گِردکان بر گُنبدِ1 «انتصخابی2»

رضا بی شتاب

نظامی:

از عمامه کمند کردندش

در کشیدند و بند کردندش

بیدل دهلوی:

با بزرگیهای شیخ آسان که می گردد طرف

پیشِ این جاسوسِ رعنا سامری گوساله است

گاهی دلت چنان در آتش می سوزد که هیچ چیز چاره اش نمی کند جز آن که از سرِ بیزاری ناسزا بگویی و فریاد بزنی تا دستِ کم دلت خنک شود...

مردمی که به گروگان گرفته شده اند و گرفتارند و هیچ حقی در گزینشِ پوشش و رنگ و گونۀ زندگیِ خویش ندارند، چگونه در انتخاباتِ فرمایشیِ شیخ شرکت کنند! زنان نقداً نمی توانند مجتهد باشند؛ رساله بنویسند، فتوا صادر کنند، پیشنماز باشند؛ نمازشان را با صدای بلند بخوانند و اذان بگویند، رئیس جمهور شوند و... ولی بهشتِ نسیه و موهومِ مردانِ خدا و خدای مرد، در زیرِ پایشان است... بزرگترین نکبت و فتنۀ ایران سوز؛ حکومتِ جمهوری اسلامی است

1- بوزینه که «بیگ» اش همه «بنگ» ست

او ذوبِ ولایت ست وُ دنگ ست

مشاطۀ شیخ وُ جن وُ جانی

اسلامِ عزیزشان جفنگ ست

ــــــــــ

1- گردکان(گردو) بر گُنبد = مراد از آن ناپایدار بودنِ چیزی است

2- انتصابی و انتخابی؛ سر جمع و یک قلم می شود؛ انتصخابی

3- نظریۀ پیدایش جهان و بیگ بنگ

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

2- چنین گوید به دزدان رهبر وُ سلطان

«دُمُقراضی1» وُ «البوغا2» ز شیطان

منم آن «جُوکیِ3» مقروضِ آذوقه

دعا وُ گشنگی کارِ مسلمان

ـــــــ

1- دمکراسی. 2- یوگا. 3- مرتاض

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

3- قومی همه پشم اند وُ رجز خوانِ عجیب

پَشمَک خورِ دین اند وُ به دین گشته نجیب

در دکۀ دین «کالۀ1» کاهیده فروش

چون واجبِ واجبی از آن بوده «مُجیب2»

ـــــــــ

1- کالا. 2- اجابت کننده

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

4- از نوره مُنوّر شَوَد ایمانِ خدا جوی

بی نوره مُکدّر شَوَد ایمانِ خداجوی

قربانِ خدا گردم وُ قربانِ سلوک اش

با نوره مکرّر شَوَد ایمانِ خداجوی

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

5- کَلَم بر سر سیاه ست وُ سپیدست

عبایِ اُشتری چون برگِ بیدست

برین خوان می خورَد آخوندَکک خون

از آن باشد که آخوندَک پلیدست

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

6- شِکّر خوری اندازۀ خروار نبود

بر عُورتِ دین چارکِ چلوار نبود

خود خُطبۀ ختنۀ خدا می خوانند

بی ختنه خدا خاطی وُ، دادار نبود

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

7- قبایِ دین ز «قاذوره1» قماشی ست

دوای دین همانا آشِ ماشی ست

چنان بر دُلدُلِ دین خر سوارند

که اُمت حرفِ مفت وُ آش وُ لاشی ست

ــــــــ

1- زشتی، پلیدی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

8- ای شیخِ عسل خوردۀ با موم

سیری نَبُوَد نزدِ تو معلوم

یک مملکتی خوردی وُ اما

در کامِ تو چون حنظل وُ زقّوم

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

9- وحشتِ مردانِ خدا از زن ست!؟

پیشِ خدا ارزشِ زن ارزن ست

مرد؛ خدا بوده وُ ما سروریم

خانه بهشت ست وُ همان برزن ست

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

10- حج رفتن وُ حاجی شدنم حرفه وُ فن بود

ایمانِ من از بیخ کَلَک بود وُ «خَفَن1» بود

یک چند چریدم به چمنزارِ ولایت

گوزیدم وُ گفتم که: خدائیش حسن بود

ــــــــ

1- با حال

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

11- آن کوسه که از «بَلمه1» خُورَد نُقلِ فریب

در چالۀ خود کَنده در افتاده غریب

در معرکه دیدیم «علی» مانده وُ حوض اش

این حوضِ تَرَک خورده لجنزارِ عجیب

ـــــــــــ

1- آن که ریشِ انبوه دارد

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

12-  از قعرِ قبور آمده ماموت

بر گَردَنکَش حلقۀ «خاموت1»

با عربده وُ عَرعَرِ عریان

خر رانده وُ خر بُرده به ناسوت

ــــــــــ

1- پالهنگ، قلاده مانندی که بر گردنِ اسب وُ استرِ درشکه و گاری نهند.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

13- بی قیمت وُ بر قامتِ دین قوز به قوز

در بُردنِ دنیا به عقب عقده وُ سوز

تاریخِ ملال آورِ ملایِ پلید

در اِشکمِ ایام نویسند به گوز

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

14- «دَمّامِ1» دریده را چو «نمّامه2» گرفت

از سرفۀ «چَرس3» نَفسِ «لوّامه4» گرفت

عمامه که گاز می گرفتی همه عمر

دیدی که چگونه گاز عمامه گرفت

ــــــــــ

1- دُهُل. دُهل دریده = رسوا و بی آبرو. 2- سخن چینِ بد کردار. 3- بنگ. 4- بسیار ملامت کننده

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

15- تریاک که از زغال صد بوسه گرفت

آن کوسه که بر خلق رهِ «سوسه1» گرفت

اندرِ سرِ سرداری وُ سازندگی اش

دیدی که فُسیلِ چُس نَفس کوسه گرفت

ـــــــــــ

1- حقه و تزویر

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

16- آن کوسه که سرمایۀ این نظامِ ما بود

بر شانۀ ضحاکِ زمان بوسۀ «دا1» بود

بر مسندِ خفاش «علی» را چو نشاندی

اکنون بخُور از کِشته وُ سیلی؛ که به جا بود

ـــــــــــ

1- بخشیدن، یاری دادن و پاسداری کردن

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

17- این اُمت عجب ملغمۀ ریشِ پریش ست

شب تا به سَحَر در پیِ دزدیدنِ دیش ست

تا مکه رَوَد بهرِ تجارت نه زیارت

خر خنده و خر گردن وُ خر ریش وُ «خَریش1» ست

ـــــــ

1- کسی که باعثِ خندۀ تمسخر شود

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

18- این اُملتِ در تاوه نظام ست

در جِز وُ ولزست وُ تمام ست

گر لقمۀ زقومه نخوردست

زهرش شود این حُسنِ ختام ست

2013 / 5 / 28