"بگذارید در باره چیستی جنبش اجتماعی جدی باشیم؛ این پدیده، به طور سازماندهی شده و با استراتژی طراحی شده در صحنه پدیدار نمی‌شود. این جنبش، با نمایندگی شسته و رفته روزنامه‌نگاران، و بر اساس احکام مجریان قانون […] و با دستورات رسمی و با پیشینه‌ای از تجربه نمودار نمی‌شود. این جنبش در حکم یک روزنامه رسمی نیست. این جنبش پدیده‌ای درهم و آنارشیک است که چهره خود را در خیابان آشکار می‌کند و به مثابه یک پدیده انسانی […] گسترده و منبسط شده و جمع گشته و درخود می‌رود و با تخیلات جمعی اوج می‌گیرد […]

به طور تاریخی، افکار نوآورانه جمعیِ جنبش توسط جوانان هدایت و رهبری می‌شود و این جایی است که ما اکنون در آن ایستاده‌ایم: مرحله‌ای دشوار، [...] که به حساب خواهد آمد."( نقل از مقاله‌ای در روزنامه گاردین، یکشنبه ۲۱ ژانویه ۲۰۱۸ http://bit.ly/2F3FSWA).

ما از آغازِ جنبش ژینا، با برآمد شخصیت‌هایی در خارج از کشور مواجه بوده‌ایم که هیچگونه وابستگی حزبی به احزاب تبعیدی مخالف جمهوری اسلامی نداشته‌اند. مقبولیت و میزان نفوذ این شخصیت‌ها گرچه با یکدیگر متفاوت بوده‌اند، اما اغلب آنها در قیاس با احزاب موجود، از شناسایی، مقبولیت و اعتباری گسترده و غیرقابل انکار در میان ایرانیان درون و بیرون کشور برخوردار بوده‌اند.

خانم مسیح علی نژاد یکی از همین شخصیت‌های پرآوازه است. وی محصول جنبشی نوين برعليه تبعيض جنسيتی در يك رژيم بی‌رحم دین‌سالار است كه خود رأسا، در برانگيختن این جنبش در دهه گذشته نقشی بی‌بديل ایفا کرده است. فعالیت‌های وي از مدتی پیش، از حوزه چنين جنبشی هم فراتر رفته و او اکنون به یكی از تاثيرگذارترين زنان مبارز ايرانی در رساندن پیام جنبش آزادی‌خواهانه‌ی ژینا به محافل ذی‌نفوذ و افکار عمومی در جهان غرب تبدیل شده و به همین دلیل نیز در فهرست ترور آدم‌کشان جمهوری اسلامی قرار گرفته است.

وجود کانال‌های انبوه ارتباطی مستقيم و غيرمستقيم از درون و بيرون كشور با وی، که خصوصا در درون ايران در شبكه‌های خود جوش افقی و سيال به انواع فعاليت‌های تاثيرگذار در پيرامون خود مشغولند، موقعيتی برای او فراهم كرده كه دست‌یابی به آن باید آرزوی هر حزب سياسی جدی تبعيدی باشد. با وجود این، وی تا به امروز سوژه تکفیر و تخریب بسیاری از فعالین احزاب چپ و راست در اپوزیسیون بوده است. رفتار بسیاری از محافل و فعالین تبعيدی در مورد او، چه در بین سازمان‌های جمهوری‌خواه و نیروهای چپ‌گرا و چه در میان برخی از طرفدارن سلطنت، ابتدا ناديده گرفتن او و سپس ترور شخصيتش از طريق جعليات و وابسته نشان دادنش هم به رژيم و هم به دول غربی بوده و هست. اما خوشبختانه اين تلاشهای مخرب، نه تنها تاثيری بر انرژی و كيفيت فعاليتش باقی نگذاشته‌اند، بلکه اراده وی را برای ادامه راهی که برگزیده بود، قوی‌تر هم کرده اند.

تعیین اینکه دقیقا چه عواملی باعث رفتار خصومت‌آمیز نامبردگان با او می‌شوند، آسان نیست. اما می‌توان با اطمینان گفت چنین رفتاری نمی‌تواند متأثر از تصوراتی باشد که اغلب آنها در مورد نقش احزاب تبعیدی خود در صحنه سیاست ایران دارند. آنان نمی‌توانند بپذیرند تا زمانی که در تبعیدند قادر نیستند نقش مشابه احزاب واقعی در کشورهای دموکراتیک را در تحولات سیاسی مرتبط با ایران بازی کنند؛ حتی در کشورهای دموکراتیک، اغلب جنبش‌های نوین اجتماعی بدون نقش احزاب سیاسی آن کشورها به وقوع پیوسته و رهبری شده است و اغلب جنبش‌های اجتماعیِ دو دهه‌ی اخیر در جهان، بدون ایدئولوژی‌های حزبی، بدون برنامه‌ی از پیش تعین شده و روشن، بدون تشکیلات منسجم و بدون برخورداری از ساختارهای کلاسیک رهبری، بروز کرده و باعث سرنگونی یا فروپاشی حکومت‌های خودکامه پیش روی خود شده‌اند.    

عده‌ای در میان ما می‌کوشند با اغراق در نقش احزاب تبعیدی موجود و با کوچک شمردن نقش افراد غیر حزبیِ تاثیرگذار در جنبش، یا توسل به القابی چون "سلبریتی" و غیره..، موجوديت و نقش آنها را در زير سایه خود دفن كنند. به بیانی دیگر، در راه ائتلافهای ممكن براي رهایی همگانی از جمهوری اسلامی سنگ‌اندازی می‌کنند.

آنان شاید قادر نيستند اين نكته حياتی را دريابند كه نزديكی و همكاری با افرادی مانند مسیح علی نژاد نه صرفا با یک فرد سرشناس، بلکه در واقع همراهی با بخشی از يك جنبش نيرومند آزادی‌خواهانه در درون کشور است، و این همكاری نیز در جای خود می‌تواند موقعيت این احزاب را در داخل و خارج از كشور نه تضعيف، بلكه تقويت هم بکند.