- «داعش» مبارزه ی مسلحانه میکند. «ترور مسلحانه » انجام میدهد. این مبارزه ی مسلحانه ارتجاعی ست.
- «ویت گنگ» در آغاز جنگ ویتنام به اجبار مبارزه ی مسلحانه میکرد که بعد ها به جنگ ملت ویتنام علیه دخالت آمریکا تبدیل شد و با پیروزی انقلابیون خاتمه یافت. این مبارزه ی مسلحانه ی ناچاری، مترقی بود. 
- مترقی یا ارتجاعی بودن مبارزه ی مسلحانه بستگی به « کیفیت مبارزه » دارد. ایده-اخلاق-برنامه- هدف- استقلال. این کیفیت را مشخص میکند. در حالت مترقی ، مبارزه کیفیت «دفاع انسانی- اخلاقی و انقلابی از مردم» را تضمین میکند. 

- در شرایط حاضر ایران ، مبارزه ی مسلحانه زمینه ی ذهنی توده ای شدن ندارد. زمینه ی ذهنی مبارزه ، مسالمت آمیز است. 
- در شرایط قیام عمومی ، دفاع مسلحانه ی مشروع از مردم در حالت ناچاری - پیروزی مردم را تضمین میکند.

- در شرایط حاضر گروهی که به مبارزه ی مسلحانه برمیخیزد مجبور است « کیفیت «دفاع انسانی- اخلاقی و انقلابی از مردم» را تضمین کند. در« ایده-اخلاق-برنامه- هدف- استقلال». 
- من چنین گروه مسلحی در ایران سوراغ ندارم که از این «خصوصیات مترقی» برخوردار باشد. چون شرایط «عینی و ذهنی» پیدایش چنین گروههایی موجود نیست. این گروهها تنها در « پروسه ی خیزش عمومی» پدید خواهند آمد و حفاظت از جان مردم را در برابر یورش حکومت به عهده خواهند گرفت.

- در پروسه ی «خیزش عمومی» انقلابیون مسلح «پلیس مردم» اند و حفاظت جان مردم را به عهده دارند. هر فردی که بسوی «مردم » گلوله شلیک کند ، متقابلاً گلوله دریافت میکند.
- پلیس فرانسه « افرادی » را که به جان «گروهی از مردم» شلیک کرده بودند با گلوله پاسخ گفت. اینجا مطرح نیست که این افراد «بیچاره» بودند یا «خوشبخت». فرزند من بودند یا دشمن من . تعیین کنند «حفاظت از جان مردم» بود و هست. در ایران هم موضوع چنین است و چنین نیز خواهد بود.

- گروهی که میخواهد «راه مبارزه ی مسلحانه» را در شرایط حاضر ایران بگشاید، مجبور است «کیفیت مبارزه ، و وظیفه ی دفاع از حفظ جان مردم » را در عمل پیاده کند. وگرنه مبارزه ی او خاصیت مترقی خود را از دست خواهد داد و به «تروریسم» تبدیل خواهد شد.
- گروهی که فکر میکند در شرایط حاضر «با اهداف انسانی،اخلافی، انقلابی، دموکراسی خواهی» در مقابل حکومت «متجاوز به جان مردم»، می تواند « در تئوری و عمل» پلیس مردم شود و کارش را پیش ببرد، و دچار «خودکشی گروهی» نشود؛ اختناق پلیسی حکومت را بشکند، برای مردم مبارز «امید و تکیه گاه» بیافریند؛ می تواند حرکت کرده موجودیت خود را اثبات کند. و چشم براه حمایت مردم شود.

- من فکر نمیکنم چنین گروهی بتواند اعلام موجودیت کند و در عمل نشان دهد که مترقی ست و میتواند دوام هم بیاورد. فکر میکنم برای پدیدار شدن شرایط ذهنی و عینی چنین گروههایی وقت لازم است. شاید اشتباه میکنم. و شناخت دقیقی از شرایط موجود ندارم.
- از سوی دیگر امیدوارم مبارزه به شکل مسالمت آمیز راه توده ای شدن خود را باز کند و مردم از راه مسالمت به اهداف خود برسند.
- من «جیش العدل و پژاک» را که اسانلوی گرامی در صحبت خود نام برده  فاقد «کیفیت یک گروه مسلح مترقی» که در بالا شمرده ام میدانم. این دو گروه در «تئوری و عمل» نتوانسته «مترقی و انسانی» بودن خود را اثبات کند. 
ویژگی یکی از اینها «مذهبی-ناسیونالیستی»ست. دیگری «ناسیونالیت-سکولار» است. با این خصوصیات گروه مسلح مترقی نمیشود. اعمال آنها هم مطابق ماهیت شان است. که بیشتر به «تروریسم» گرایش دارد تا «دفاع مشروع از جان و آزادی مردم».

