سبز ابتدا رنگ یک نامزد انتخاباتی بود. رنگ موسوی بود. اما همین سبز، ائتلافی شد میان آنان که به موسوی باور قلبی داشتند و همچنین کسانی که باوری به موسوی نداشتند اما به تعبیر خودشان میان بد و بدتر او را برگزیده بودند.

سبز انتخاباتی، بعد از روزهای انتخابات، به جنبش سبز بدل شد که در این خیزش نیز همه نیروهای رانده و تارانده شده جمهوری اسلامی، مذهبی و غیر مذهبی، یکپارچه کنار هم ایستادند و فریاد آزادی و دموکراسی خواهی سردادند و برای همین مطالبه ساده شهروندی، هزینه های بسیار نیز پرداختند.

نمی خواهم روضه بخوانم و از خون سهراب و اشکان و عباس دیسناد و بهزاد مهاجر و ندا و ترانه و همه آنانی که نام شان را شاید یک بار هم تکرار نکرده ایم مایه بگذارم برای اینکه بر آتش نزاع های برافروخته شده این روزها آبی بپاشم اما یک یادآوری کوچک بد نیست تا فراموش نکنیم روزی را که وقتی کودتاگران، وقیح و وحشی، سینه دوستان ما را در خیابان های شهر نشانه می رفتند فقط یک شعار، پای لرزان شان را در خیابان های نا امن تهران محکم و استوار نگاه می داشت: نترسید نترسید ، ما همه با هم هستیم. حالا چه شد؟ چندی پیش در فیسبوک نوشته بودم، این شعار مدتی است که اینجا دور از ایران مفهوم اش را از دست داده است و به جایش باید فریاد بزنیم، بترسید، بترسید ما دیگه با هم نیستیم. اما این هشدار دوستانه ، دوستان هر سه صفحه فیسبوکم را به انتقاد واداشت که طرح همین شعار ممکن است نوعی دلسردی و از هم گسستگی بیآفریند. به گمانم بیراه نبود و گاهی باید با شعر و شعاری نو فضایی تازه آفرید و دامن به فضای نا امن نزد.

به نظر می رسد حرف های امروز موسوی حکایت همان شعر و شعار تازه بود. به نظر می رسد فضا برای کارهای اعتراضی و اجرایی و عملگرایی تر در ایران تنگ است وقتی همه را به بند کرده اند و روزنامه ها را بسته اند و بر سر در خانه هر حزب مخالف دولت، چندین دستگاه شنود کار گذاشته اند، چه می توان کرد؟ ابتدا باید جامعه را از این فضای امنیتی با طرح و شعار و برنامه های نو کمی رها و مهیا ساخت و سپس پای به مرحله اجرا گذاشت.

حرف های امروز موسوی خالی از تقسیم بندی های گذشته بود، از تکثر گرایی گفت و بر هیچ کس نتاخت. گفت سبز را چنان باید تعریف کرد که همه را در بر گیرد. این همه یعنی چه؟ آیا ما واژه « همه» را رعایت می کنیم؟ آیا همه یعنی اینکه ما اینجا مدام تقسیم بندی کنیم که فلانی سبزش کمی زرد است و آن یکی به سبز سیدی می زند و دیگری عوضی است و باقی سبزاللهی هستند، پس سبز واقعی کیست؟ چه کسی تشخیص می دهد مصادیق یک سبز واقعی را؟

شگفتا که همین جنبش سبز دارد موسوی و کروبی را به جامعه نزدیک می کند. یعنی ادبیات موسوی و کروبی و رهنورد به ادبیات بخش هایی از جامعه که همواره جز مغضوبین جمهوری اسلامی بودند نزدیک تر شده است. دیدار موسوی و کروبی با شیوا نظر آهاری و احمد زید آبادی و دیگر زندانیانی که نحوه انتقاد آنان به جمهوری اسلامی تا نحوه پوشش و حجاب آنان با احکام و قوانین شرعی و اسلامی فرسنگ ها فاصله دارد، به چه معناست؟ غیر از این است که جنبش دارد تصمیم سازان دیروز جمهوری اسلامی را تسلیم خواسته های خودش می کند. مگر تا دیروز تصور هم می کردیم که موسوی و کروبی اعدام کسانی که به انجمن پادشاهی متصل شده اند را محکوم کنند و خشمگین شوند؟ آنها یاد گرفته اند که از پلورالیزم و تکثر گرایی سخن بگویند و خودی و غیر خودی را کمرنگ تر کنند، چرا کسانی که مدعی روشنفکری دینی و یا معتقد به سکولاریزم هستند، چنین نکنند؟

موسوی و کروبی بخش مهمی از ارکان تصمیم ساز نظام جمهوری اسلامی بوده اند و حتی آقای خامنه ای در نماز جمعه معروف بعد از انتخابات هم از کروبی و موسوی به عنوان اعضای یک خانواده واحد در جمهوری اسلامی یاد کرده بود تا شکاف میان آنها و مردم را زیاد کند. شگفتا که پس از این همه اصرار رهبری مبنی بر جدا نشدن این دو نامزد معترض از کشی نظام، ادبیات این موسوی و کروبی به ادبیات مردم معمولی نزدیک تر شده است ولی ما که به نام آنها هم گاهی می نویسیم داریم از این ادبیات فاصله می گیریم. موسوی «امروز» به کسی نتاخت ما چرا به نام موسوی می تازیم؟ کروبی «امروز » به نام یک روحانی ظاهرا به خودش اجازه نمی هد به دیگران بتازد ما چرا می تازیم؟

نه متهتک، نه عوضی، نه سبزاللهی، این شقه شقه کردن ها از جنس جنبش نیست. این یکپارچگی ماست که دستپاچگی می آفریند برای کودتاگران، همبستگی ماست که از هم گسسته می کند کسانی را که اعضای دیگر خانواده ما را گروگان گرفته اند. این نقد به خود من است تا واژه ها را با دقت بیشتری برگزینم، به تو تا همیشه دیگران را مقصر ندانی و به او که بیش از این نرنجاند …به من و ما و شما… کاش به جای تقسیم تقصیر، سهم خودمان را بیابیم و اصلاح را از خوش شروع کنیم و تا رسیدن به یک انتخابات آزاد جنبش را و ایران را برای همه ایرانیان بخواهیم.