رفُرم Reformدر عرصه های خاص خویش مفاهیم گوناگونی را دارد. رفُرم در سیاست: تغییرات بنیادی در شرایط سیاسی موجود با ضمانتِ در تغییراتِ ریشه ایِ آینده نگری و پیشرفته تر از قبل در قانون اساسی و سایر قوانین در هر جامعه ای به منظور تحکیم آزادی و دمکراسی، رعایت حقوق فردی و شهروندی، تصحیحِ اشتباهاتِ گذشته، نزدیک شدن به دمکراسی بدونِ واسطه، و در مجموع بهبودی روزگار مردم با رشد و توسعهءِ فراگیر است.
عملی کردن رفُرمها به ارگانهای: [قانونگذاری، اجرایی، قضایی، و چگونگی و وسعت قانون اساسی، ساختار حاکمیّت، فرهنگ و روابط اجتماعی،و ...] هر کشوری بستگی دارد. در سیستمهای دمکراتیک معمولأ رفُرمها با همکاری اهرمها و انیستوتهایِ پژوهشی و بنا بر نیازمندیهایِ زمانی هر جامعه ای و یا صرفأ بنا به درخواستهایِ ضروریِ شهروندان آن بوسیلهء خودِ حکومتها و پارلمانِ انتخابیِ آنها صورت میگرند.
در سیستمهای دیکتاتوری رفُرمها بسختی و یا اصلأ صورت نمیگرند و شاید با اوّلین رفُرم، آن حکومتها خود برکنار شوند. در کشورهایی که حکومتها برایِ عملی کردنِ رفُرمها پیشقدم نمیشوند، شهروندان خود اقدام به پیاده کردنِ رفُرمهای لازم میشوند و به خیابانها می آیند تا عاملین سد کردنِ رفُرمها یعنی آن حکومت دیکتاتوری را برکنار کنند. کُنش و جنبش از پایین در هرمِ قدرتِ سیاسی که بوسیلهء طبقاتِ مختلف یک جامعه صورت میگیرد را "انقلاب" Revolution مینامند. در واقع انقلاب یک نوع از رفُرم هست که بنا به خواسته و به رهبری مردم صورت میگیرد. انقلابات در اعصار مختلف اشکال و عوامل گوناگون داشته اند.
در جوامع زنده و پویا هر روز انقلاب و رفُرمهای نهان و آشکار صورت میگیرند. اصولأ تکامل و ترقی در هر زمینه ای بدون انقلاب و رفُرم زنجیره ای بهم پیوسته بی معنی است. خودِ انسانِ امروزی و هستی پیرامونی که در آن بسر میبرد محصول انقلابات و رفُرمهای و یا دگردیسی های پیاپی میباشد.
انقلاب و رفُرمیسم در سامانه های مختلف دو پدیدهء متضاد هم هستند، مانند تاریکی شب و روشنایی روز. اگر رفُرمهای لازم به موقع صورت بپذیرند انقلابی به وقوع نمی پیوندت، به عبارتی دیگر انقلاب در جوامعی صورت خواهد گرفت که رفرمها در آن جوامع عملی نشده است و روی هم انباشته شده اند. بعد از انقلاب کبیر و کلاسیکِ فرانسه، کشورهای دیگر اروپایی برای جلوگیری از پیامدهایِ مضر انقلابات بینادی و خشونت آمیزِ کلاسیک همه سلسله تکاملی خود را از طریق رفُرم به پیش بردند و میبرند.
فاکتورهای برتری رفرمیسم بر انقلابات کلاسیک برجسته و چشمگیر هستند، تنها یکی از این شاخص ها امنیّت و پایداری بدون گسل در مراحل تکاملی مفید آینده نگری و در اتخاذ استراتژیهای حساسِ سیاسی، اقتصادی مختص هر جامعه و کشوری میباشد. رفرمها از فرو پاشی و آنارشیسم در اسکلت بندی نظامها و دسترنج همگانی دهه ها و شاید قرنهای مردمان و کشورها به یکبار جلوگیری میکند.
انقلاب 57 که بعد از وقوع آن اسلامی نامیده شد، یک رفُرم از پایین بوسیلهءِ مردم بود که قوانین موجود را بردارد و بجای آن قوانین مترقی تری را حاکم کند. هدف از این انقلاب برداشتن سدی بود که فقط میسر حرکت رفُرمها را آزاد تر کند و جامعهء ایرانی را با جهان خردگرا یا راسیونال همسو تر سازد. با حاکم کردن قوانین دین اسلام در قانون اساسی و بر تخت حکومت نشستن طبقهء آخوندِ حوزه ای با تصرف خشونت آمیز قدرت سیاسی، در واقع امکان عملی شدن هر گونه رفُرم و اصلاحات از همان اوّل از سوی خداوند و پیامبران و ازسوی نمایندگان زمینی آنها بستهء شرعی و آسمانی شد.
اوّلین رفُرمها در ادیان از جمله در جهان بینی دین مسیح در کشورهای پیشرفتهء امروزی صورت گرفت که در تاریخ از آن به دوران و پروسهءِ "رفُرماسیون" یاد میکنند. رفُرماسیون در دین مسیح زمینهء عملی شدن اندیشهء راسیونال عصر مدرنیته و بر قراری قرون روشنگری را شامل شد.
امّا نظام جمهوری اسلامی چون خود را نمایندهء خدا و پیامبر میداند، هر گونه رفُرم در سیاست، در ساختار قدرت و حکومت، در اقتصاد، در مسائل روابط اجتماعی و فرهنگی، در آموزش و پرورش و سایر شاخه های دیگر را انکار خدا و دست بُردن و تغییر در آیات قرآن میداند. نظام اسلامی حتّی از شکستهای پی در پی خود در زمینه های مختلف، سرمشق نگرفت و نمیگرد و هیچگونه رفُرمی را نپذیرفت و نمی پذیرد و به سیستم استبداد دینی و دیکتاتوری نظامی و ایدئولوژیک خود همچنان ادامه میدهد.
تاریخ تجربی 1400 سالهء دین اسلام و گردن ننهادن نظام های اسلامی گذشته و امروز از جمله جمهوری اسلامی تهران میتواند از این حکایت کند که در اساس دین اسلام رفُرم و انعطاف پذیر نیست و به همین مناسبت حکومتها و ساختارهای سیاسی و روابط اجتماعی بر خاسته از آن هم نمیتواند جوابگوی اصطلاحاتِ زادهءِ عصرِ مدرنیته از جمله دمکراسی و پلورالیسم، لیبرالیسم و یا رفرمیسم در ابعاد چندی باشد.
رفُرمیسم یک امر دانش محور و عقلانی هست که دست آوردِ ساختارهایِ سیاسیِ حکومتیِ مدرن در عصرِ جدید میباشد و ربطی به انکار و یا تأیید و یا مردود شمردنِ دین و مسلکی ندارد، بنا بر این شعار محوری امروز "سکولاریسم" هست که نهاد دین و باورمندی را از حکومت و ساختار قدرتِ سیاسی و اقتصادی جدا میکند و بهانه و ابزار سرکوب و استبداد را از نظام ولایت فقیه سلب مینماید.
نظام جمهوری اسلامی برای پیشبرد رفرمها و اصلاحات در مدت بیش از 30 سال وقت داشت و بطور مشخص در هشت سال حکومتِ اصلاحاتِ محمّد خاتمی ملّت ایران فرصتهای مناسبی را به این حکومت و نظام اسلامی عرضه کرد ولی رژیم اسلامی به عرضه و تقاضای بحق و منطقی ملّت ایران اعتنایی نکرد و در مقابل به بستن هر چه بیشتر فضای سیاسی مبادرت ورزید.
بنا بر این تنها گزینهءِ باقیمانده برای شهروندان و ملّت ایران، "انقلاب" از پایین هست، منظور از انقلاب بدست گیری اهرمهای حرکت و روند پیاده کردن رفُرمهای انباشته شدهءِ بسیار در ایران از سوی خود مردم هست، که آنهم فقط با حضور خود در خیابان صورت خواهد گرفت. اوّلین رفُرم هم برکناری کامل نظام و ساختار جمهوری اسلامی با جایگزینی سیستمی دمکراتیک و سکولار میباشد.
|فوریه|2011| آلمان|
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید