گلایه های من و یک پسر آذری از خدا و زمین ... ...گریه هایت را بشمار ،شاید بتوان قصری از آجرهایش ساخت .در تقسیمی که تورا درآن هیچ راءیی نبود

.گریه هایت را بشمار وقتی مشق های خط نخورده برادر پیش دبستانیت حسرت قلمی بر تنش می ماند و نوکفشهای جفت شده اش بر طاقچه های انتظار پر از خاک میشود برای اثبات قهر زمین ، های خدایا صدایم را اگر میشنوی بگو  بگو ،چرا؟؟

خدایا ، ما که آهسته می آمدیم و نرم می رفتیم.حالاهم نمیگی از چی ما دلگیری ؟از دیرآمدن مادرم از مزرعه و خستگی های مدامش ،از ترک دست و پای پدرم ،از گونه های سوخته خواهرم ،...زمین حرفی بزن ،بگو از چه دلگیری ،شاید هم از حجم سبک و آرایش تکراری و ساده سفرمان بر تنت دلگیر شدی که اینگونه قهرت هق هق بی نای مادر بزرگم را به شکلک در آوردن های من که تنها سرگرمیمان بود را تبدیل به وای وای بلند گریه کردی من که تورا به یاری خواندم و تنت را برای پایکوبی در عروسی خواهرم به عاریه می خواستم .دیگر چرا ؟...راستی میدانی فقط چند روز تا عید فطر مانده امسال دیگر لباسهایم کهنه نیست ، دیگر پیراهن پدرم را برایم کوچک نکردن و شلوار برادرم را چند پلی نزدند تا سایز کمرم شود .به جان خودت اینهارو جدی گفتم اول عیدم بود لباس تازه خریده بودم ،...روزی چند بار نگاهش میکردم باغرور اخه از توچه پنهان ... حق همه زحمت هایم بود در مزرعه گندم و جو . تازه بابا قول داده بود امسال حالا بگو دیگه ، از چه دلگیری ما که شب و روز را به هم می دوختیم تا آسمان در آبادانی تو شک نکند دیگر چرا؟

بدان انصاف نیست ،مادرم را ازم گرفتی ،پدرم هنوز جایش معلوم نیست ، یکی رو تازه بیرون آوردند میگن مادر بزرگمه صورتش هیچ پیدا نیست ، برادرم ،خواهرم ...همه کسم را بردی ،چون میدانی مرا توان جنگیدن با تو نیست اما توروخدا لباس قرمز ی را که بردی زیر خاک را پس بده ،اون لباس عروسی خواهرم بو که قرار شد در عروسی شان من ساق دوش باشم ...و کفشهایی که برادر کوچکم با هزار شوق روی طاقچه احساسش گذاشته بود تورا به خدا پس بده چون دیگر چیزی برایم مانده

راستی زمین ،چند روز بعد تدفین خانواده ام عیدت شروع میشود ها؟؟؟؟

تنظیم  خبر : امیرخواجه علیا