İdarənin zerzəmisində Laçını üzüqüylü lüt bir əski təxt ustə yatıdıb
və əl-ayağında təxtə bağlayıblar. O özüdə yaralı, qan içində hüşdən gedibdir.
Ağac səndəllərin yanında ik gəzmə durub bir-birilə dənışırlar:

«Danışdı?»
«Yox!Bir söz demi[ə]yib.»
«Adı nədi[r]? Hardan gəlib, nəkaradı?»

«Demiyib.Çün telfon eləmişdilər gedib onu gətirdik. Kərxanada işçilərə deyirmiş ki :Gərək onların sindikası olsun, yoxsa kimsə bilələrinə bir iş görməz.»
«İtin qızı səndikalistdir.Cücə toyuq olmamışdan isti[ə]yir rejim dəyişsin. O gərək diri qalıb danışsın.Biləsin vurub dağıdıbsız. Amma möcüzə eliyəbilmi[ə]yibsiz.»
«Çalışdıq oyadaq oyanmadı.»
«Halı çox qolaydı.Götürün onu mərizxanaya. Əyə tələsməsək buda obiri kimi burda öləcək. Elə ki kim və nə kara olduğunuda bilmiyəcəyik.Gərək ağzı açılsın.»

Onu maşına qoyub və üç gəzmə ilə mərizxanaya apardılar...»»

**
Eləki Laçın gözünü açdı Kərəmi başı üstə gördü:
«Ata mən hardayam?»
«Qızım sən evdəsən.»
«Umud hardadır?»
«Umud Ürəyindədir.»
«Bəs kəhər ,kəhər hardadir?»
«Kəhərdə evdədir ,niyaran olma»

«Evdə kim var?» Bir səs gəldi.
«Gedim görüm qapuda kim var.»Laçın qalxıb dedi.
«Buyurun». O eşiyə çıxıb dedi.

«Bağışlayın, biz dağçıyıq. Dostlarımızın biri yıxılıb yaralanıbdı, istirik onu cadada maşına yetirəx[k], yardımcı ola bilərsiz?»Bir cavan dedi.
«At var.İndi onu hazırlaram».
Laçın qayıdı atasıynan danışandan sonra Kəhəri eşiyə çəkdi.

Onlar yaralını cadaya yetirib, şəhərə göndərdilər. Cavana maşında yer olmadı.Galdı ayrı bir maşın-nan getsin. Amma maşın tapılmadı. 
«Gəl gedək bizə qonaq ol! İndi daha maşın tapılmaz. Sabah gedərsən». Laçın dedi.
«Çox sağ olun. İstəmirəm sizəi incidəm. Elə buralarda bir yer tapıb yataram.Və  Sabah subdə gedərəm». Cavan dedi.
«Bu nə sözdü? Siz bizim qonağımızsız.Gəl gedək».Laçın dedi.

Onlar kəndə sarı yola düşdülər.
«Nəzərə tanış gəlirsiz .Eləbil bundan qabaq sizi mən bir yerdə görmüşəm.»Laçın yolda dedi.
«Olabilər.Biz dağa görə  çox buraya glmışık. Bəlkdə məni görübsüz.»
«Sizin adıyız Umud-du?»
«Umud? Hən ,belədə deyib çağırmaq olar.»
«Siz o məhbus daneşcu-suz ki fəhləlik eliyir?
«Həyə. Amma siz bunları hardan bilirsiz?»
«Mən bir zad bilmirəm. Mən yalnız öz kabuslarımı tanıram.»
«Kabuslarıyızı?!»
«Hən. Kabuslarımı . Meylin var onları hiss edəsən?»
«Çox maraq-nan[la].»
«Baxın:
Laçın atınan çaparaq gedirdi. Kəhər birdən-birə durdu.....»

در زیر زمین اداره، لاچین را روی تخت کهنه ای، لخت و دمر خوابانده اند. او با بدنی زخمی و خونین بیهوش افتاده ودست و پایش را به تخت بسته اند. 
در کنارضندلیهای چوبی دو گزمه ایستاده و با هم صحبت میکنند: 

««حرف زد؟»
« نه! چیزی نگفته.»
« اسم اش چیست؟ از کجا میاد چه کاره است؟»
« نگفته. چون تلفن زده بودند رفتیم او را آوردیم. در کارخانه به کارگران توضیح میداده که آنها باید سندیکا داشته باشند. وگرنه کسی کاری برایشان نخواهد کرد.»|
«پدرسگ ، سندیکالیست است. جوجه ، مرغ نشده میخواهد رژیم عوض کند. باید حرف بزند. لت و پارش کردید. باید زنده بماند. نتوانستید معجزه کنید. »
« سعی کردیم بیدارش کنیم- نشد.»
« وضع اش خرابه. بردارید ببرید بیمارستان. اگرعجله نکنیم این هم مثل قبلی اینجا می میرد. بدون اینکه بدانیم کیست و چه کاره است. باید حرف بزنه. »
او را توی ماشین گذاشتند و با سه مأمور به بیمارستان بردند...]]
*** 

وقتی لاچین چشم بازکرد کرم را دربالای سرش دید:
« پدر من کجا هستم؟»
« تو در خانه هستی دخترم.»
« امید کجاست؟»
« امید در دل توست.»
« کهر، پس کهر کجاست؟»
« کهر هم در خانه است. نگران نباش.»

صدایی درآمد:
« در خانه کسی هست؟»
لاچین بلند شد و گفت:
« برم ببینم دم در کیست.»
او بیرون آمد و گفت:
« بفرمایید.»
جوانی گفت:
« ببخشید.ما کوهنوردیم. یکی از دوستان ما افتاده و زخمی شده میخواهیم او را به جاده و ماشین برسانیم. میتوانید کمک کنید؟»
« اسب داریم. الان آماده میکنم.»
لاچین برگشت. پدرش را در جریان گذاشت و کهر را بیرون آورد.
آنها زخمی را به جاده رسانده و به شهر بردند. برای جوان در ماشین جا نبود. ماند که با ماشین دیگری حرکت کند. اما چیزی گیرش نیامد. لاچین گفت:
« بیا برویم مهمان ما باش. حالا دیگر ماشین گیر نمیاید. فردا حرکت میکنی.»
جوان گفت: « خیلی ممنون. نمیخواهم مزاحم شما باشم. همین طرفها جایی پیدا میکنم و میخوابم و فردا صبح حرکت میکنم.»
لاچین:
« این چه حرفی ست؟ شما مهمان ما هستید. بیا برویم.»
آنها با هم به طرف ده برگشتند. در راه لاچین رو به جوان  گفت:
« آشنا به نظرم میرسید. مثل اینکه شما را قبلاً جایی دیده ام. »
« شاید. ما اغلب برای کوهنوری به این طرفها میاییم. ممکن است دیده باشی.»
« اسم شما امید است؟»
« امید ؟ بله ، میشود اینطور هم صدا زد. »
« شما دانشجوی زندانی بودید که حالا عملگی میکنید؟»
« بله. ولی شما اینها را از کجا می دانید؟ »
« من چیزی نمیدانم. من تنها کابوسهای خود را می شناسم.»
« کابوسهایتان را؟»
« بله. کابوسهایم را. میل داری آنها را لمس کنی؟»
« با علاقه .»
« ببینید:
لاچین می تاخت. ناگهان کهر ایستاد.....»