در دهه های گذشته بارها شاهد شکل گیریِ سازمانهایی از قبیل اتحاد جمهوری خواهان، جمهوریخواهان سکیولار و دمکرات، جنبش سکیولار دمکراسی و ده ها سازمان دیگر که حتی نامشان آشنا نیست بوده ایم که متاسفانه علی رغم نیّت خیرشان هیچکدام نتوانستند با قشر همفکر خود در سطح جامعه پیوند برقرار کرده و به  نیروی اجتماعی تبدیل شوند.

راستی حلقه گمشده این کوشش ها چیست که همه را ناکام گذاشته؟ و چرا این جریانات در نهادینه کردن اعتماد بخود در قشر همفکرشان موفق نبوده؟

اینجانب بر این باورم که جهت سازمان بندی از بالا به پایین موجب عدم موفقیت آنها شده است. 
سازمانبندی از بالا به این مفهوم نیست که ضرورتا مجوعهء بنیانگذار همه از نخبگان و شخصیت های محبوب باشند بلکه میتواند شاملِ تعدادی انسان معمولی و گمنام و حتی با اسامی مستعار باشد. مفهوم سازمانیابی از بالا به جهتِ سازمانیابی اطلاق میشود. در سازمانیابی از بالا به پایین شواهد و شرایط اعتماد برای پایگاه اجتماعی تشکل مورد نظر عینیت نمی یابد.

در سازمانیابی از پایین به بالا نماینده گان انجمن های محلی مردمی با یکدیگر پیوند خورده و به ایجاد سلسله مراتب تشکیلات می انجامد. در اینگونه سازمانیابی کنشگران سیاسی مربوطه به این جهت که شاهد تشکیل سلسله مراتب از خودشان هستند لذا به آن اعماد میکنند و بدون تشویش به آن می پیوندند.
شخصیت ها در سازمانیابی "پایین به بالا" میتواند نقش محوری ایفا کنند. بدون اینکه خود را در مرکز انسجامِ مخاطبانِ خود قرار دهند تنها موجبات پیوند آنها را فراهم کنند. برای مثال در هر اکسیون یا سخنرانی هدف محوری خود را متشکل کردن مستمعین قرار بدهند. بدیهی است که بسیاری از این شخصیت ها بدلیل حسن اشتهار نهایتا به راس تشکیلات میرسند با این تفاوت که با این روش ارادهء پایین آنها را در آنجا قرار میدهد. در مقابل سازمان دهی از بالا که بناینگذاران بخاطر بنیانگذاری بشکل جبری در صدر قرار میگیرند.