بیایید از همین اول تکلیف خودمان را روشن کنیم. هنوز توی کله من نرفته که من یک سانسورچی هستم. من خودمو مسؤل کامنت‎های سایت ایران‎گلوبال می‎دونم و نه یک سانسورچی! اینکه خیلی‎ها منو یک سانسورچی می‎دونن، به خودشان مربوطه!

من در چارچوب ضوابط سایت...

نه! بذارین اول بگم که چطوری یک سانسورچی... ببخشید، مسؤل کامنت‎های سایت شدم.

روزی و روزگاری (یعنی تا همین چند وقت پیش) کامنت‎های سایت یک زمانه بودند. یعنی هر کسی هر کامنتی که می‎نوشت، بلافاصله در سایت منتشر می‎شد. مثلا یکی می‎آمد و خواهر و مادر و زن و بچه یکی دیگه را به فحش می‎کشید. بلافاصله این فحش‎ها و بد و بیراه‎ها منتشر می‎شد و تا مسؤلین سایت بیایند و کنترل کنند، ساعت‎ها در همنجا می‎موند. این کامنت‎نویسان – ببخشید، فحاشان حرفه‎ای هم می‎دونستند که مسؤلین سایت در اروپا تشریف دارند و شب‎ها وقتی همه‎شان در خواب ناز بودند، می‎آمدند و بخش کامنت‎ها رو پر می‎کردند از فحش‎های آنچنانی.

بالاخره یکی را مسؤل کامنت‎ها کردند. کیومرث نویدی رو می‎گم. بیچاره از بس با این کامنت‎نویسان سر و کله زد که اعصابش خراب شد و دررفت و بعدش هم این آ. ائلیار خودمون شد مسؤل کامنت‎ها که خیلی هم سختگیر بود و به احدی رحم نمی‎کرد. در همین حین کامنت‎ها شدند دوزمانه. یعنی کامنت‎هایی که نوشته می‎شدند، مستقیما منتشر نمی‎شدند بلکه اول باید آ. ائلیار آنها را کنترل می‎کرد و به آنها راه می‎داد. تا حدی مساله حل شد ولی او هم زیاد دوام نیاورد و دررفت. بعدش کامنت‎ها موندن به امان خدا. هر کدام از اعضای مدیریت که فرصت می‎کرد، آنها رو تایید می‎کرد، اکثرا هم بدون اینکه بخوندشون! بعدش هم همین اژدر بهنام خودمان شد مسؤل این کار. در این زمان یک اشکال دیگر هم پیش آمد و آن اینکه، مدیریت سایت، کامنت‎های کاربران کددار را یک‎زمانه کرد و بقیه را دوزمانه. به این ترتیب کاربران کددار می‎تونستن هرچه که دل تنگشان می‎خواست بنویسند. البته کاربران کددار همه آدم‎های محترم و معتبری بودند. گرچه گاهی کیبوردشان شلوغ می‎کرد و کلمات بی‎تربیتی تایپ می‎کرد! اینکار یک اشکال فنی هم ایجاد می‎کرد و آن اینکه مثلا یک نفر می‎آمد و ساعت 6 صبح کامنتی می‎نوشت و می‎رفت. مسؤل کامنت‎ها هم ساعت 8 صبح از خواب ناز بیدار می‎شد و می‎آمد پای کامپیوتر و می‎دید که یکی از کاربران کددار ساعت 7 کامنتی نوشته که منتشر شده است و آن یکی اعتراض کرده که چرا کامنت من حذف شده؟ حالا بیا و جواب بده!

بگذریم... این اژدر بهنام ما هم یکی دو ماه بیشتر دوام نیاورد و کار و مشغله زیاد را بهانه کرد و دررفت و این کیانوش توکلی آمد و هندوانه زیر بغل من گذاشت و این مسؤلیت را انداخت گردن من!

و به این ترتیب من شدم سانسورچی..- ببخشید، شدم مسؤل کامنت‎های سایت ایران‎گلوبال.

حالا بیاییم اول مطلب، یعنی همانجایی که می‎خواستم بنویسم: من در چارچوب ضوابط سایت...

