رفتن به محتوای اصلی

Kabus کابوس (6)
13.10.2013 - 17:05
 
Missing media item. 
 
« Ata!
Yuxulu gəzmələrimdə 
avarayam!
Harda  quylayıblar
?diri-diri gündüzlərimi  
Hardadır o uçuş qanadlarım?
Ki uşağı-böyügü
bələ yatıb
gecənin qurquşumunda
«... ?və darda
 
 «Gızım!
hamı qullar 
                            .avaradılar
Hamı qullar 
yaralı  
        ac
           zəncirdədilər. 
 Burda hamı güllər
 yatıb
gecənin qurquşumunda
və darda.»  
 
Qayığım»
atım
yaşıl çisginli dağlarım
 coşğunlu dalğalı mavı sularım
 gümüş ay ışığım
yağışım  qarım 
?hardadır o uçuş qanadlarm
Ki uşağı-böyügü
bələ yatıb
gecənin qurquşumunda
?və darda
 
Həmiçə gözüm yoldadır 
qulağım səsdə
butun varlığımla
yaradan qayıq
.axa o dalğalar ustə
Qurbətin dənizi yox
suları dayaz
gözəl balıqlar ölür
.kirlı sularda
Hardadır o uçuş qanadlarm?
Ki uşağı-böyügü
bələ yatıb
gecənin qurquşumunda
«?və darda 
  
Gecə kölgəsin ay ışığında yayıb. Bir bətər yel duzlu toz-torpağı tovluyub Laçının baş-gözünə çırpır. O ayaq yalın başı açıq, dizlərinəcən uzun, qolu qıssa, incə donla bir xəlvət xıyavanda ki burda-orda yarıyaca yanmış evlərindən tustu qalxır, dəlilər kimi avara baş-alıb gedir. Bir ağır səssizlik hər şeyi bürüyübdür.
 
Xıyavanın bir tayında sıraya düzülmüş dar ağaclarında adamlar tərpənirlər;
obiri tayada bir sıra adam yatıb-oturub ya ayaq ustə durarkən gözə dəyir. Kirli əski paltarlarda, əl-ayaqları bağlı.Və hamı səssiz.Bircə baxış telləri gedib-gəlir.Bir pəncərənin dəmir milləri dalından bir baxış teli ona sarı gəldi: 
«Qız, sən burda nə elirsən?»
«Umudnan Kəhəri axtarıram.»
«Umud o uzaqlardadı.»
«Kəhər nəcə? Bəs Kəhər hardadır?»
«Kəhəri bilmirəm.»
İstədi soruşsun:
«Sən kim sən?»
Amma daha pəncərədə kimsə yoxudu.
«Dəliyə bax!Dəliyə!»-Ozaqdan gəzmələrin səsi gəlirdi.
Meydan olan taydan qulağına səs-kuv gəldi. 
«Uşaq, çəkil qırağa! Duşərsizdir.Dəli olarsan!Yaxınlaşma!Əl-ayağın bərk bağla...» 
Laçın meydana sarı getdi.Qadın kişi,uşaq gənc bir yerə yığışmışdılar. Və camaatın içində qəssab iti böyük bıçağın görsədirdi.
«...Çox itidir.Ağrı çəkmiyəcək. Gözüyün yumub-açana başını bədənindən ayıracağam. Qan fışıltısı az çəkəcək»
Laçın yığınağa girdi.Kəhəri ,əl-ayağı bağlı ,yerə uzadmıştılar.
«Kə...hə...r!»-o atı görcək bağırdı.Və səsi hər yerdə cingildədi.
Butun baxışlar Laçına yarı döndü.
Və Kəhərin duru baxışı, eybelə ayrılıq uzaqlıqdan sonra. Laçın onun üz-gözün öpüb qassaba sarı: 
«Onu burax!»-dedi.
«Kərəmin qızı! Pulunu vermiyincə azad eləməm. At mənimdi.Onu almışam. Çörəkim çıxa gərək. Dərisinə bir qucaq pul vermışəm.»
«!Onu burax,gəl evdən puluyun apar»
«Yaxcı. Bu oldu genə bir söz.»
Laçın qəssabın əlindən bıçağı alıb atı qurtardı. Və onu minib Umudu aramaq üçün xıyavandan çıxdı.
Yağış yağırdı və orda-burda incə-incə arxlardan qan axırdı...
 
«Ata!Burda göydən qan yağır! Kimsə-kimsə ilə sırdaş dəyil. Hamın fikiri qarın və göbəkdan aşağı yanındadir.
Hər şey mənən özgədir.Həmişə qəribəyəm. Heç bir yaşayış hissi biləmə əlvermir. Adanı onuda bilmirəm.İçimdə bir boşluq hiss elirəm ki bir qoyu kimi məni öz kamına çəkir.»- Laçın Kərmə sarı dedi.
«Qızım!Harda rahatsan gedək ora. Amma dərddən qaçmaq çətini açmaz. Dayanmaq və vuruşmaq gərək. Əyə dərddən qaçsan, dalınca gələr; 
və hər yerdə əli yaxanda olar.»
« Ax at!At!
« Hardadir o uçuş qanadlarım?...»
  
Umud şama onlarda idi.Sırfa başında:
«İstəmirsən bizinən gəlib adaya bir baş vurasan?»- Laçın ondan soruşdu.
«Çox sevinərik. Gəl gedək oranı bir gör.»- Kərəmdə artırdı.
«Məndə sevinərəm. Amma indi gələbilmərəm. Galsın sonraya.»-Umud dedi.
Laçın:
«Niyə?»
«Mənim bu konaz, iş dostlarım üçün arzularım var, bəlkə onların bir bölümünə çatdım.Mən gərək örgəşib örgədəm.»
«Həmişə yalqız?»
«Adam yalqız doğulur,yalqız yaşayır,yalqızda ölür. Yaxcıdır ki özünü bir sıra uydurmalarla allatmıya(aldatmaya). »
«Deməli bir sözüm yoxdu.Bəlkə sən haqlısan.Qor, yalnız bir an ışarar və sonra əbədi sönər.»
«Elə odu ki ıstəmirəm onu əldən verəm.»
Getmək zamanı Laçın qapıyacan Umudlə ayaqlaşdı və ayrılanda onu bağrına basıb yey(g)in qayıtdı...
 
Sübh eləki Kərəm yuxudan durdu Laçın yerində dəyil idi. Tələsik həyətə çıxdı. Gördü o orda, ölü kimi yerə sərilibdir.
 
 
 
 
 Missing media item.
                                                           آدا
 
« پدر!
آواره ام 
در خواب گردیهایم.
کجا زنده به گور کرده اند
                        روزهایم را؟ 
کجاست آن بالهای پروازم
که کودکان و جوانانش
چنین بردار و
       سرب شب خفته اند؟»

«دخترم! 
همه ی بردگان آواره اند.
همه ی بردگان 
زخمی و 
گرسنه و
به  زنجیراند.
اینجا همه گلها 
بر دار و 
سرب شب 
              خفته اند...»

«قایقم
اسبم
کوههای سبز و مه آلودم
آبهای خروشان و پرامواج آبیم
مهتاب نقره ایم
باران و برفم
کجاست آن بالهای پروازم؟
که کودکان و جوانانش
چنین بردار و 
سرب شب خفته اند؟»

همیشه چشم براه و 
گوش به زنگم
که روان شود برروی امواج آبی
قایقی را که با تمام وجودم ساخته ام. 

غربت بی دریاست
و آبهایش کم عمق
ماهیان زیبایی
               میمیرند
در آبهای کثیف اش.
کجاست آن بالهای پروازم؟ 
که کودکان و جوانانش
چنین بردار و 
 سرب شب خفته اند؟»
 

 
شب زیر تابش ماه سایه گسترده است. باد تندی گرد و غبار خاک و نمک را درهم پیچده و بر سر و روی لاچین می پاشد. او سرو پابرهنه با پیرهن نازک و بلند و آستین کوتاه که تا زانویش میرسد، درخیابان خلوتی که اینجا و آنجا دود از خانه های نیمه سوخته اش بلند است، سرگردان و دیوانه وار راه می سپرد.همه چیز در سکوت سنگینی فرورفته است.
 
در یکسوی خیابان روی ردیف تیرک ها آدمها به دار اند و در نوسان. در سوی دیگر، کسانی نشسته و ایستاده و خوابیده به دیده میایند. با لباسهای ژنده و چرکین، و دست و پای بسته. و همه ساکت. تنها شعاع نگاهها ست که رد و بدل میشود.
 
