"زین تطاول که کشید از غم هجران بلبل تا سرا پرده گل نعره زنان خواهد شد"

ما بر می گردیم .آوازمان رها شده پیشاپیش.بر می گردیم با اشگ شوق! بر میگردیم با اندوه برکشته هایمان . بر می گردیم با خنده و امید به فرداهایمان .

فردا هر کدام ازما دور ماندگان از وطن در شهرهای خود .در شهر هائی که زیبا ترین خاطرات زندگیمان در آن جا شکل گرفته وبیاد مانده است .در کنار یاران خود پای خواهیم کوبید وشعار خواهیم داد.

در فرا خوان فردا روح من همراه هزاران خاطره بشهر کودکیم زنجان بر می گردد .

با قامت پیری برسردر بازارقیصریه می ایستد .فریاد آزادی سر می دهد.

به تبریزشهری که همیشه دوست داشتم بر می گردم.

بشهری که شهامت می بخشد!حماسه می آفریند!هراس در دل دشمن می افکند! بشارت پیروزی می دهد.امید وارت می کند.

از لابلای میله های دروازه دانشگاه تبریز عبور می کنم .در کنار نسلی که من را نمی شناسد شعار"مرگ بر دیکتاتور"شعار "زن ،زندگی ،آزادی "سر می دهم.

یاران گذشته را باز می یابم. در آغوش می کشم.

کسی در گوشم نجوا می کند"مسیر کجاست ؟"

"سر تا سر ایران!" فردا روز بزرگی آست.

فردا هر ایرانی تن به غریبی غربت داده .همراه با کوله باری از خاطره ، ازعشق به سرزمین مادری بر می گردد. در کوچه های شهرش .همراه مردمش پای می کوبد.شعار می دهد می رزمد.اشگ شوق می ریزد.

جسممان فردا وفردا های دیگردر سر تا سر جهان راه پیمائی خواهد کرد .شعار خواهد داد. افشاء گری خواهد کرد .جهانیان را به حمایت خواهد خواند.

همزمان روح ما پیوسته در کنار مردم خواهد بود.

خطاب به سرکوبگران خواهد گفت:"حرامزداه ها ما هنوززنده ایم ! ما هستیم! هرگز از میهنمان ومردممان جدا نبوده ایم ! بجنگ تا بجنگیم !" ابوالفضل محققی