اتو بيوگرافي (از خود ِ خودم!)مي توانم از كودكي سخن بگويم كه (به گفته ی شناسنامه) در ششمين روز از سومين ماه ِ بهار ِ سال هزار و سي صد خورشيدي در دهكده اي سبز (فشوپشته نامش / از خزر يك وجب دور تر ) جايي بين لاهيجان و لنگرود (چه فرق مي كند كاكو ؟ ) پا به دنيا گذاشت و نام رسمي احمد باقري پور فلاح را روي او گذاشتند. اما مادر (كه ديگر نيست ...

 افسوس! ) گواهي مي داده اين فرزند ذكورش (همين مهرداد فلاح خودمان ) را در پاييز سال سي و هشت ( آبان يا آذرش را نمي دانيم ) به دنيا آورده ... بگذريم!شاعري كه مهرداد فلاح نام گرفته و بعد ها (شانزده زمستان بعد به گمانم ) از لاي جلد همان شناسنامه ( كه گفتيم ) بيرون پريده، از چه گونه شاعر شدنش چنين مي گويد :" همه اش زير سر اين سياره ی نپتونه كه همون اول نوجووني عبور ماليخوليايي شو از خونه ی تولدم شروع كرد. بي مروت ! هم عاشقم كرد هم شاعرم! در بيداري خواب مي ديدم و در خواب بيدار تر از هرچي بيدار!چنون منو مي دووند كه سر از پا نمي شناختم. همكلاسي ها نيشخند مي زدند و مي گفتند فلاني خل شده (دروغ كه نمي گفتند! ) خل شده بودم و با فرشته ها كه هيچ با كرم خاكي هم حرف مي زدم از نمي دونم كي يا چي؟دل تو دلم نبود. اون قدر كه دلبسته ی رنگ ها وصدا هاي نهان و آشكار بودم ، تو فكر نون و نمك نبودم. بي خود و بي دليل به قهقهه در مي اومدم و يه دم بعد ، كنج خونه يا هر جاي دنجي كه بگي ، مي افتادم به هق هق ! اين جوري شد كه يهو ديدم قلم تو انگشتمه و افتادم جون اين زبون بسته ( زبون فارسي رو مي گم ) و شدم مثلن شاعر! گوش اهل خونه پر شده بود از نوشته هاي هذيوني من و اگر در مي رفتند از دست من ، ديوار كه سر جاش بود.اون قدر تو گوشش مي خوندم كه از زور خشم باد مي كرد و مي خواست رو سرم خراب بشه ... "بهتر است سر رشته ی سخن را از زبان شاعر باز كنيم كه اگر نكنيم تا صبح قيامت از خودش حرف مي زند.مثلن مي خواهد بگويد اول با شاعران ِ روز رفيق شد و بعد رفت سراغ قديمي تر ها و يا اين كه هر چه در باره ی شعر دستش مي رسيد ( از كتاب و مجله و روزنامه و ... ) مي بلعيد و از اين قبيل حرف ها ( نابغه اي مثل مرا مادر نزاد! ) كه گوش مان پر است.خلاصه اين كه پاي اين آقا ( سال 55 به گمانم ) به تهران رسيد و در كسوت پر زرق برق دانشجويي ( مهندسي مخابرات ) ، مقيم پاي تخت شد. دو سه سالي بدين نمط سپري گشت و گشت تا اين كه انقلاب شد و باقي قضايا كه بماند ... فقط اين را بگويم كه دست اين روستا زاده ، عاقبت از مدرك دانشگاهي خالي ماند و او ماند و دستي پر ِشعر كه هر چه جار مي زد ، خريدار ؟ اصلن! البته يادمان نرود كه در اين سال ها جناب شاعر اولين كتاب شعرش را با خادم شاعر( دو نفره ) چاپ كرد ( تعليق - ياد آوري ها ) در همين تهران ( پاييز 63 ) . بشنويم كه از تهران چه مي گويد : " تهران قفسي ست بزرگ كه در آن بال و پريمي زنم . من اين قفس را دوست دارم !"