بله. من در چاچوب ضوابط سایت عمل می‎کنم. البته گاهی هم بیشتر از ضوابط سایت وسواس به خرج میدم. یعنی در ضوابط سایت آمده که کامنت‎ها نباید حاوی توهین و اتهام باشند ولی من معتقدم که کامنت برای اظهار نظر و تبادل افکار در محیطی محترمانه و سازنده و در مورد موضوعی مشخص است. یعنی وقتی مقاله‎ای مربوط به اقتصاد است، نباید زیرش در رابطه با مثلا در رابطه با فوتبال نوشت. برای همین هم تلاش می‎کنم که اینجور کامنت‎ها را منتشر نکنم. این هم دردسر آفرین است. کامنت‎نویس اعتراض می‎کنه که کامنتم نه توهین داشت و نه اتهام. پس چرا سانسورش کردی؟ میگم آخه عزیز من، فوتبال ایران و قطر چه ربطی به مقاله اقتصادی داره؟ آخه مگه می‎شه مقاله در مورد انتخابات ریاست جمهوری باشه و کامنتش مربوط به خط فارسی و ترکی و ارمنی؟ اینها چه ربطی به هم دارند؟

همین جا بگم که این کار هم خیلی سخته. یعنی اگه من بخوام بدونم که کامنت به مقاله مربوط میشه یا نه، باید مقاله را بخونم. حالا خودمونیم، کی وقت می‎کنه که این همه مقاله رو بخونه؟ بین خودمون باشه، برای همین هم من فقط تیتر مقالات را می‎خونم و حدس می‎زنم که آیا کامنت مربوط به مطلبه یا نه!

بگذریم...

تا یادم نرفته بگم که اخیرا پس از بحث و فحص‎های زیاد و پس از کمی دوز و کلک، تونستم همه کامنت‎ها را (بجز کامنت‎های اعضای مدیریت که زورم به آنها نمی‎رسه) دو زمانه کنم و از این بابت خیالم کمی راحت شد. میگم کمی چونکه مشکلم هنوز حل نشده و این کیانوش توکلی گاهی وقتا شلوغ می‎کنه و وقتی من نیستم میاد کامنت بعضی‎ها رو سرسری می‎خونه و تایید می‎کنه و بعضی وقتا این کامنتا تو زرد از آب درمیاند و من می‎مانم دست خوانندگان.

می‎خوام کمی هم در مورد معیارها و ضوابط بگم. در ضوابط محترم سایت آمده است که اتهام و توهین نباشه. خوب اتهام چیه و توهین چیه؟

یکی میاد و در کامنت آن یکی را مثلا دروغگو، یا فاشیست و یا... خطاب می‎کنه. عکس‎العمل‎ها متفاوته. یکی اصلا به روی خودش نمیاره، اون یکی با متانت میاد و میگه که خانم یا آقای محترم چرا فکر می‎کنی که من دروغ گفته‎ام و یا فاشیستم و یا... دیگری هوارش میره به هفت آسمان که: وای به من توهین شد و نامه می‎نویسه به ما که این شخص را به من معرفی کنید که می‎خواهم شکایت کنم. حالا این وسط من بدبخت از کجا بدانم که عکس‎العمل طرف در مقابل اینجور کامنت‎ها چطور خواهد بود؟ برای همین هم خودمو راحت می‎کنم و نماز شک‎دار نمی‎خونم! (درسته؟ میشه در این مورد این اصطلاح را بکار برد؟) هر جا از این کلمات مکروه ببینم کل کامنت رو حذفش می‎کنم. (قبلا نقطه چین می‎کردم. بعدش دیدم خیلی وقتگیره ولش کردم و حالا اگه وقت و حوصله داشتم نقطه  چین می‎کنم وگرنه راحت! حذفش می‎کنم تا اون باشه و از این کلمات استفاده نکنه!) و آنوقت تازه دردسرم شروع میشه. کامنت‎نویس شروع میکنه به بحث با من که آقا جان اینکه توهین نیست و من هم میگم توهینه. البته چند روز پیش تونستم یک کلک مرغابی بزنم. به مدیریت سایت پیشنهاد کردم که ضوابط را کمی، فقط کمی عوض کنند و آنها هم توی تله افتادند و کمی عوضش کردند. حالا دست من باز است و خیالم راحت! می‎تونم هر کامنتی رو که جو سایت رو خراب می‎کنه، بزنم و بندازم بیرون! آخه وقتی آدم میشه سانسورچی... ببخشید، میشه مسؤل کامنت‎ها، باید دستش کمی باز باشه.

یه چیز دیگه هم بگم. بعضی‎ها فکر می‎کنن که من خطی عمل می‎کنم. جالبه که بعضی‎ها به من میگن پان ترک، بعضی‎ها هم میگن پان فارس. راستش من که نمی‎دونم چی هستم فقط اینو بگم که توی این مدیریت سایت شش جفت چشم دارن کار منو کنترل می‎کنن و اگه خطی عمل کنم (راستشو بخواین اصلا نمی‎دونم که خط دارم یا نه!) یقه من میگیرن.

حالا که درد دلم باز شده بذارین کمی هم راجع به این آدرس‎های آی پی لعنتی بگم. بدبختانه من این آدرس‎ها رو می‎بینم و مسؤل فنی هم ناجنسی کرده و برنامه‎ای کار گذاشته که این آدرس‎ها و نشخصات کامپیوترها و نمی‎دونم چی رو مقایسه می‎کنه و تشخیص میده که کی با اسامی مختلف کامنت می‎نویسه. من هم نمی‎دونم که با آنها چه بکنم. یک دفعه می‎بینی که یکی با 60 – 70 تا اسم کامنت می‎ذاره. یکی میاد با نام اصلیش و خیلی محترمانه می‎نویسه و بعدش هم میاد با یه اسم دیگه، کیبوردش رو آزاد میذاره تا هرچی که دلش بخواد تایپ کنه! یا یکی میاد مقاله می‎نویسه و بعدش با یه اسم دیگه از مقاله‎اش تعریف و تمجید می‎کنه. بدبختی اینجاست که این برنامه بی پدر زود اینو تشخیص می‎ده و نام اصلی طرفو رو می‎کنه و منو تو دردسر میندازه. حالا من بیچاره مجبورم که بنشینم و هی به این برنامه کلک بزنم. آخه زشته که مردم بدونند که فلانی هم بد و بیراه میگه و بلانسبت چرت و پرت می‎نویسه و یا میاد از خودش تعریف می‎کنه! گاهی هم که از دستم درمیره، خوب دیوار حاشا بلنده، طرف میاد و میگه برنامه شما اشکال داره.

می‎خواین باز هم بگم؟ باشه میگم.

این مدیریت ما گاهی منو اذیت میکنه. بعضی‎ها که کامنتشون حذف میشه، ایمیل می‎فرستند برای این مدیریت که آقا چرا کامنت منو منتشر نمی‎کنین؟ حالا این مدیران ما هم تنبلی می‎کنن و بجای اینکه برن و یک نگاهی به کامنت طرف بکنن و جوابشو بدن، ایمیل رو برای من می‎فرستن. حالا من بیچاره هم باید توی سایت جواب بدم و هم توی ایمیل. کارم کمه، اینام یکی میذارن روش!

اگه بخواین بازم براتون می‎نویسم ولی اگه همه رو بنویسم می‎شه یه کتاب! فکر کنم که فعلا همینقدر بسه. البته اگه به مدیریت سایت نامه بنویسین و بخواین باز هم براتون می‎نویسم.

آخرِ سر، از همه‎تون یه خواهش دارم و آن هم اینه که منت سر من بذارین و این متن رو با دقت بخونین و به آن عمل کنین تا کلاهمون تو هم نره:

امکان کامنت‎ها واقعا به شما تعلق دارد. هدف ما ایجاد محیطی دوستانه برای تبادل نظر است. آزادنه نقد، نظرتان رادر مورد مطالب سایت بنویسید اما خواهش می کنیم بدون نام بردن از اشخاص حقیقی و حقوقی در کمال امنیت برای خود و دیگران فضایی ایجاد نمائید که بدور از توهین و اتهام و جوسازی و مسموم کردن محیط تبادل نظر باشد. توجه داشته باشید کامنتهایی که این موارد را در نظر نگیرند، منتشر نخواهند شد.