انتخابات دهمين دوره رياست جمهوري به لحاظ پاره­ايي مسائل از اهميت خاصي برخوردار مي باشد كه عبارتند از:

 _ لجام گسيختگي درون حاكميتي ،

 _ وجود تحريم هاي بين المللي ،

 _ شرايط اقتصادي جهاني و بحران اقنصادي داخلي ،

 _ عدم مديريت متمركز ،

 _ عدم تححق آرمانها و ارزشهاي انقلابي و مذهبي ،

 _ سرخوردگي شديد در بين نسل جوان

 و . . .

 هر يك از مسائل ذكر شده نمونه هايي از موانعي مي باشد كه حاكميت در پيش روي خود احساس مي كند. از طرفي هر يك از دو جناح چپ و راست حاكميت به لحاظ لياقت و توانمندي در كشورداري امتحان خود را پس داده­اند. و آنچه در عمر سي ساله حاكميت، كاملا بر روشنفكران و مردم عيان گشته، چهره واقعي ديكتاتوري به ظاهر مذهبي است. با وجود فيلترينگ شديد شوراي نگهبان بعيد به نظر ميرسد كه شخص يا جرياني با خط فكري متمايز و مستقل از حاكميت توتاليتر موجود، بر سر كار آيد. و اين انتخابات نمايشي چيزي بيش از القاء وجود دمكراسي و برخورداري نظام از مشروعيت، به افكار عمومي جهانيان نيست. درخور توجه است كه هر از چندگاهي لفاظي­هاي برخي از رجال مذهبي و حاكميتي - از نوع خودي- مبني بر حذف انتخابات رياست جمهوري و انتصاب آن توسط رهبري يا مجلس فرمايشي نيز به گوش مي رسد كه گوياي واقعيتي است از ظهور فاشيسم مذهبي تندرو.

 در اين ميان سپاه، اين نيروي نظامي كه اوائل انقلاب يكي از مخلصترين سازمانهاي موجود بود، با گذشت سي سال از آن زمان، ديگر از آن شعارها و ديدگاههاي پاك انقلابي و آن جوانان كه در جنگ فرسايشي و بعدها در سقوط انواع هواپيماها و هليكوپترها تسويه شدند، به جز تعداد انگشت شماري نمانده و امروزه اين تشكيلات نظامي از قراردادهاي اقتصادي كلان گرفته تا راهسازي، از برقراري امنيت در كشور تا ايجاد ناامني در منطقه (عراق، افغانستان، لبنان و ...) و تا تشكيل دولت كه اركان آن نظامي شده پيش رفته و امروز ديگر وزارت خانه ها، استانداري ها، فرمانداري ها، بخشداري ها، و شهرداري ها و حتي مجلس شوراي اسلامي و دانشگاهها مملو از عناصر سپاهي است. با اين تفاسير سوال اساسي كه مطرح مي شود، اين است كه آيا سپاهي كه بي سر و صدا كنترل كشور را با كودتايي نرم و خزنده به دست گرفته، به راحتي حاضر مي شود از فتوحات خود عقب نشسته و از قدرت بلا منازع­اش چشم بپوشد؟

 اظهارات سياسي صريح، آشكار و تند فرماندهان عالي سپاه پاسداران و در راس آنها سخنان سرلشگر فيروزآبادي در حمايت آشكار از ادامه دولت اصولگراي احمدي نژاد در يك دوره ديگر و تشكيل ستاد مشترك دولت و نيروهاي مسلح و كارگروه مشترك سياسي و امنيتي در دولت با مسئوليت سعيد جليلي، تنها شش ساعت بعد از اظهارات سرلشگر فيروزآبادي در آبانماه، و همچنين نشست فرماندهان بلندپايه ستاد مشترك نيروهاي مسلح و وزارت امور خارجه ، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي ، وزارت علوم، وزارت دفاع ، وزارت اطلاعات ، سپاه پاسدارن ، نيروي انتظامي ، ارتش و ... در هشتم بهمن، همه و همه حكايت از منفي بودن جواب سوال فوق دارد.

 ايجاد ناامني مصنوعي و بزرگ نمايي وضعيت امنيت شهروندان و كشيدن آن به مجلس و تلاش در جهت دادن خط فكري به ناامن بودن جامعه توسط روزنامه هاي وابسته به حاكميت و صدا و سيما، موجب زمينه سازي براي اجراي مانوورهاي امنيت اجتماعي در شهرهاي بزرگ مخصوصا در تهران با هزاران نيروي نظامي در يك هفته و رزمايش كنترل ورودي و خروجي شهرها، و محاصره وزارتخانه ها _ ظاهرا جهت مراقبت و آن هم از نوع بيروني اش_ و ادغام نيروي زميني سپاه با بسيج و منطقه اي نمودن اين نيروي نظامي، اگرچه به ظاهر مقابله با تهاجم خارجي و شورشهاي اجتماعي كه به لحاظ اقتصادي قابل تامل و تحليل مي باشد، ولي زنگ خطري است در صورت شكست اصولگرايان در انتخابات. _كه با توجه به عدم تحقق شعارهاي انتخاباتي آقاي احمدي نژاد و عدم حضور نفت بر سفره مردم و دلسردي طيف راي دهندگان به اصولگرايان بعيد هم به نظر نمي رسد_ از طرفي خط فكري رهبري هم ميل به ادامه حاكميت اصولگرايان دارد.

 حال با اوصاف ذكر شده ، و با يادآوري مانوور چهل هزار نفري نيروي انتظاميِ تحت نفوذ سپاه، در تهران كه در آنِ واحد تمامي مراكز قدرت را به محاصره درآورد ، احتمال انديشيدن و تمرين و برنامه ريزي كردن سپاه پاسداران به كودتا يا شبه كودتا، _تحت هر عنوان انحرافي مذهبي و انقلابي، در صورت عدم موفقيت اصولگرايان در انتخابات_ دور از ذهن نمي باشد. اگر اين احتمال به واقعيت بپيوندد، با اعلام حالت فوق العاده و حكومت نظامي براي مدت زمان مديدي جهت سركوب نيروهاي سياسي اپوزسيون و مخالفين و منتقدين دورن حاكميتي و . . . اقدام خواهد شد.

 تك صدايي جزء لاينفك حكومتهاي ديكتاتوري مي باشد كه اين نوع حاكميت به لحاظ عدم اعتقاد به ديالوگ در سرشت وجودي، يا به واسطه سركوب توسط اسلحه و زندان و . . . و يا با پاك كردن روي مسئله به حاكميت مي پردازد. ولي چندگانگي درون حاكميت ديكتاتوري، عرصه را بر خود تنگ مي گرداند، بطوري كه در اين اواخر حاكميت ولايت فقيه تا دم سرنگوني پيش رفته و چنين به نظر مي رسد كه آخرين شانس بقاء را در تكصدايي نمودن جستجو نمايند. چراكه حكومت به لحاظ عملكردش، خود را در مقابل مردم رو در رو مي بيند. بديهي است كه اگر چنين باشد شرايط داخل كشور به سمت ديكتاتوري محض پيش خواهد رفت. و در بعد خارجي موجب شعله­ور شدن هرچه بيشتر دشمني كشورهاي منطقه و صف آرائي كشورهاي جهاني خواهد گرديد و ايران به عنوان دشمن بلامنازع منطقه معرفي خواهد گرديد كه دقيقا خواستگاه قدرتها به لحاظ برون رفت از مشكلات اقتصادي و سياسي و دوشيدن كشورهاي نفت خيز و پولدار عربي به عنوان تامين امنيت و فروش تسهيلات نظامي منجر خواهد بود.

 با عنايت به تحليل فوق، شايسته است فعالان دلسوز سياسي كشور، احتمالات و ديدگاههاي اين چنيني را مد نظر قرار داده و در برخورد با مسائل سياسي كشور مسئولانه تر و با درايت و هوشياري برخورد نمايند و با افشاي اميال پليد ديكتاتوري به ظاهر مذهبي، به تمامي مردم و روشنفكران، نسبت به تحركات فاشيسم نئو مذهبي هشدار دهند.

 در بارقه چنين اوصافي باز بودن فضاي سياسي و حركت به سوي دمكراسي به به نفع جريانات سياسي داخلي خواهد بود و در مقابل بسته شدن فضاي سياسي و حاكم شدن وضعيت نظامي و امنيتي ديكتاتوري محض، _ كه اصولگرايان سعي در تحميل و تثبيت آن را دارند_رشد و ترقي دمكراسي را متوقف مي نمايد.

 23/11/1387