دلارا دارابی بر دار شد اما...

 بی عمر زنده ام من وُ این بس عجب مدار

روزِ فراق را که نهد در شمارِ عمر

حافظ

 «محمود» جان

از «مرگِ رنگ» مگو

از دلِ شکسته ی شاعرانِ شباهنگ

وان نقش های عاشقانه ی رؤیا

بر تار وُ پودِ یاد

از تاک ها که رها می شوند

لحظه لحظه در آینه

چون گیسوانِ یار

افشان وُ روشن به روی دار

زآوازِ ناتمام

رمزی بگو

از خنیای خون بگو

آنگه که می دوید گرم

شاد وُ پُر نشاط

در جامِ جانِ روز

وکنون چو برگ

پاشیده هر رگش ز هم

شَتَک زده بر بوم

ماسیده در بلوغِ جوان

از شب وُ چشمانِ گشوده ی شب بگو

که برفِ فراموشی اش خشکانده اشک

در بازتابِ بُهتِ ماه

از مرگِ رنگ مگو

از طعنه ی طناب باف وُ شبیخون

از چابکانِ چاوشی خوانِ آرزو

که خفته اند سرد وُ سرنگون

از طرحِ ماتمِ من وُ ما وُ او

از حیرتِ این بوم و بر؛

چیزی بگو

ناگاه نگاه

پیر می شود نوباوه بی پناه

از بغضِ محزون وُ عزلتِ زمان بگو

که یخ زده بر گلویِ نیلوفرِ آفتابیِ دلارای ما

از بغضِ زندگی بگو

هنگام که بوسه می شودش کابوس

هر تن، تابوت وُ ما گسسته وُ مأیوس

از رگبارِ مرگ

در سنگستانِ تگرگ

از سبزه ی فسرده در بهار بگو

قتلِ قناری وُ غزال

قناره های خونچکان

از کودکان وُ دفترِ کاهی بگو

لبخندهای سوخته و دیدگانِ تَر

از مشق های خط خورده ی خیال...

آری ای آشنای من

این ست قصاصِ قصه ی هستیِ ما

توفانِ رنگ و بالهای شکسته دم به دم

با مویه های غریبانه در غروب...

در مسلخی که تصویر را وُ

خواب را

در خون کِشَند به خنجرِ خندانِ خود نو به نو

با پیکرش شکسته وُ

پاره پاره پیرهن پگاه

چون سایه می رود به سکوت...

بر برج های جنون ایستاده اند

لباده هایشان در باد

تکان می خورد هنوز...

 2009-05-03

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

مرگ رنگ، شعری از محمود کویر