معمولا رسم بر این است که در مناسبت های مهم و مخصوصا اعیاد، ما ایرانیان به دید و بازدید می رویم و به یکدیگر تبریک می گوییم. یکی از مهمترین اعیاد ایرانی که از زمان باستان تا کنون پابرجا مانده و شاید به جرات بتوان گفت قدیمی ترین رسم باستانی است که با تغییراتی جزئی در دوران ما نیز اجرا می شود، عید نوروز است.

اما در کنار بسیاری از رسوم دیگر نظیر عیدی دادن، عیادت از بزرگان قوم و فامیل که در این روزها متداول است، "پیام های تبریک نوروزی" نیز جای خاص خودش را دارد. این پیام ها و تبریکات که معمولا از طرف افراد و شخصیتهای مهم صادر می شوند، در خود حاوی نکات بسیاری هستند.

جنس تبریک شخصیتهای مختلف بنابر نقش اجتماعی ای که آنان دارند متفاوت است و هر کدام ضمن اینکه دارای یک پیام عمومی است در بطن خود دارای یک پیام خصوصی برای طیف مورد نظر نیز می باشد. برای مثال پیام تبریک یک مربی فوتبال، و آرزوهایی که ایشان برای سال آینده دارند با پیام تبریک یک کارگردان سینما و یا یک شخصیت سیاسی تفاوت های بسیاری دارد.

آنچه مسلم است، نوروز ٨۹، نوروزی متفاوت است. مجمع عمومی سازمان ملل متحد روز سه‌شنبه چهارم اسفند ماه ٨٨ (۲۳ فوریه ۲٠۱٠) و در آستانه‌ی نوروز، قطعنامه‌ای را به تصویب رساند که به موجب آن عید نوروز، اول فروردین، (۲۱ مارس) به عنوان روز جهانی نوروز شناخته شد. به این ترتیب از این پس این روز بایستی در تقویم ملی همه‌ی کشورهای عضو این سازمان ثبت و برای احیای فرهنگ و سنت‌های نوروز نیز تلاش ‌شود. البته نوروز پیش‌از این نیز از سوی یونسکو در فهرست میراث فرهنگی معنوی بشر قرار گرفته بود. اما این قطعنامه به درخواست و البته با حمایت نمایندگان ایران، افغانستان و برخی کشورهای آسیای میانه و مرکزی از جمله تاجیکستان و ترکمنستان به سازمان ملل ارائه و مورد تصویب قرار گرفت.

جهانی شدن نوروز، را باید به فال نیک گرفت و کوشش کرد تا "این ایّام خجسته را فرصتی برای ایجاد دوستی و آشتی بین نوع بشر و ترویج اتّحاد و اتّفاق در میان عالمیان" قرار داد و با تکیه بر چنین اعیادی نسبت به برقراری صلح و امنیت در جهان اقدام کرد. اما جدای از بحث جهانی شدن، والبته پیام های تبریک شخصیتهای مختلف سیاسی، فرهنگی، ورزشی و ... پیام تبریک بیت العدل اعظم بهائیان، در تبریک نوروز در جای خود بسیار جالب توجه است.

پیام نوروزی بیت العدل اعظم، تنها مختص امسال نبوده و نیست. عید نوروز برای بهائیان جدای از یک رسم ملی که "منصوص کتاب مستطاب اقدس" است و "بهائیان جهان نیز از همۀ ملل و اقوام" این عید را جشن می گیرند؛ یک عید مذهبی نیز می باشد. عید مذهبی از آن جهت که این عید، مصادف با عید ماه روزه در دیانت بهائی است و بهائیان بعد از یک ماه بیانی (19روز) روزه داری، پایان آن رابا شروع بهار جشن می گیرند و بیت العدل اعظم نیز هرساله به چنین مناسبتی پیامی رابرای بهائیان سراسر عالم ارسال می کنند.

