پیشکشِ زنان و در ردِ نابرابری و خشونت بر علیه زنان

 برآمدم

ز تارکِ افلاک

چنان که خورشید

از کناره های خسته ی خاک

ز بیکران

برآمدم چنان که ماه ز قوسِ اندوه

به تابشِ آتشین شعور

ز کهکشان

برآمدم

چنان که صاعقه ی سیم ز سینه ی سنگ

ز برگ برگِ تبسّم

به شیوه ی شبنم همیشه روشن

برآمدم

ز ژرفِ هستیِ تابان

چنان که طغیانِ رنگ

به خلوتِ تاریک

چنان که درخت

ز دانه ی نور

ز لبخندِ تُرد وُ صریحِ بلور

برآمدم

چنان که کوه

ایستاده بر آستانه ی زمان

رخشنده بر زمین وُ با شکوه

چنان که آذرخش وُ ابر

به نم نمِ باران

برآمدم

چنان که امید

ز دوردستِ حوصله سوزِ صبر

ستاره ی دور، سپیده ی نزدیک

برآمدم

چنان که امواجِ واژه وُ شور

نسیمِ ساده ی دریا وُ در سخن

هجای جاری وُ مصرعِ عصیان

که در رگِ شب فکنده تلاطم

درنوشته فواصل وُ فرمان

پای فشرده بر آغازِ روز

برآمدم

چنان که همیشه ی گلشن

زیباشگفت به هیأتِ زن

2011-11-25