وقتـی خـورشیـد تـابـان هم،

در آن تـابستـان سیـاه،

بـرای لحظـه ای،

درخشش خـود را بـر زمین،

از یـاد می بـرد،

عُمق فاجعه کُشتـار نسلی مُصمم و مبارز،

در آن تـابستـان جهنمی،

آسمـان سرزمینی را،

به سـوگ و مـاتـم،

می نشـانـد.

در آن تـابستـان سـوزانِ غمـزده،

واژه ِ مُقـاومـت،

در زنـدان های مخوف آخوندی،

شکنجه گران را هم،

به حیـرت وا داشت.

فـرمـان آن گُجستـک جلاد جمـاران خُمینـی

در کُشتـار گُـلهـای گُـلگـون جـوانـان وطن،

گـواهِ یک جنایت هولناک،

علیه بشریت شد که بعـداز یک رُبـع قـرن،

حمـاسـهِآن گُـلهـای نـو شگفته،

هـرگـز فـرامـوش نمی شـود،

هم چنانکه نفـریـن مـادران داغـدیـده،

روز و شب،

بـر اهـریمنـان چمباتمه زده بـر میهنمـان،

در میانشـان جاریست.

در چشمـان نـافـذ آن زندانی آزادیخواه،

نـه تـرسـی بود نه پشیمـانـی،

لاله های سُـرخ،

در بـرابـر جـلادانِ ننـگِ تـاریـخ ِ بشـریـت،

مانند سرو قامت کشیده،

ایستـادنـد.

آنهـا، با دریایی از صداقت و عشق به آزادی،

حمـاسـه آفـریـدنـد.

افسـانـه فقط در تـاریـخ نیست،

واقـعـیـت تـاریـخـی تـابستـان دهـه شصـت

با کـوهـی از عشق و مقـاومـت آن دلاوران،

در زیر وحشیانه ترین شکنجه های باور نکردنی،

بـه افسـانه، تبدیل شـد.

اینـک من و تـو،

قطره ای از دریـای قلم و سرشار از سخنان نا گفته آنهـا هستیـم.

قتـل عـام زندانیـان سیـاسـی در تـابستـان دهـه شصـت توسط ِ نـظـام جنـایتکـار جمهوری اسلامی در ایـران،

نـه فـرامـوش شـدنی است و نـه بـخشودنـی.

بیـاد آن گُـلـهـای همیشه جـاودانِ دهـه شصـت.

                                                                                        شهریور 1392- استکهلم