فلاح كه حالا ديگر رسمن شاعر شده بود (! ) در اقدامي شگفت به زمستان 64 لباس دامادي در بر ، حلقه در انگشت دختر خانمي به نام هايده پير فكري كرد و به جرگه ی عيالواران پيوست ( حقا كه دل شير داشت اين جوان تازه سبيل!) . اين طور هاست كه شخص سر به هوا ، نه فقط خودش كه يكي ديگر را همراه خودش به چاه مي كشاند! باري ، حاصل اين پيوند ( علاوه بر چيز هاي نگفتني ) يكي پسر است مهرگان نامش و يكي دختر كه مينا ( جور ِ جور است جنسش ! )و اما پيش از چاپ دومين دفتر از سروده هاش ، اين يل ِ گيلاني توانسته بود در نبردي سخت دشخوار ، دروازه هاي آهنين جريده هاي معظم (! ) ادبي پاي تخت را درهم شكند و صفحات شان را با شعر هاش ستاره باران كند! " در بهترين انتظار " كتاب دوم وي بود كه در آغاز دهه ی مبارك 70 پشت ويترين ها به جلوه در آمد. براي اين كتاب ، نشستي در تهران تدارك ديده شد( توسط الهام مهويزاني ) كه حاصل آن در كتاب آينه ها ( جلد دوم ) ضبط است (بخوانيد و حظ كنيد ! ). همين وقت ها بود كه شاعر ِ ما را باد برداشت و همراه يكي دو تن ديگر ، پرچم ِ انقلابي تازه در شعر برافراشت. از نسل پنجم سخن گفت و نو شدن ماه ( كه مي دانيد ). خرداد كه آمد ، سومين كتاب شعرش را ( كه بوي اتوبوس هاي لكنته و جوي هاي لجن تهران از آن بلند بود ) چون برگ برنده اي بر زمين كوبيد. با " چهار دهان ويك نگاه " دعوي نوجويي اش را چنان به گوش فلك خواند كه عرش و فرش به لرزه در افتاد ( پاييز 76 اين واقعه را هنوزا كه هنوز است ، در حافظه دارد ) !!و سپس مصاحبه پشت مصاحبه ! عكس پشت عكس ! ( دشمنان گواهي مي دهند كه اين جوان سر سفيد ، حتي خودش را مستحق جايزه ی نوبل هم دانسته است . الله و اعلم ! ) و ناگهان با اعلام اين كه " دارم دوباره كلاغ مي شوم " براي هميشه با زبان فاخر و نگاه قاهر بدرود گفت و " شاعر- كلاغ ِ "خياباني را جاي "شاعر- بلبل ِ " گلستاني جا زد .به اين هم كه قانع نشد . رفت و در كارنامه ی " گلشيري " ، "جاي دوربين ها " را عوض كرد و سپس براي شعر خودش و همپالكي هاش (مثل اين عبدالرضايي ملعون ) شناسنامه جعل كرد و فرياد برآورايهاالناس ! " شناسنامه هاي تازه مي خواهند كلمات ...!"------------پي نوشت : مهرداد فلاح هنوز هم سر پاست و دارد از خودش ( ؟) حرف مي زند. اين آدم ( كدام آدم ؟ ) آن قدر بي چشم و روست كه اسم آخرين كتاب چاپ شده اش را هم گذاشته " از خودم " ! تازه وعده داده كه در كتاب بعدي اش دست ما را بگيرد و ببرد هواخوري !... " بسه ديگه بابا! اين ميكروفن رو بده من ببينم ! مگه خودمون زبون نداريم ... ها ؟هم كم از كم و هم چند ها نفرم در هچلم هرچند همه جا در سفرم گرچه يك پدرم خيلي هم پسرمحالا تو بگو مچلم يا كچلم ؟