اما پیام امسال، مخاطبش تنها بهائیان نبودند. اگرچه شاید در نگاه اول، این موضوع چندان محسوس نباشد، اما با تدقیق در پیام متوجه می شویم که تمام "ایرانیان پاک‌نهاد" و "همۀ مردم شریف ایران" مدنظر این پیام هستند.

سال گذشته، ایران وقایع بسیاری را از سرگذراند. وقایعی که بسیاری از آنها چندان خوشایند نبودند. جدای از زندانی شدن ها، شکنجه شدن ها و قتل هایی که اتفاق افتاد که البته در این میان تمام شهروندان چه بهائی و چه غیربهائی سهمی داشتند، سخت تر شدن وضعیت اقتصادی و معیشتی مردم، فشاری مضاعف را بر مردم این سرزمین تحمیل کرد.

اگر بخواهیم وقایع منفی سال گذشته، که البته دامنه ی بسیاری از آنها به سال جدید نیز کشده شده است را مو به مو بازگو کنیم، دیگر "با سرور و شادمانی از نوروز باستانی استقبال کردن چندان آسان" نمی باشد. آیا به گذشته فکر کردن وافسوس خوردن مشکلی را حل می کند؟

بیت العدل اعظم نیز بر این نکته مهر تائید می زنند که: "سالی که گذشت شاهد وقایع اسف‌انگیز و اندوه‌ناکی برای شما عزیزان و دیگر شهروندان آن سرزمین بود" اما بیت العدل اعظم چاره کار را نشان می دهند. بهائیان به "آیندۀ درخشان ایران" اطمینان دارند و همچنین "به یقین مبین" می دانند که "عالم آبستن وقایع عظیمه است" و "این درد و الم عمومی و آشوب و هیجان همه‌جانبه صرفاً رنج سفر در مسیر تحقّق وحدت عالم انسانی و تأسیس مدنیّت جهانی" است.

اما چاره چیست؟ در این میان وظیفه و نقش ما در این سفر کدام است؟ بعبارتی ابزارهایی که ما باید از آنها استفاده کنیم تا به مقصد برسیم کدامند؟

جواب در ایمان به "اجتناب از هر نوع تعصّب و خشونت و نفاق" و "اتّحاد و یگانگی" نهفته است. در واقع دوری از تعصبات رایج و متداول، پرهیز از هرگونه اختلاف و ایجاد فضایی سرشار از اتحاد و اعتماد است که می تواند "در کاستن رنج و درد دیگر هم‌وطنان عزیز نقشی مؤثّر ایفا نمایید."

شاید در نگاه اول، و برای خواننده ای که از منش و طرز رفتار بهائیان اطلاعی ندارد، این ها تنها جملات و کلماتی شیرین هستند که شعارگونه ادا شده اند و کاربردی نمی باشند. اما با نگاه به عملکرد بهائیان در ۳۱ سال حکومت اسلامی و ظلم هایی که در این نظام متحمل شده اند و "تحمّل تضییقات بی‌شمار سال‌های اخیر" و اعلام حمایت گروههای بسیاری از احقاق حقوق بهائیان، نشان می دهد که چگونه بهائیان "مورد قدردانی و ستایش ... و تحسین مردم جهان." قرار گرفته اند.

در ایران، اکنون نه تنها روشنفکران بلکه احاد مردم نیز، استقامت بهائیان را می ستایند. این استقامت، که البته آسان نیز نبوده است، باعث بیداری بسیاری از حق طلبان شده است. بسیاری از کسانی که تا دیروز بهائیان را باور نداشتند و گمان می کردند که بهائیان قصد "مظلوم نمائی" دارند، امروز مشاهده می کنند که تمام آن ظلم هایی که روزی بر بهائیان روا می شد اکنون بر خود آنان تحمیل می شود. این موضوع خود باعث شده تا ایرانیان پاک نهاد، تعصبات مذهبی را کنار گذاشته، و با دوری از تبلیغات منفی رسانه های دولتی علیه بهائیان، احقاق حقوق بهائیان را نیز مانند دیگر شهروندان این سرزمین لازم و ضروری بدانند.

به امید فردائی بهتر برای ایران...