار دادن ایام عاشورا و مسائل عاطفی، نیروهایش را زیر فشار روحی قرار می دهد و به زبانی ایدئولوژیک "نقشه ی راه" ماندن نیروها در عراق را برایشان ترسیم کرده و آنها را محکوم به ماندن در عراق می سازد: "اگر کسی در شرایط محاصره و تنگنا یارای ایستادگی و مقاومت ندارد پی کارش برود. [...] تنها کسی بماند که هر چقدرهم جنگ ادامه یابد بماند".[4] این درحالی است که خود او و همسرش، مریم رجوی قبل از ورود نیروهای آمریکائی به عراق، عراق را مخفیانه و بدون اطلاع نیروهای مجاهدین، ترک کردند. از بیش از یازده سال قبل مسعود رجوی در محلی امن مخفی شده و حتی کسی تصویری از او ندیده است، مریم رجوی و بخشی از رهبری سازمان مجاهدین نیز خود را به فرانسه رسانده و اکنون نیز تحت حمایت دستگاه امنیتی فرانسه قرار دارند.

حنیف حیدرنژاد
14 ژانویه 2015/ 24 دی 1393

زیرنویس ها و منابع

1-  سلاح  یا انتقال؟
http://www.pezhvakeiran.com/maghaleh-66832.html

2- متن پیاده شده نوار سخنرانی مسعود رجوی در سایت همنشین بهار
در مورد «ابلاغیه چراغ خاموش» مسعود رجوی
http://www.hamneshinbahar.net/article.php?text_id…

3- درگذشت مجاهد خلق مهین افضلی بیست و سومین شهید محاصره ضدانسانی پزشکی در لیبرتی
http://www.mojahedin.org/news/148926/%D8%AF%D8%B1…

4- نگاهی سریع به پیام یازده آبان 1393 مسعود رجوی
  http://www.hanifhidarnejad.com/Hidarnejad/index.php?option=com_content&task=view&id=11699&Itemid=247