دستگاه اطلاعات نظام که ميتوان تصور کرد چه بر سر هر دگرانديش و مخالف حکومت ميآورد در نوع خود و سيستم تو در توئی که دارد از عجايب روزگار است.بر هيچ کس پوشيده نيست دون پايهترين افرادی که در اين سيستم مشغول به کارند از چه حقوق و امکاناتی بر خوردارند و برای خودشان به صرف عضويت در اين دستگاه و استفاده از رانتهای مختلف، و امکان اعمال نفوذ و تاثير گذاری بر مديران ارشد حکومت، برای خود يک پا تاجر شش دانگ شدهاند.

اگر قصد آن را داشته باشيم که با نمونهای ساده از وقاحت اين سيستم سخن به ميان آوريم ميتوان به نصب دستگاه شنود در دفتر کار علی مطهری اشاره کرد، مطهری فردی است که خود از ارکان نظام و فرزند يکی از تئوريسينهای حکومت محسوب ميشود که اينگونه مورد سوظن و زير چتر خبری و اطلاعاتی سربازان گمنام امام زمان قرار ميگيرد تا مبادا دست از پا خطا کند.

با اين وجود سيستم اطلاعاتی رژيم از يک خط مطلب عليه نظام به شدت وحشت دارد، از يک صحبت مختصر، از يک عکس، از يک فيلم، چيزی که بگويد دستگاههای نظامی و امنيتی حکومت با آن رانتهای عظيم دست به اموال مردم ميبرد که اساسا در اين باب کسب اجازه از مردم برايشان يک شوخی مضحک تلقی ميشود.

سيستم اطلاعاتی ما نه تنها به انتخابات آن هم از هر نوعش به چشم امنيتی نگاه ميکند، بلکه به هر تحول و پديده اجتماعی که شکل و قيافهای از حضور مردم و منتخبان واقعی مردم داشته باشد به شدت حساس است و با تمام سلولهايش آن را رسد ميکند.

به عنوان مثال يک صنف، يک سنديکا، يک جمع دانشجويی، يک حرکت اجتماعی، در يک محل دور هم جمع شدن و يا چند مادر فرزند از دست داده در يک پارک، برگزاری يک مراسم ختم ساده برای کارگری که در زندان جان خود را از دست داده يا کشته شده، آيا اين تجمعها از هر نوعش مگر ميتواند از نگاه نافذ اطلاعاتی حکومت پنهان باشد؟

اينگونه است که دستگاه اطلاعاتی نظام بسيار مشتاق است که هر حرکت جمعی را در نطفه و پيش از شکل گيری ظاهری، عقيم کند.پس ميتوان مدعی شد که يک بی سوادی بزرگ و خطرناک در کل سيستم اطلاعاتی و مديريتی رژيم، حاکم است.چرا که اگر حاکمان و منصوبان دستگاه اطلاعاتی و حساس يک جامعه از سواد و آگاهی برخوردار باشند، از اهرم هايی که امروز در مملکت ما رايج است برای جلوگيری از تخليهٔ روانی مردم استفاده نميکردند.مردم ميخواهند سنديکا، حزب و اتحاديه داشته باشند، اگر اين تشکلها در چارچوب قوانين مدنی نظام باعث تخليه روانی گردد در نهايت موجب رشد احد جامعه از منظر سطح آگاهی ميشود، اين بی سوادی اوامر حکومت که اتفاقا اعتقادی هم به مردم و خواستههای آنها ندارند به نقطهای رسيده اند که تصور ميکنند، يک خط نوشته، يک فرياد، اعتراض يا يک لاستيک آتش زده، حتما به فروپاشی نظام ميانجامد.چند سال پيش فرانسه در آتش اعتراضات جوانان سوخت اما دولتمردان و سيستمهای اطلاعاتی فرانسه دست از پا خطا نکردند.
اينگونه است که ميتوان مدعی شد اوامر سيستم اطلاعاتی نظام به واسطه آنکه از کم سوادترين افراد جامعه دست چين ميشوند، اصولا هر نوع نگاهی که بر آمده از تفکر و منطق باشد را نميتوانند هضم کنند و در صدد سرکوب آن بر ميآيند