یوسف عزیزی بنی طرف
عده اى سخنانم را در تجمع روز شنبه (بیستم مه ۲۰۲۳) ترکان ایران در برلین بهانه نقد و حمله و تهمت قرار داده اند. البته همه از یک جنس نیستند. برخى مثل عطاء الله مهاجرانى معرف خاص و عام اند و دفاعشان از ولى فقیه و قاتلان و سرکوبگران حاکم بر همگان آشکار است. برخى دیگر مثل ناصر کرمى که از چاپلوسى و تقرب به نماینده احمدى نژاد در روزنامه همشهرى به نان و نوایى رسید و اکنون زیر عنوان اقلیم شناس، عضو مؤسس گروه هفت آبان (روز تولد کورش) در نروژ زندگى مى کند و هوادار فرقه پهلوى است. بى جهت نیست که رسانه کوچه – وابسته به این فرقه – توئیت او را در ویدیویى که علیه من نگاشته درصدر مطالب آورده است. چند رسانه وابسته به جمهورى اسلامى ایران نیز در این کارزار به کمک پهلوى چیان اعدام خواه و ناسیونالیست هاى تندرو آمده اند. من با تهمت زنان و بددهنان و عقده گشایانى که به من حمله کرده اند کارى ندارم اما براى آنان که تاریخ مناطق مختلف ایران کنونى را نمى دانند مى گویم: مملکت عربستان و مملکت آزربایجانى که در سخنان ام به آنها اشاره کرده ام، حقایقى تاریخ اند . ایران در دوره صفویه تا زندیه از چهار مملکت عربستان، لرستان، کردستان و گرجستان تشکیل مى شد. در دوره قاجار و پس از جدایى گرجستان به شش مملکت تبدیل شد: مملکت عربستان، مملکت لرستان، مملکت کردستان، مملکت آزربایجان، مملکت گیلان و مملکت خراسان، و اساسا نظام چند مملکتى ممالک محروسه یک نظام ادارى – سیاسى رسمى و رایج بود که حتى در قانون اساسى مشروطه (اصل ١٩ و اصل ٩٠ متمم ) هم ذکر شده است. تمبرهاى ده سال اول سلطنت رضا شاه هم به وجود این ممالک اذعان دارد. لذا من چیز جدیدى نگفته ام. به اینها، گاهى کشور هم مى گفتند شبیه کشور آذربایجان در کتاب تذکره الخطاطین. ضمنا تاکیدم بر این بود که اگر ایران گرفتار استبداد پهلوى و دینى نمى شد و پروسه دموکراتیک برخاسته از انقلاب مشروطیت را طى مى کرد آن مملکت ها به کشور بدل مى شدند چیزى شبیه چهار کشور (country)انگلستان، اسکاتلند، ویلز و ایرلند شمالى در بریتانیا که در عرصه هاى قانونى، سیاسى و آکادمیک به این اسم نامیده مى شوند . در اینجا به کسى که از کشور ویلز یا اسکاتلند سخن مى گوید، تجزیه طلب نمى گویند. من هم اگر استقلال طلب بودم ابایى از گفتن آن نداشتم اما به عنوان یک فدرال خواه که دستى در تاریخ معاصر دارم معتقدم که ایران هیچگاه یک مملکت نبوده است مگر طى صد سال اخیر. و مى دانم که چماق تجزیه طلبى را هواخواهان استمرار دولت ملت تک زبانى تک ملیتى تک مملکتى به دست گرفته اند تا بر سر هر کس که سخنى در نقد و نقض این دولت بگوید بکوبند. ترور نافرجام و زخمى کردن احمد اوبالى و فرزندش دکتر دنیز اوبالى تطبیق عملى این چماق کشى است. نیز بگویم که عمده احزاب ترک دعوت کننده به تظاهرات برلین، خواهان برپایى فدرالیسم بر مبناى حق تعیین سرنوشت هستند.