از یک شهروند درجه دو ، به یک شهروند درجه یک – من هم سبز شدم (تحلیل شماره سه)

آقای موسوی ، من آذربایجانی با شما صحبت می کنم به تنهایی ، چون تهران برای من نه امکان تریبونی گذاشته و نه امکان تشکیلاتی. اما می دانم تنها نیستم ودرد میلیونها ترک ایرانی و شاید دیگر ملتهای غیر فارس است که از زبان من جاری می شود. من یک شهروند درجه دو ایرانی هستم ، که علاوه بر دردهای هر ایرانی در محرومیت از آزادی ها وحقوق اولیه انسانی و عقب ماندگی های اقتصادی و فرهنگی باید درد مضاعف محرومیت از هویت و زبانم را ، درد مضاعف تبعیضات اقتصادی را ، درد مضاعف تحقیر را نیز بچشم. اما شاید شما با حل شدن در مرکز قدرت امروز به مرتبه شهروند درجه یک ارتقا پیدا کرده و از زادگاه خود و دردهای هموطنانتان دور شده باشید و آنچه از آذربایجان در وجودتان مانده باشد محل تولدتان در شناسنامه باشد و اندک لغات ترکی در محاوره.

آقای موسوی من امروز همرنگ اکثریت هموطنان ترک و غیر ترکم سبز شدم ، نه اینکه سبز را دوست دارم ،فقط چون خواستم با رای خود امواج این موج خروشان سبز رنگ را خروشان تر کنم و با برنده همراه شوم تا یک بار دیگر یک نه قاطع و شکننده به تحجر ، دروغ ، هرج و مرج و اختناق بدهم.

آقای موسوی من شهروند درجه دو با بقیه هموطنانم سوار بر قایقی پوسیده تلاطم امواج را تحمل می کنم ، اما به دور از سکان و در نقش پارو زن و گاه در نقش سپری فداکار. برای اینکه بتوانم به سکان نزدیک شوم باید دیگر خودم نباشم باید هویتم و ملتم را انکار و فراموش کنم. سکان از من دور است ، اما گویا اندک فرصتی دارم که بتوانم از نزدیک شدن زنگی مست به آن سکان جلوگیری کنم تا شاید از غرق شدن قایقی که در آن محکوم به پارو زدن هستم جلوگیری کنم.

آقای موسوی من امروز شما را با امید و ترس به سوی سکان می فرستم. چون شما را به عنوان کسی شناختم که با مدیریت اصولی و تدبیر حداقل بتوانید قایق ما را از کوه یخ دور کنید.

به شما رای می دهم چون در این فرو پاشی خطرناک اقتصادی ، توانایی ها و برنامه های اقتصادی و مدیریتی شما را بهتر و عملی تر از بقیه می بینم. اما نمی دانم چرا :

• نگرانم از اینکه نتوانید با مردم ارتباط برقرار کنید و فردای قدرت از مردم دور شوید.

• نگرانم از اینکه نتوانید از آزادیهای شخصی و اجتماعی دفاع کنید و در مقابل نابرابرایهای جنسی و قومی و مذهبی مبارزه کنید

• نگرانم از اینکه نتوانید عینک تهران را از چشمانتان برداشته و دردهای ترک و کرد و لر و بلوچ و عرب و... را ببینید.

• نگرام از اینکه با تمرکز قدرت و ثروت در تهران مبارزه نکنید.

• نگرانم از اینکه نتوانید از مطبوعات و نشریات آزاد و نهادهای غیر حکومتی دفاع کنید

• نگرانم از اینکه نتوانید با مافیای نظامی-اقتصادی در بیافتید

• نگرانم از اینکه نتوانید از زندانی سیاسی و دگر اندیشان دفاع کنید

• نگرانم از اینکه در مسند حکومت دچار دید دون کیشوتی و امنیتی شوید

• نگرانم از اینکه حامیان آنتی دموکرات به ظاهر اصلاح طلب شما از صداقت شما استفاده کنند.

• نگرانم از اینکه شونیستها و مرکز گراهای حامیتان شما را از مردمتان دورتر کنند.

• نگرانم از اینکه در مقابل امواج انتقام گیری نتوانید مقاومت کنید.

• نگرانم نتوانید درک کنید اصلاحات مورد نیاز مردم بسیار فراتر از آنست که در برنامه چهار کاندیدا گنجانده شده است.

و اما نگرانم و خیلی نگرانم از اینکه نتوانید به وعده هایتان عمل کرده و همچون دولت اصلاحات امید مردم را به یاس تبدیل کنید ، آنوقت خود می دانید اینبار دیگر چه فلاکت بزرگی در راه هست . مواظب باشید که توانایی و یا عدم توانایی شما سرنوشت ساز ترین لحظات تاریخی ایران را رقم خواهد زد. شما آخرین امید برای یک ایرانی هستید تا بتواند به اصلاحات از درون نظام امیدوار باشد و شما آخرین امید برای آذربایجانی هستید که بتواند خود را هنوز ایرانی بداند.

در یک صورت می توانید این نگرانیهای را بر طرف کنید که درد مردم را گوش و درک کرده و به آنها به طور موثری در نظام اجرایی نقش بدهید. تقویت و حمایت از نهادهای غیر حکومتی واقعی و خالص و نقش دادن به آنها در دستگاه اجرایی دولت و تقویت شوراهای استانی یکی از موثرترین راه حلها است. و راه حل دیگر ائتلاف و استفاده از گروههایی است که بتواند ضعفهای شما را جبران کند همچون گروه مهدی کروبی که احتمالا از اهتمام و جسارت بیشتری در دفاع از حقوق مردم برخوردارند و یا افراد شجاع ، صادق و مردمی چون اکبر اعلمی که می تواند با انتقادات خود از انحرافات و شاید تاثیرات بعضی حامیان به ظاهر اصلاح طلب شما جلوگیری کند، البته به شرطی که ایشان خود نیز از قهر خارج شوند.

خداوند در این چهار سال به شما قوت و سلامتی عطا کند

19 خرداد 88