شاید در مخیله کسی خطور نمی کرد که زمانی محمود احمدی نژاد زنان را برای حضور در کابینه اش معرفی نماید. از یادها نرفت که او در روره ریاستش بر دولت نهم بیشترین اقدامات ضد زن را به انجام رساند.اقداماتی مانند سهمیه بندی کنکور برای دختران که عملا منجر به اعمال تبعیضی آشکار در حوزه علم و دانش علیه زنان ایران شد. تقلیل ساعت کاری زنان که نتیجه ای جز حذف زنان از عرصه اشتغال کشور در پی ندارد. تغییر مرکز امور مشارکت زنان به مرکر امور زنان و خانواده نیز از اقدامات دولت نهم بود که در حوزه زنان اتفاق افتاد. اما شاید تلخ ترین رویداد برای زنان ایران زمانی بود که لایحه چند همسری از طرف همین دولت به مجلس ارائه شد. لایحه ای که چنانچه مقاومت زنان ایران نبود امروز در حال مراحل اجرایی شدن بود. این لایحه بیانگر نگاه غالب ابزاری و جنس دومی به زن در بین کارگزاران دولت نهم و شخص احمدی نژاد است.

سوال اساسی اینست که چگونه این اتفاق و تحول عظیم و همه جانبه رخ داده است؟ آیا تقارنی یبن عملکرد این دولت در دوره قبل و این اقدام احمدی نژاد به چشم می خورد؟ نگاهی سطحی به موضوع هر نظاره گری را ممکن است به این نتیجه برساند که رویدادهای صورت گرفته در حوزه زنان و پا فشاری بر مطالباتشان موجب شده این چرخش نا متعارف اتفاق بیفتد؟ این جواب مسئله ایست که شاید نگاه ساده انگارانه به تحولات چند سال گذشته بویژه بخشی از جامعه زنان ایران قرار دهد. اما به باور نگارنده این نه صورت مسئله است و نه جواب آن بلکه به دلایل متعدد این تفاق نیفتاده است.

1- هر سه کاندیدای ریاست جمهوری بجز احمدی نژاد بر توجه به مطالبات زنان توجه و تاکید عینی داشتند به گونه ای که هم در چینش ستادها و هم در کهبینه های مورد نظرشان حضورزنان را به امری مسلم تبدیل نموده بود.محمود احمدی نژاد تنها نامزدی بود که اساسا نه توجهی به این موضوع داشت و نه شعار و یا وعده ای مبنی بر این امر به جامعه بویژه 4میلیون هواداران ایجابیش (نفل از اسفندیار رحیم مشاعی) .

2- در ادبیات فارسی این ضرب المثل که سالی که نکوست از بهارش پیداست کاربرد بسیار دارد. این عدم تقارن عملکرد احمدی نژاد در کابینه گذشته و امروزش با این مثل فارسی در تناقض است. اگر قرار بود در کابینه دوم احمدی نژاد زنان حضور جدی و متفاوت داشته باشند مقدمات این کار باید در کابینه اولش فراهم می شد. حال آنکه دولت نهم بیشترین فاصله را با مطالبات زنان ایران داشت. چگونه است که در طول چند ماه این نگاه با چرخش 180 درجه ای مواجه شده است؟

3- اینکه چینش و ترکیب کابینه احمدی نژاد منطبق با مقتضیات امروز ایران و جهان باشد امری محال است این نه ادعای نگارنده بلکه مورد تایید بسیاری از محافظه کارانی است که اکنون با منتقدان جدی احمدی نژاد تبدیل شده اند. به نظر می آید با توجه به تغییر و تحولات دولت نهم و کنار گذاشتن مداوم مدیران و روی کار آمدن افرادی ناکارآمد، اساسا نمی توان کابینه ای با مشخصات فوق را برای او متصور شد. و نگارنده باور جدی دارد که تنها معیار تعیین کننده برای چینش کابینه او خودی موطیع بودن افراد از شخص احمدی نژاد است. شاهد امروز این مدعا نیز مقاومت او در مقابل مخالفت هایی است که برای کنار گذاشتن اسفندیار رحیم مشائی است. علی رغم این مخالفت ها اکنون مشائی یکی از اعضای اصلی تعیین کننده کابینه احمدی نژاد است، هر چند او بنا بر برخی توصیه های اکید او را از سمت معاونت اولی کنار گذاشت اما او را در جایگاهی نشاند که به مثابه دست راست احمدی نژاد عمل می نماید.

اما هدف اصلی این نوشتار پاسخ به این سوال است که چرا احمدی نژاد چند زن را برای تصدی پست وزارت در کابینه اش معرفی نموده است؟ واقعیت آنست که مشکل اصلی این دولت فقدان مشروعیت است.

اتفاقات قلب و پس از انتخابات دور دهم ریاست جمهوری در کشور ما موجب شده است که او حتی برای مراسم تحلیف نیز با اسکورت هوایی به مجلس برود. کشته شدن بسیاری از دختران و زنان و جوانان این مرز و بوم به گناهی نا کرده و جرمی نامعلوم خون های بسیاری که ریخته شده و مادران بسیاری که امروز داغ جگر گوشه های خود را برسینه دارند و از همه مهم تر تبدیل کشور به پادگان نظامی ارائه آمار و ارقام غیر قابل دفاع در انتخابات و پروژه بازشماری مجدد که غیر از افزایش ابهامات نتیجه دیگری در بر نداشت و نیز زندانی شدن بسیاری از شخصیت ها و سرمایه های این کشور و پروژه نمایشی اعتراف گیری و خیلی از فجایع دردناک دیگر که شاید در خواب هم نمی دیدیم اکنون مسئله اصلی محمود احمدی نژاد را به بحران مشروعیت تبدیل کرده است. زنان و مردان بی گناهی که فقط برای طرح یک سوال (رای من چه شد؟) با اعتراضی آرام و سبز به امید گوش شنوایی به خیابان ها آمدند اما با باتوم و گاز اشک آور و گلوله مواجه شدند.

خون های بسیاری که بر زمین ریخته شد و جفاهایی به این مردم حماسه ساز شده که مشخص نیست از کدام راه قرار است جبران شود و چگونه محمود احمدی نژاد و حامیانش می خواهند با بستن گوش ها و چشم های خود و سرکوب جنبش سبز مردم ایران صحبت از کابینه کنند. کابینه ای که حتی اگر تمام اعضایش هم زن باشند نمی تواتد مرحمی بر زخم های دل مادران داغدار شهدای جنبش سبز ایران باشد. امروز مسئله اینست.