فرانک -والتر اشتاین‌مایر، رئیس جمهور آلمان قرار است فردا به مناسبت ۱۷۵‌مین سالگرد انقلاب ۱۸۴۸ آلمان در مقر ریاست جمهوری سخنانی ایراد کند. در متن این سخنرانی که پیشاپیش انتشار یافته، اشتاین‌مایر می‌گوید که "رنگ سیاه، قرمز و طلایی" رنگ‌های تاریخی دموکراسی ما هستند و ما اجازه نمی‌دهیم که این رنگ‌ها (در شکل پرچم آلمان) امروز مورد سوءاستفاده نیروهای اقتدارگرا قرار گیرد. اشتاین‌مایر تصریح می‌کند که "آن کس که به آزادی و برابری بی‌حرمتی می‌کند، کسی که نفرت رواج می‌دهد و علیه انسانیت کینه‌ می‌ورزد حقی در مورد این رنگ‌ها ندارد."

سه رنگ یادشده از ابتدای قرن نوزدهم به نوعی نماد مبارزات آزادیخواهانه و جمهوریخواهانه در آلمان بوده و بارها کاربرد رسمی آنها مشمول ممنوعیت شده است. در جمهوری وایمار که بر ویرانه‌های نظام قیصری در آلمان شکل گرفت سه رنگ قرمز و سیاه و طلایی را در قانون اساسی نیز به عنوان رنگ رسمی پرچم کشور تعریف کردند. نازی‌ها اما این مصوبه را لغو کردند و رنگ‌های دیگری را به کار گرفتند. پس از جنگ جهانی دوم در هر دو دولت آلمان دوباره سه رنگ قرمز و طلایی و سیاه رسمیت یافت.

در سال‌های اخیر نیروهای راست پوپولیست و نئونازی با برافراشتن انبوهی از پرچم آلمان در مراسم و اجتماعات خود می‌کوشند آن را مصادره به مطلوب کنند و با ارائه درک و دریافتی شووینستی این گونه القا کنند که آلمانی اصیل و درست و حسابی آنها هستند و لاغیر. تلاش آنها این است که دشمنی‌های سابق اسلاف خود با این پرچم و رنگ‌های آن را به طاق نسیان بسپارند.

انقلاب ۱۸۴۸ آلمان متاثر از انقلاب فرانسه به جریان افتاد و پس از رویدادهایی خونین در برلین نهایتا دو ماه بعد به تشکیل اولین مجمع ملی آلمان در کلیسای معروف پاول‌کیرشه فرانکفورت راه برد. این اولین پارلمان کل آلمان بود که قانون اساسی لیبرالی را هم به جریان انداخت.

در متن سخنرانی اشتاین‌مایر سپس گفته می‌شود: «۱۸ مارس معادل آزادی و برابری و همبستگی انسانی است و هسته اصلی دموکراسی آلمان بر آن بنا شده است. این تاریخ خوش‌بینی و امیدواری دمکراتیک برای اعتلا و ارتقا در دوران‌های طوفانی را تجلی بخشیده است».

رئیس جمهور آلمان سپس به یاد آورد است که برپایی اولین جمهوری بر خاک آلمان در سال ۱۷۹۳ و نیز اولین جلسه مجلس دمکراتیک آلمان شرقی پس از سقوط دیوار برلین در سال ۱۹۹۰ نیز در همین ۱۸ مارس بوده است.

او سپس به تداوم جنبش دموکراسی‌خواهی در جهان، در همه دو قرن گذشته اشاره می‌کند و با ستایش از جنبش جاری در ایران که زنان نقش اساسی در آن دارند، می‌گوید که "اراده انسان‌‌های آزاد شکست‌ناپذیر است و همین اراده برای آزادی است که دموکراسی ما را قوی‌ می‌کند، قوی‌تر از هر دیکتاتور و مستبدی".

دفتر ریاست جمهوری برنامه بزرگداشت انقلاب ۱۸۴۸ را تحت عنوان "ضیافت جمهوریخواهانه" برگزار می‌کند. استدلال این است که رسم و سنت آن دوران این بود که نیروهای دمکراتیک مخالف برای دورزدن ممنوعیت‌ها و غدغن‌های حکومتی برای برگزاری اجتماعات، ضیافت برگزار می‌کردند و به این ترتیب سرپوشی برای اجتماعات سیاسی خود می‌ساختند.

در "ضیافت" ریاست جمهوری مهمان‌هایی از فرانسه، اتریش، لهستان و همچنین شهروندان و اهالی فرهنگ و آن دسته از اعضای جامعه مدنی که به این یا آن ترتیب برآمدی اجتماعی داشته‌اند دعوت شده‌اند. این ضیافت برنامه‌هایی در چند روز بعد را کلید می‌زند که همه به بزرگداشت انقلاب ۱۸۴۸ اختصاص دارند و از جنبه‌های گوناگون به آن می‌پردازند.