خانه به دوشانِ عشق

پیشکشِ روزِ عاشقان

گُل چه فرستم به گُل، تا تو گُلی گُل فشان

رسمِ سخن تازه کُن، تا بدرخشد جهان

جان ز تو زیبا شود تا تو برآیی چو ماه

خانه به دوشانِ عشق در پیِ تو هر زمان

رختِ درختان ز نور چشمه وُ آوازِ آب

پولکِ استاره ها دستِ تو پاشد عیان

ای گُلِ گویای ما تابشِ زیبنده ای

زی تنِ تاریکِ ما، آمده از بیکران

گوهرِ دُردانه ای؛ شعر وُ نشاطِ شراب

دیده دل از پنجره، دیدنِ تو ارمغان

جام به دست آمدی رقص کنان می رسی

خصلتِ دریا وُ موج رنگِ گُلِ ارغوان

ما که به زندان دریم، خسته ی بندیم وُ درد

با تو رها می شویم ای تو پناه وُ امان

آنچه ربُود از نگاه؛ دشمنِ شور وُ شرر

باز تو پس می دهی، ای تو گُل وُ باغبان

حرمتِ آزادگی از تو فروزان شود

زاده ای از مهر وُ ماه، خوشه ی رنگین کمان

مرهمِ مهری نگار؛ گُلبُنِ اندیشه ای

روز وُ شب از بخشش ات؛ می شود اینجا روان

ابرِ بهاری ببار، تا بدَمد روزگار

خاک به خنیاگری، دانه شود در بیان

سبز شود خار وُ خس، تا تو گذر می کنی

از نفسِ گرمِ تو، شعله شکوفد چو جان

نبضِ زمین می زند، زندگی آغازِ نو

غنچه ی رخشان تویی، جانِ گلی جاودان

جاذبه ی بودنی؛ بوسه به رخسارِ یار

چهره برافروز باز، ای ز تو شادی نشان

چشمِ بدی دور باد، از تو وُ امیدِ ما

آمدنت خوش بُوَد، ای تو همه آسمان

2013 / 1 / 30

http://rezabishetab.blogfa.com‍