برای محمد نوری زاد با زخم های نشسته برتن .
زندگی خوابی بیش نیست!خوابی توام با دو رویا !
رویای نخست غوطه ور شدن است درون پوسته بسته حیات! بریده نشدن است از بند ناف آن.تن دادن است به نواله ای ناچیزدرون دنیائی بسته! دنیائی بی سوال !بی خواست،بی شاهی همنشین!
 یکنواخت که فراتر ازخور وخواب نیست. دنیای تسلیم شده گان به سرنوشتی که دیگران برایشان رقم می زنند.
کسانی که هرگز به مرز های خطر نزدیک نمی شوند.دیده برواقعیت ها نمی گشایند.لذت خور وخواب را بر لذت بیداری وفرا رفتن از مرزهای بسته ترجیح می دهند.
 بی دردان خوشبخت که تفسیر رویا های خود را بدست خواب گزاران حاکم می سپارند وبا لالائی آنان در خواب می روند.
اما آنها که به تفسیر رویاهای خود می نشینند،به جستجوی رویای خود می روند رهنوردانی هستند که سختی راه رسیدن به رویاهای خویش را که با درد آگاهی عجین شده بجان می خرند تا به گوهر زندگی که همان آزادی وبریدن از ناف وابستگی است دست یابند.
 آزادی این اکسیژن  لذت بخش حیات که فرو می کشی سبک می گردی.عاشق می شوی، عشق که سرآغازطیران انسان است.عشقی که میل پروازت می دهد.  برای دست یافتن به گوهر زندگی به پرواز در اوجت می کشاند.تا سینه بر ابرهای سنگین حاصل از استبداد، تعصب ،کاهلی وایستائی بکوبی. دیوارهای سنگی بنا شده برجهل و استبداد  را ببهای زخم های سنگین برتن و شکستن استخوان هایت بپذیری .تا جرعه ای از شراب عشق را سر کشی. جرعه که دریا بر آن حسادت می کند. 
جرعه ای که ترا قادر بطیران می کند. از سخت راه ها عبورت می دهد تا به عمق پدیده ها دست یابی  .لطافت زندگی را از پس پرده وهمناک حاصل ازترس نادانی  نظاره کنی.از تعلقات سطحی زندگی از روز مرگی گذر نمائی! پرده پندار بر دری! دستی بر زنی پای از بست بگشائی .از زیرسایه نگاه نا محرمان حاکم بر زندگی مردمان تن زنی. با شاه درون خویش همنشین گردی! بی آنکه رنگ تعلق پذیری. لمس کنی! عریانی زیبای حیات را!زیبائی انسان را و آزادی را.
از قدرت انسان از قدرت عشق نشاط گیری، پای کوبی بخوانی همراه با مولانا 
" من طربم طرب منم 
زهره زند نوای من 
عشق میان عاشقان
شیوه کند برای من"
شیوه رندان و عاشقان بلا کشی که آنان رابند و زندانی نیست.
 ابوالفضل محققی