سایت کنفرانس :گلاله شرفکندی در آخرین سخنرانی این پنل، گفت:‌ «تبعیض موضوع بحث من است. تبعیض مذهبی، جنسیتی، اتنیکی یا نژادی می تواند معنای تبعیض را به ذهن ما بیاورد. منظور از تبعیض چیست؟ بسیاری ممکن است فکر کنند که من اهل تبعیض نیستم، فکر کنید یک آقای سیاه پوستی به شما نزدیک می شود و سوالی می پرسد، از خیابان رد می شوید و یک سوئدی از شما ساعت می پرسد. نحوه چهره شما هنگام پاسخگویی به آنها چیست؟ اگر زن باشد؟ چطور؟ ما بر اساس یک سری تعصباتی که در پس زمینه فکری ماست، قضاوت می کنیم. قالبی درست کرده ایم و هر کس را در آن قالب می گذاریم و هرکس در آن نگنجید بیرون می افتد. حذف یعنی ما تبعیض روا داشته ایم. یکی میگوید معیارم اخلاقی است و دیگری از ارزش ها صحبت میکند اما به هر حال یک نوع قضاوتی است که خط های قرمزی را به همراه خود دارد».

وی گفت:‌ «در ۱۵ آوریل، در یکی از دادگاه های مریوان سه نفری که بر طبق اشل های آنان، مجرم بودند برای مجازات لباس زنانه کردی پوشاندند و در جامعه چرخاندند. این رفتار در واقع نوعی توهین برشمرده میشد. تحقیر دو نفر را با ماشین گرداندند و نفر سوم قرار بود بعدتر دچار همان مجازات شود. خانم های مریوان با لباس های قرمز در خیابان های شهر حاضر شدند. چون معلوم شد لباس زنانه کردی که تن آنها بود طبق حرفهای احمدی مقدم فقط یک تنبان زنانه بود، برای همین همه قرمز پوشیدند. زنها به خیابان ها آمدند و گفتند که توهین را قبول نمی کنیم. خانم نویسنده کردی به نام شهلا دباغی همان روز گفت که آقایان نباید ساکت بمانند و اگر من به جای آنها بودم لباس زنانه می پوشیدم. هنوز شب نشده بود گروهی لبیک گفته و عکس های خودشان را گذاشتند. بعد ها کمپین این که «زن بودن نمی تواند ابزار تنبیه و تبعیض باشد» ۱۶۲۰۰ نفر به آن ملحق شدند که ۶۰۰۰ نفر خارجی بودند. توهینی صورت گرفته و عکس العملی را دیدیم و نتیجه اش شرکت کنندگان به کمپین است و عذرخواهی احمدی مقدم و در مورد نفر سوم هم مجازات اعمال نشد. این داستان بود اما این را تعریف کردم تا بنا به صحبت های خانم ناهید حسینی، بگویم این رفتار شاهدی بر ترس از زنان فعال در جامعه است در نتیجه شاهد نوع جدیدی از فندامنتالیسم هستیم».

شرفکندی افزود:‌ »اتفاقات ۹۱ سهمیه بندی جنسیتی دانشگاه ها، تفکیک جنسیتی، قانون کار پاره وقت، دور کاری، اشکال کار این است که کدام کارفرما حاضر است پول کامل بدهد، حذف بودجه کنترل جمعیت یا لایحه گذرنامه و رشیده بودن آنها، به شکل خلاصه است. در مورد لایحه گذرنامه نگاه کنید که دختری که به سن بلوغ رسیده، عاقل و بالغ است و مسئول در مقابل جرم، او در سن ۱۸ سالگی در مورد سرنوشت کشورش مشارکت می کند و می تواند رئیس جمهور انتخاب کند اما تا ۴۰ سالگی آن قدر عقل ندارد که خودش تصمیم بگیرد آیا می تواند از ایران خارج شود. سپس داستان محرومیت از تحصیل، بیمه زنان خانه دار، تیغ دو لبه ای که در سوئد هم بین احزاب در حال انجام است. این اتفاقات تنها در یکسال گذشته افتاد اما عکس العمل های ما به عنوان فعالان سیاسی چه بود؟ آن چه که ما به عنوان تبعیض جنسیتی می شناسیم و به عنوان یک نورم مساله شرف و آبروست و زنان باید آن را نگه دارند. زنان سمبل حفظ این آبرو اند. من اگر در همین سالن زنی با کفش پاشنه بلند و ناخن های قرمز وارد شود خود من که با آن نورم ها بار آمده ام او را در چه کتگوری جای می دهم؟ خودم تبعیض را روا می دارم. ما برای حفظ آبرو اجازه خشونت به خود می دهیم».

شرفکندی در پایان گفت: «تبعیض زنان را با تبعیض اتنیکی مقایسه می کنیم. آنجا می گفتیم آبرو و اینجا می گوییم غرور ملی، باز جمع مهم است و شخص مهم شناخته نمی شود. استفاده از خشونت را مجاز میشناسیم وقتی صحبت از دفاع از تمامیت ارضی کشور باشد. اگر قرار است ما عکس العملی نشان دهیم دنبال چه هستیم؟ مبارزه با رسم و رسوم کهنه و سنتی؟ در زمان کوتاه می خواهیم به نتیجه برسیم؟ فاکتور ذهنی را عوض کنیم؟ دید فمینیستی را می خواهیم به کسانی که همراه ما نیستند، بدهیم؟ چه کسی مسئول است و با چه کسی مشغول جنگیم؟ چه کسی مورد خطاب ماست؟ فقط دولت و جمهوری اسلامی و قوانین است؟ تمام تلاش ها در دو راستاست یکی انقلاب ذهنیتی جامعه و دیگری توضیح توصیف و تفسیر قوانینی است که ساپورت کنند یا ایستادن مقابل قوانین تبعیض آمیز. دیالوگ باید بین من و شما و همه ما شکل بگیرد. به اضافه آنهایی که در حکومت هستند. قرار است مسائل را از بین ببریم و آدرس همدیگر را پیدا کنیم. فضایی را به دست بیاوریم که آن فضا بتواند اعتماد دراز مدت من و شما را بسازد درست کنیم. قوانین جنسیتی هیچ وقت دغدغه اصلی نبود و فکر می کنیم اگر ایران آزاد شد می توانیم حل کنیم، در حالی که اشتباه بزرگی است. پیشنهاد میکنیم یک سری سیاست هایی که در هر پروژه ای که داریم مطرح کنیم. هماهنگ رفتار کنیم با شرط این که همه وارد شوند. ما تفتیش عقاید نمی کنیم. مساله این است که بتوانیم در این فضا همه مشارکت کنیم. شفافیت در آن باشد، رو راست صحبت کنیم. مدیا و رسانه باید بتواند نقشی که باید را بازی کند. اتفاقی که باید بیافتد در ذهنیت ماست که در آن حرکت کمپین رافت، امین ریاحی و کاوه آهنگری هستند. تا در  این پنل تنها خانم ها بنشینند، آب از آب تکان نمی خورد».