حکومت اسلامی بنا دارد که به موازات چانه زنی با دولت های غربی پیرامون بحران هسته ای باهدف گشایشی درکاستن ازدامنه تحریم های نفتی و بانکی، در داخل کشور برفضای امنتی و اختناق افزوده و کمربندها را سفت ترکندتا باد نبردش! ازهمین رو هرروز برتحرکات و خشونت جناح های افراطی و بازنده "انتخابات" برای امنیتی کردن فضای کشور و کنترل جامعه و ممانعت ارشکل گیری هرنوع  قدرت دوگانه دربالا می افزاید. دربرابر تاکتیک جنبش نیز برای پیشروی باید خنثی کردن این سیاست حاکمیت باشد.

نحوه برخورد با دختران میرحسین موسوی در فضائی که خواهان آزادی زندانیان سیاسی  و از جمله موسوی و کروبی است و شخص روحانی هم وعده هائی نسبت به آن داده بود، توقیف روزنامه بهاربه بهانه اشاعه اختلافات مذهبی درحالی که خود رژیم بیش ازهرکس دیگری دامن زننده آن است و البته همراهی دولت و وزیرارشاد با آن که چیزی جز باج دادن به مرتجعین و نیروهای افراطی و تقویت آنها نیست، بویژه اعدام جنایتکارانه 16 زندانی بلوچ  در انتقام به حملات تروریست های جیش العدل، و یا اعدام اخیر کردهای زندانی و بطورکلی رشد رقم اعدام ها درکل کشور و نقض حقوق بشر، افزودن بر اختیارات قوه قضائیه و نیزاعلام غیرقانونی بودن انجمن صنفی روزنامه نگاران و یا جبهه مشارکت توسط سخنگوی این قوه ، تحرکات گرایش نیروهای افراطی   پیرامون مراسم 13 آبان و برخورد آن ها با شعارمرگ برآمریکا درکنار تعرض رسانه ای آنها به جناح دیگر و باصطلاح به روزنامه های زنجیره ای، و تشدید فعالیت چماقدارانه درممانعت از برگزاری مراسم های گوناگون درنقاط مختلف کشور و نظایرآن، بخوبی نشان دهنده افزایش دامنه تعرضات جریان های افراطی و امنیتی و نطامی است. گوئی ماه عسل دوماهه پسا انتخاباتی دارد سپری می شود و قرار هم نیست چیزی تغییرکند.  نباید فراموش کنیم که دردوره خاتمی نیز قوه قضائیه تبدیل به ستاد عملیاتی جناح افراطی حاکمیت گشت و اکنون نیزقوه قضائیه دارد همان مسیررا طی می کند.

آن چه که دراین میان برجسته است موضع انفعالی و سیاست مماشات جویانه و برخا همراهی دولت روحانی با این موج است.  چنان که در مورد بستن روزنامه بهار، علیرغم آن که خود خواسته و البته از ترس و زیرفشارانتشارخود را برای مدتی متوقف ساخته بود شاهدهمراهی دولت و وزیرارشاد درتوقیف آن بودیم. آش دارد تاحدی شورمی شود که شاهد بلند شدن سروصدای حامیان دولت و گله  و تذکر و هشدار کسانی چون عبداله نوری  و یا نامه  پورنجاتی و زیباکلام به روحانی دراین  گونه مواردهستیم. نگرانی آنها ناامید شدن مردمی که رأی داده اند به دولت تدبیر و امید و گسترش تعرض جناح افراطی است. چنان که پورنجاتی نامه سرگشاده خود به روحانی را چنین پایان داده است: زیاده جسارت است اما یادتان باشد كه : " دیگ تدبیر امیدتان را با سوراخ سوراخ كردن به آبكش تبدیل نكنند " !*

البته پیشاپیش هم برپایه تجربیات تاکنونی روشن بود که تکیه صرف برلابی گری دربالا و انتظارتغییر در رفتار و عملکرد حاکمیت  تصورو توهم عبثی است که تنها می تواند فرصت سوزباشد و به رژیم مجال بدهد که  از گردنه  بحرانی که گریبانگیرش شده است بدون دادن امتیازات واقعی به مردم و گشوده شدن فضای سیاسی و اجتماعی عبورکند. ازهمین رو حتی برخی از حامیان مهم دولت هم دارند متوجه می شوند که اگرفشاراز بیرون به دولت روحانی نیاورند چه بسا انفعال وکرختی این دولت خیلی زود تراز آنچه که انتظارش را داشتند، اوضاع را بسود جناح حار و سرکوبگر برگرداند.

البته هیچ چیز مضرتر از ناامیدی و بی تفاوتی نیست. در این میان تنها امید واقعی استفاده بهینه جنبش های اجتماعی اعم ازکارگران و معلمان و دانشجویان و زنان و تمامی تشکل ها و نهادهای مردمی جامعه مدنی  از فرصت محدودی است که بهم خوردن تعادل رژیم در نتیجه بحران اقتصادی و شکاف های درونیش و فشارهای داخلی و خارجی  بوجود آورده است.  به میزانی که از این فرصت های گذرا و ناپایدار برای سنگربندی جنبش و جان گرفتن جامعه مدنی سود جسته شود، بهمان میزان می توان گامی به جلوب، در راستای آزادی و عدالت اجتماعی، برداشت.  

*- http://www.irangreenvoice.com/article/2013/oct/29…