پرتو نگاهی از پنجره ای که میله های کلفتی جلوش بود به سوی اوآمد :
« دختر، تو اینجا چکار میکنی؟»
« به دنبال امید و کهر میگردم.»
« امید آن دور- دورهاست.»
«کهر چی؟ پس کهر کجاست؟»
«کهر را نمیدانم. »
خواست بپرسد :
« تو کی هستی؟»
اما دیگر کسی در پنجره نبود. از دور صدای گزمه ها میامد:
« دیوانه را ببین! دیوانه را !»
 
سروصدایی ازسوی میدان به گوشش رسید:
«...بچه برو کنار! بد شگون است. دیوانه میشی! نزدیکش نشو! پاهایش را محکم ببند ...»
لاچین به سوی میدان رفت. زن و مرد و بچه و جوان گرد هم آمده بودند. و در میان جماعت قصاب چاقوی بزرگش را نشان میداد:
«خیلی تیزاست. درد نخواهد کشید. با یک چشم به هم زدن سرش را از تن جدا میکنم . فواره ی خون کمی طول خواهد کشید...»
لاچین به تجمع مردم رسید. کهر را با دست و پای بسته بر زمین خوابانده بودند. او با مشاهده ی اسب فریاد زد :
«ک....ه...ر!»
صدا در آسمان پیچید. نگاهها به سوی او برگشت.
ونگاه معصوم کهر- بعد از آن همه دوری و جدایی. لاچین سر و صورت و چشمان کهر را بوسید و رو به قصاب گفت:
«آزادش کن!»
« دختر کرم! تا پولش را ندهی آزادش نمیکنم. اسب مال منه. خریده ام. میخواهم نان شبم را دربیاورم. برای پوستش کلی پول داده ام.» 
«آزادش کن، بیا خانه ، پول ات را بگیر!»
«خوب. این شد یک حرف.»
لاچین چاقو را از دست قصاب گرفت و اسب را آزاد کرد. و سوار بر آن برای یافتن امید از خیابان دورشد.
باران میامد و اینجا و آنجا جویبارهای نازک خون جاری بود...
 
لاچین رو به کرم گفت:
پدر! اینجا از آسمان خون میبارد. کسی با کسی همراز نیست. همه به فکر شکم و زیر شکمشان هستند. همه چیز با من بیگانه است.همیشه غریبه ام. احساس زندگی برایم دست نمی دهد. نمی توانم آدا را فراموش کنم. توی خودم احساس خلاء میکنم. که مثل چاهی مرا به درون خود میکشد.»
«دخترم ! هرجا راحتی میریم آنجا. ولی فرار از درد چیزی را حل نمیکند. باید ایستاد و با آن جنگید. اگر از درد فرار کنی آن دنبالت میکند. و هر جا بروی یقه ات را میگیرد.»
« آه پدر! پدر، کجاست آن بالهای پروازم؟...»
 
امید برای شام پیش آنها بود. سر سفره لاچین از او پرسید: 
« نمی خواهی با ما سری به آدا بزنی؟»
کرم نیز اضافه کرد :
« خیلی خوشحال میشویم. بیا بریم آنجا را ببین. »
امید گفت:
«من هم خوشحال میشوم. اما حالا نمی توانم بیایم. بماند برای بعد.
لاچین:
«چرا؟» 
« من در میان همکاران و دوستان  زمختم آرزوهایی در سر دارم؛ شاید توانستم به بخشی از آنها برسم. باید یاد بگیرم و یاد بدهم .
لاچین:
«همیشه تنها؟»
«آدمی تنها به دنیا میاید، تنها زندگی میکند و تنها هم میمیرد. بهتر است خود را با بعضی چیزها فریب ندهد.»
لاچین: 
«چیزی ندارم که بگویم. نمیدانم شاید حق با توست. شراره تنها یک لحظه میدرخشد و بعد برای همیشه خاموش میشود.»
« برای همین است که نمی خواهم آنرا از دست بدهم.»
موقع رفتن لاچین امید را تا دم در حیاط بدرقه کرد و هنگام خداحافظی اورا در آغوش گرفت . و تند بازگشت...
 
صبح وقتی کرم از خواب بیدار شد لاچین در رختخوابش نبود. با عجله به حیاط رفت . دید او آنجا ، مثل مرده روی زمین افتاده است .
 
 ادامه دارد
 

دیدگاه‌ و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.

آ. ائلیار

فیسبوک - تلگرامفیسبوک - تلگرامصفحه شما

توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!