- تا وقتی که زندانی در ایران به مرخصی میرود و دوباره به زندان برمیگردد؛ حکومت تسلط پلیسی مطلق به جامعه دارد. در این شرایط «مبارزه ی مسلحانه ی شهری» عملی نیست. در دو نوار مرزی هم تکلیف این مبارزه با توجه به ماهیت آن مشخص است.راه اندازی «مبارزه ی مسلحانه ی مترقی» در نوارهای مرزی، عملاً توسط این دو پدیده (پژاک-جیش العدل) نشان داده که ممکن نیست. «ذهن مترقی گروهی» تنها در شهرها میتواند پدید آید و آنهم بعلت تسلط مطلق پلیسی برجامعه نمی تواند « به گروه مسلح فراروید و دوام بیاورد». شرایط باید تغییر کند. کسانی که فکر میکنند میتوانند وضعیت را تغییر دهند، و دوام بیاورند، و به تروریسم نغلطند، خصوصیات مترقی را حفظ کنند، و واقعاً پلیس مردم شوند، و از «جان و آزادی»شان حفاظت کنند، یا تأثیر مثبتی در این موضوع ایجاد کنند، میتوانند «ایده» ی خود را امتحان کنند. ارزیابی من آن است که این کار «عمدتاً خودکشی» ست. شاید اشتباه میکنم.
 پدیده های مبارزاتی (گروهها)، را جامعه پدید میاورد. و معمولاً هم «دلخواه و عاری از ایرادهای بزرگ و کوچک » نیستند؛ اما در کلیت خود با تمام اشتباهات ، لازم است که ماهیت نظری و عملی مترقی خود را حفظ کنند. من ماهیت نظری و عملی جنبش چریکی فدایی را -با تمام خطاهای عملی-نظری اش- مترقی میدانم و نقش مثبت آن را در مبارزه ی مردم ایران علیه دیکتاتوری شاه ارج می نهم.

- گروه چریکی را در دو نطقه در نظر بگیریم: نوار مرزی- داخل شهرها. در نوار مرزی این گروه تنها میتواند ماهیت ناسیونالیستی یا ناسیونالیستی-مذهبی داشته باشد که نمونه اش را داریم. و گفتیم. 
در داخل شهر گروه حتی با ماهیت مترقی و انقلابی و طبق «استراتژی-تاکتیک» درستی هم پدید آید مجبور است نخست از «جان و آزادی» خود با سلاح و مثلاً سیانور دفاع کند و زنده بدست حکومت نیافتد. تا بتواند از جان و آزادی مردم دفاع کند. در دفاع از خود گروه از بین خواهد رفت. و نوبیت به دفاع از مردم نخواهد رسید. این گروه مترقی مسلح چگونه میتواند از «جان و آزادی و بیداری» مردم دفاع کند -در حالتی که دوام بیاورد؟ عملیات انفجاری انجام دهد؟ مردم بیگناه کشته نمیشوند؟ اعدامی را فراری دهد؟ کجا ببرد؟ قاضییان ستمگر و نظامی های مهم را ترور کند؟ مگر کم اند اینها، یکی برافتند دهها تن دارند که بجایش میگذارند؟ آیا «قرار گاههای سپاه جنایکار» را خلع سلاح کنند؟ کجا ببرند و کجا مخفی شوند؟ آیا امکان مخفی شدن در تسلط پلیسی مطلق کنی دارند.؟ 
این گروه مترقی فرضی، که از انسانهای نازنین تشکیل شده ارزش آنرا دارد که خود را با «خوکان ستمگرحاکم» عوض کند؟ 

از نظر من پاسخ پرسشها منفی ست. از این رو شرایطی برای اقدامات مسلحانه ی مترقی نیست. باید مبارزه ی مسالمت آمیز را به هر طریقی که شده ادامه داد تا شرایط خیزش عمومی پدید آید. در این شرایط اجباراً گروههای حفاظت از «جان و آزادی مردم» بوجود خواهند آمد. اما امید است که مردم از راه مسالمت موفق شوند خکومت را به زیر بکشند. و نیازی به «پاسخ گلوله با گلوله» نشود.
دوستانی که «مبارزه ی مسلحانه » را در شرایط حاضر درست میدانند، روشنگری کنند که چنین گروههای «انقلابی،انسانی،مترقی» چه اقداماتی میتوانند انجام دهند ؟ و خود دوام بیاورند و دچار خود کشی گروهی نیز نشوند.
شاید چیزهایی هست که ما از آنها بیخبریم.

----------
نگاه اول :
-تئوری چریک شهری در شرایط حاضر
http://www.iranglobal.info/node/34018