در بخش نخست این مقاله، به ترفند های سیاسی و همچنین به بخش کوچکی از جنایات و چپاول سرمایه های ملی و همچنین نقض حاکمیت ملی توسط اسلامیستها وشریعت مداران دینخو در ایران اشغال شده اشاره کردم .
و بدین تریب شرکت در انتصابات این رژیم را شراکت در قتل و خیانت به منافع ملی ایران ارزیابی کردم.
برگذاری یک انتخابات ازاد به ابزاری مادی و معنوی نیازمند است تا بتواند به فعل در اید. قانون اساسی تبعیض امیز حکومت اسلامی با تمام ظرفیتهای خود
بر خلاف انچه اصلاح طلبهای حکومتی برای ایجاد توهم در میان افکار عمومی تبلیغ میکنند ، نمیتوان با استناد به ان یک انتخابات ازاد و سالم را برگذار کرد..
از آنجا که در قانون اساسی حکومت اسلامی مذهب شیعه اثنی عشری به عنوان مذهب رسمی کشور معرفی شده است ،به موجب فقط این بند ملیونها ایرانی از اقلیت های مذهبی موجود در کشور همچون اهل تسنن، ارامنه، کلیمیان، بهائیان،زرتشتیان حق کاندید شدن در این انتخابات را ندارند.
زنان ایرانی که نیمی از جمعیت ایران را تشکیل میدهند از حق شرکت در این انتخابات برای انتخاب شدن محرومند.مسلمن میتوان مثالهای بیشمار دیگری را از تبعیض امیز بودن قانون اساسی حکومت اسلامی برشمرد،که هدف این نوشتار نیست
دست اندر کاران و سیاستمداران فاسد و متحجر این رژیم نیز بارها اعلان کرده اند که به دمکراسی و ارزشهای اعلان شده در منشورجهانی حقوق بشر اعتقاد ندارند و در مقابل ان از حقوق بشر اسلامی سخن گفته اند و این را در عمل نیز با کشتار و زندانی کردن و شکنجه های قرون وسطایی خود ثابت کرده اند. اگر جابجایی قدرت در کشور های دمکراتیک با حق انتخاب کردن و حق انتخاب شدن صورت میگیرد اما در حکومت شریعتمداران دینخو مفهوم دیگری دارد.اصولن انسان در این حکومت به حساب نمی اید،که بتواند حق انتخاب کردن داشته باشد .اطاعت از دستورات حکومتی ولی امر مسلمین و التزام به ولایت یک وظیفه دینی و اجتماعی امت شهید پرور محسوب میشود.
چنانچه دیگر کاندیداهای این رژیم در گذشته نیز مانند رفسنجانی ،خاتمی،کروبی،موسوی و دیگران التزام و باورمندی خود را به قانون اساسی و ولایت فقیه عاجزانه اعلان داشته اند
حقیقت امر این است که حکومت اسلامی در انزار جهانی بی ابرو تر از این است که به چنین انتخاباتی اعتقاد و احتیاج داشته باشد. کشورهای دمکراتیک جهان مانند اروپا و امریکا نیز بار ها به خاطر حفظ منافع ملی خود از نقض حقوق بشر در این کشورها یا صرف نظر و یا با اعلامیه ای ان را محکوم کرده اند ،انچه به باور من حکومت اسلامی را مجبور به انجام چنین سیرکی تحت نام انتخابات میکند، این است که در مقابل شهروندان و طبقه متوسط گسترده ای که از دوران حکومت پهلوی دوم بوجود امده بود، نمیتواند بر خلاف اعتقادش حکومتی را مانند صدر اسلام به کرسی بنشاند ،اگر چه بارها در سطوح مختلف حکومتی درباب جامعه مدینه النبی حضرت محمد که نمونه ان حکومت چهار ساله حضرت علی در ۱۴۰۰ سال پیش است. تبلیغ کرده اند
مبارزه ای سیاسی است ، که برای بدست گرفتن قدرت عمل کند. این مبارزه سیاسی در کشورهای دمکراتیک ،که در انتخابات ازاد تبلور می یابد، نیز برای بدست گرفتن قدرت از کانالهای دمکراتیک صورت می پذیرد
میزان رای شهروندان این جابجایی و انتقال قدرت و حاکمیت ملی را امکان پذیرمیکند
در جنبش خرداد ۸۸ رای شهروندان برای این جابجایی و بدست گرفتن قدرت و یا به عبارتی حق حاکمیت خود، مانند تمام دوران حکومت اسلامی نادیده گرفته شد و جنبش با خشونتی اسلامی( کهریزکی) سرکوب شد
پس با این حکومتی که حاکمیت ملی را غصب و به عبارتی ایران را به اشغال خود دراورده است و انجام هیچگونه جابجایی و انتقال قدرت به صورت
دمکراتیک را نمیپذیرد چه باید کرد؟
اگر در گذشته جنگ قدرت تنها میان گروه های سهیم درحکومت در جریان بود این بار مردم نیز برای بدست گرفتن قدرت خود با تجربه سال ۸۸ وارد عمل خواهند شد.
اپوزیسیون سکولار و دمکرات حکومت اسلامی نباید در موضع تدافعی در مقابل اسلامیستها قرار گیرد، و اشتباهات گذشته خود را مبنی برعدم استفاده از امکانات واقعی در جهت سرنگونی رژیم تکرا کند.
مبارزه ای سیاسی است که برای بدست گرفتن قدرت سیاسی عمل کند
سکولار دمکراتها باید به این وظیفه تاریخی و اجتماعی خود عمل کنند و در ایران اینده قدرت سیاسی را بدست گیرند
هیچ دلیلی وجود ندارد که انها از سرنگونی حکومت اسلامی که خود چگونگی ان را مشخص خواهد کرد، و اینده ایران دچار واهمه و ترس شوند.
کسانیکه برای سرنگونی این رژیم از کمترین هزینه صحبت میکنند
واقف نیستند که ایران و ایرانی در این ۳۴ سال چه هزینه ای را پرداخت کرده است.
کسانیکه سرنگونی این رژیم را با تجزیه ایران همراه میبینند،واقف نیستند که حکومت اسلامی خود بزرگترین عامل در تجزیه ایران است
ترس از اینده نباید نیروهای سکولار دمکرات را فلج کند .سالهاست که فکر بعد از جمهوری اسلامی چه خواهد شد روح و ذهن کنشگران سیاسی را به خود مشغول کرده است و بخشی از نیروی مبارزاتی انها را به هدر داده است
پروسه مبارزاتی برای سرنگونی حکومت اسلامی شبیه مسافرتی است که شما به دلیل خطرات احتمالی این مسافرت مانند تصادف با ماشین و یا هر اتفاق ناگوار دیگری که میتواند هنگام این مسافرت بیفتد انجام نمیدهید و از این مسافرت چشم پوشی میکنید.
بارها ما در اين ۳۴سال به پايان رژيم جمهوري اسلامي نزديک شده ايم، و ميتوانستيم رژيم نويني را در ايران آغاز کنيم، و از ترس مصائب آينده در حکومت جدید ،به مسافرت نرفتیم و کماکان به زندان رژيم اسلامي تن دادیم.
درست است که باید به اینده ایران بعد از حکومت اسلامی اندیشید، ما این کاررا برخلاف سال ۵۷ انجام داده ایم و میدانیم که چه میخواهیم. ما طرحهای خود را برای اینده ایران داریم.و تا این رژیم را از سر راه بر نداریم و برای ساختن رژیم اینده تلاش نکنیم، نخواهیم توانست برنامه های خود را به ازمون بگذاریم .این مرحله برای همه نیروهایی که یک برنامه سیاسی برای ایران اینده دارند صدق میکند.ما علاوه بر اینکه از سرنگونی حکومت اسلامی نباید بترسیم .از یکدیگر هم نباید واهمه داشته باشیم. در ایران اینده فعالیت احزاب مختلف و پیش بردن پلاتفرمهای سیاسی گوناگون بخشی از خواستهای سیاسی امروز ما است .این رژیم اسلامی است که باید از همه ما ترس داشته باشد
امروز شرایط تاریخی برای سرنگونی حکومت اسلامی مهیاست و باید از ان استفاده کرد و ایران را از اشغال حکومت اسلامی و اسلامیستها نجات داد.
این یک وظیفه اجتماعی و تاریخی برای نیروهای سکولار و دمکرات است
برلین اپریل ۲۰۱۳
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید