ما برای اینکه ایران را در جامعیّت وجودی ساکنینش به جهانیان اثبات کنیم، به هیچ وجه به صدور اجازه نامه از احدی محتاج نیستیم؛ بلکه به یقین به خویشتن و اعتبار دادن به کرامت و شرافت و ارجمندی گوهر شاهنشاهی و خدایی تک تک خودمان است که محتاجیم و از برایش باید پافشاریها کنیم تا هم حاکمان بی لیاقت بفهمند ما ذلیل و حقیر و صغیر نیستیم که «احمقهایی بالذات به نام الله کریه و زشتخو» بخواهند همچنان بر ما «ولایت» داشته باشند. ماییم که شخصیّت و شعور و فهم و دانش و آگاهی و آدمیگری خود را باید اثبات کنیم و به محک بزنیم تا لیاقت تایید شدن از طرف دیگران را داشته باشیم؛ نه اینکه دیگران بگویند آیا ما لیاقت زندگی بهتر و شادخواری و دیگرسانی را داریم یا همین حکومت ملّاها نیز از سرمان زیادیه تا ابدالدّهر. آنانی که می نشینند دور هم و در شبکه های اجتماعی فرصت آن را دارند که ککلکلکل بکنند، بهتر است قبل از انجام هر کاری، یک ساعت فکر کنند که چه میخواهند بگویند و منظورشان از گردهمآیی چیست؟؛ نه اینکه همینطوری فی البداهه بیایند حرفهایی بزنند که صنّار سی شاهی اعتبار نداره؛ سوای باعث و بهانه ای شدن برای تمسخر و خنده!.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان