بهار آمد
هوا رنگین زمین رنگین
دل وُ دستِ جهان سبزست وُ خوش آذین
به چشم اندازِ رشک انگیزِ شیرین
دَوَد ابری هراسان جان
چو آهویی گریزان
رَسد بر آستانِ آسمان خورشید
به شاباشی بپاشد پولکِ سیمین
به روی شانه وُ کاشانه ی برگان
به روی تورِ ململ نوعروسان
که خوش رسم ست وُ بِه آیین
در وُ دیوار وُ بُستان ها به رقصند
و در جیبِ فلک
نُقل ست وُ آجیل ست وُ شیرینی
که بخشد مُشت مُشت وُ رایگان
بر کودکانِ نونوار وُ شاد وُ خندان
کجایی تو!
پرستو جان کجایی!
بهار آمد
تکانده خانه ها از گَرد وُ پستوها ز پَستی
و شُسته فرش وُ بالین وُ شَمَد، مردم
صدای توپ از بیرونِ شهر آمد
به روی آینه چرخید
دوباره خاگِ رنگین زندگی یک دم
و نارنجِ زمان
در حوضِ فواره بجنبید وُ درخشید
و برق اش بر بساطِ «هفت سین» لغزید
ز کَرنا وُ نقاره خوش خبر آمد
و قرمز ماهیِ کوچک
میانِ تُنگِ آبِ صافِ خود لرزید
صدایی سالِ نو تبریک گفت وُ سکه ها پاشید
لبی تَر کرده مِی، دیوانِ حافظ را
به شوقِ روزِ نو بوسید
غزل خواند وُ دل اش جوشید
کجایی تو!
پرستو جان کجایی!
بهار آمد
که گوید از زبانِ سبزِ خود گویا
نگارا! غصه گُم شد
نسیمِ قاصد آمد خنده بر لب
که از گُل ها رساند سوی محبوبان سلامی
پرستو جان!
به بامِ خانه ام از تو خبر نیست
کنارِ سفره ی سبزینه بی تو رونق ام نیست
مگو با من که: خواب وُ غربت ات بُردست با خویش
مگو با من: خیال ست این
پرستو جان!
بیا تا گونه ات بوسم
غبار از بالهای خسته ات گیرم
به آب وُ دانه ای خوش دارمت اینجا
بشویم از رُخت غم ها
تو را مهمانِ خود خوانم
عزیزان را بگویم: آخر آمد آن پرستو جان
که جانِ من کُنَد روشن
چراغِ کلبه ی متروکِ من را هم بگیراند
پرستو جان!
پرستو جان کجایی!
ــــــــــــــ
خاگ = تخم مرغ
2012-03-20
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید