چرا ما هنوز قادر به درک عمیق آنچه در بطن جامعه جوان ایران می گذرد نیستیم.
 قادربه درک چگونگی جلودار بودن دختران جوان وحرکت کردن آنان درپیشاپیش صف مبارزه ای سخت سهمگین!اما شجاعانه.
ما هنوز قادر بشنیدن درد ورنج عظیم خوابیده در شعارهای آنان نگردیده ایم.  مائی که هنوز در چهار چوب جامعه ای پدر سالار وبسته! اعتقاد و اعتماد به تفکر ونگاه نسل جوان وعمل کردهای آنان را نداریم .
هر چند که بر دانشگاه رفتنشان! بربا سواد شدنشان تاکید می کنیم ومتواضعانه می گوئیم "شما جوان ها بهتر از ما می فهمید!"  اما در لحظه تصمیم گیری نهائی آن گونه می اندیشیم وعمل می کنیم! که ذهن محافظه کار و شرطی شده ما بر ما تحمیل می کند.از این رو در محاسبات سیاسی و بیانیه های داده شده از طرف احزاب و گروه ها نقش عظیم آن ها دیده نمی شود وحضوری تاثیر گذار در سازمان ها واحزاب سنتی ندارند. 
ما قادرنبودیم و نیستیم سلیقه آنها در لباس پوشیدن ، دردورهم جمع شدن، در دل بستن به افراد سلیبریتی، به جهان معاصر دور از ذهن ما دست یابیم. دنیای مجازی همیشه همدم آنها را درک کنیم.
ما هرگزترانه های دلخواه آنان را که باز گو کننده رنج های آنان ،بازگو کننده خواسته های آن هاست عمیقا درک نکرده وبا آن ها اجین نشدیم . 
بند بند ترانه میلیون ها بار تکرارشده "شروین "را مانند یک مانیفست یک نسل است متوجه نشدیم .ترانه ای با سوال های هرگز جواب داده نشده. با "براهائی" که براحتی از کنار آن ها گذشتیم .از کنار نسلی که فرزندان ما ،نوه های ما هستند.
نسلی که می بیند !می فهمد ! زندگی این نیست که در بیغوله ای بنام جمهوری اسلامی با کوتوله های عقب مانده در دوران سنگی بر آن ها تحمیل شده ومی شود.
آنها هیچ سنخیتی با چهره های خشن، با پیشانی های سیاه شده به تزویر، با رهبر خود شیفته ای که غارتگران آگاه با عمله جات سخت مغز! ساندیس خور! ازاو بتی مستبد برای پیشبرد خواسته های خود ساخته اند. ندارند!
 هیچ رشته ای نه مادی و نه معنوی آن ها را به حکومتی داعشی و واپسگرا که قوانین سخت قرون وسطائی را بر آن ها اعمال می کند. متصل نمی سازد.
نسلی که به اجبار تن به زندگی در حکومتی داده اند! که روزی پدران آن ها در یک نئشه دستجمعی حکومتی سکولار را که رو به آینده داشت به زیر کشیدند!به جای آن حکومت دینی را حاکم بر سرنوشت خود کردند.
حکومت مستبد ومتحجر مردی انباشته از نفرت تاریخی نسبت به هر آن چه که بوی مدنیت و تازگی میداد. مردی که قلم ها می شکست و دهان ها می بست. فتوا برقتل عام جوانان مخالف نظر خود میداد. مردی که از دانشگاهیان وتحصیل کردگان نفرت داشت. 
این نسل قربانیان همان بنیانگذار حکومت قرون وسطائی بنام "جمهوری اسلامی هستند".حکومتی که ما هم در ساختمان آن نقش داشتیم .
 آنها در جامعه ای متولد شدند که هم عصر آن ها نبود .حکومت ونوعی از زندگی به آنان تحمیل شد که هم خوان با آنان نبود.
 تنها خوشبختی آنان همزاد بودن با نوزاد تازه پائی بنام انترنت بود. شاهد بودن بر دنیائی بود. که این همزاد در برابر چشمان آن ها گشود.نوعی دیگر از زندگی. نوعی دیگر از دلبستگی.از ذائقه غذائی، تا نوع پوشش ولباس.
نسلی با نگاهی متفاوت به قوانین مبتی بر شرع. مخالف با تعزیر. با حجاب تحمیل شده.مخالف با فرائض ومراسمی بغایت عقب مانده و ارتجاعی زائیده ذهن مشتی آخوند.مخالف با مداح وروشنفکران به اصطلاح دینی که تلاش در پوشاندن رخت نو بر پیکر داعشی  دین داشته و دارند. 
نسلی گریزان ازحکومت خدا گونه مردی خود شیفته که آن ها را خمیری نرم در دست های خود می بینید که مطابق دلخواهش باید شکل بگیرند.نسلی که تن به چنین اندیشه مخرب و مخالف با علم نمی دهد و وقت خود برای تعبیر و تفسیر آن نمی نهد.برای او تخصص ارجح تر از تعبد است. تاوان این سرکشی رانده شدنش به کنج جامعه و تشدید فشار های دولتی واحتماعی بر اوست. 
محروم شدن ازمزایای اقتصادی. از کار مطابق تخصص و دلخواه خود. تشدید فاصله طبقاتی.  اعمال تبعیض های ناشی از خودی بودن ونبودن. از متملق بودن ونبودن. از نان به نرخ روز خوردن ونخوردن.  وووو اموری که روزانه بر بغض وکینه آن ها از حکومت افزوده ومی افزاید. هر روزخرد و خمیرشان ساخته و می سازد! بغض وکینه ای که هرروز متراکم ترمی شود.آماده انفجارشان می سازد.
 مرگ مظلومانه مهسا  مرگ هر تک تک این جوانان بود. دیدن تحقیر وچهره شکسته سپیده رشنو دیدن چهره خود آنها بود در آئینه سیمای او. 
ما هرگز مانند این نسل این فشار وستم عظیم را حس نکردیم .چرا که بن مایه ما تربیت شده در فضای سنتی همین جامعه و جهان بینی بود.از همین رو نیز هرگز قادر بدیدن تحولات ونو آوری ها زمان خودو این نسل نگردیدم .
 همسوئی ما با جریانی بشدت ارتجاعی از همین جهان بینی بود که آبشخورش در گذشته بود.نه چشمه ای گوارا در آینده.
باهمان متد سنتی گذشته!که تغیرات جهان را تفسیر می کرد و در چهار چوب آن برجهان دوقطبی می نگریست . دوست و دشمن انتخاب می نمود.
 هنوزهستند از ما کسانی که با همین نگاه ومتدد تحولات جهان معاصر را تجزیه وتحلیل می کنند.درپشت سر دیکتاتور ها می ایستند.
اما این نسل فاصله ای عظیم حتی با کسانی که خود را مبارزان ونمایندگان احزاب مترقی میدانند دارند.
 این فاصله را در غافلگیر شدن خودمان از این خیزش عظیم بخوبی می توان دید. در حرکت بطی جریان های سیاسی وبطی تر در حرکت مردم در حمایت و بخیابان آمدن . 
باوجودیکه جوانان ونوجوانان در صحنه فرزندان و نوادگان ما هستند.اما هنوزما قادربه فائق آمدن بر شک ودودلی ناشی از تربیت سیاسی وسنتی خودنیستیم. قادر نیستیم بتمامی دردفاع از جوانان و نو جوانان بمیدان بیائبم .شیوه مبارزه آن راقبول کنیم. 
هنوز نوع وشیوه مبارزه این نسل برای ما و مردم آشنا نیست.هنوز این اعتراصات  جدی و سرنگون سازتلقی نمی شود. نقطه ضعفی که حکومت وشیادی چون خامنه ای آن را می بیند و با بیان این که" جدی تلقی نمی کنم" بر این شبهه دامن می زند .اما واقعیت حضور گسترده این نسل جوان است در میدان .
مبارزه. ایستادن تا پای مرگ. تنوع ونو آوری آن هاست دردادن نوع شعارها. نوع عمل کرد در مبارزه وجهانی کردن خواسته ها وجلب حمایت جهانیان . حمایتی که از معاصر بودن آن ها نشات می گیرد. ازرو بسوی آینده داشتن آن ها.
 ازسر باز زدنشان در پوشیدن کسوت داعشی. ملبس شدن به کسوت مدرن امروزیست . شهامت آن هاست در نگاه به آینده .
 بی شهامتی وپنهان کردن ترس ما دردل کندن از گذشته. از رو کردن به آینده ای که نمی شناسیم. بی آن که درک کنیم دوران ما نوع نگاه ما وعمل ما سپری شده.زمان حمایت از فکر وعمل نسل جدید فرا رسیده.قانون تکاملی که باید به آنرا بجان پذیرفت.
 پرچم دست نیروهای جوانی ایست که زمان معاصرومقتصیات آن رابمراتب بهتر از نسل ما می شناسند. دغده رهبری ندارند.ده ها رهبر از دل خود بیرون خواهند داد. در حالی که ما هنوز منفعلانه در جستجوی رهبر! اندر خم یک کوچه ایم . ابوالفضل محققی