در شرایط مرگبار نظام جنایتکار حاکم بر سرزمین مان که زنـدگـی را برای مـردم ستمدیده ی آن به جهنمـی تبدیـل کرده است و با بی تفـاوتی خیـل عظیم میلیونی ایرانیان بـرون مـرزی که مُتفـاوت با نوع زندگی مردم ستمدیده آن سرزمین نفـریـن شده از زمین و اسمان، در آسایش نسبی، روزگار می گذارانند که تنها بیش از80هزار نفر آن درسوئد هستند، مواجه هستیم و ازآن طرف هم با دسته ی دیگری ازبه اصطلاح تبعیدیانی رو به رو هستیم که هریک برای فـرار ازآن جهنـم آخـونـدی، سختی ها کشیدند و داستان ها تعـریـف کردند و اینـک به انسان هایی آرام و بقـول معـروف "آسته برو آسته بیا که گربه شاخت نـزنـه" سرگرم "زنـدگـی" هستند .

عدم شرکت و پشتیبانی آنها در مراسم ها، اکسیون ها و تظاهراتِ گوناگون که به مناسبت های مختلف در دفـاع ازمـردم ستمدیـده ایـران و علیه نظام جنایتکـار جمهوری اسلامی برگـزار می شود در واقعیت امـر بی تفاوتیشان را در مقابل قُربانی یان نظام فاشیستی حاکم بر سرزمین مان، بطور بارز نشـان می دهند.

بااین همه تفاصیل،خوشبختانه هستند همیشه تعدادی انسان های مبارز، مسئول و مُتعهـد به آرمان های انسانی که درمقابل جنایت های رژیم ساکت نمی نشینند و با همه مشکلات، درحد توانایی خودبه اشکال مختلف به افشاگری نظام جهل و نکبت حاکم بر ایران می پردازند و نمی گذارند این همه جنایت، به دست فراموشی سپرده شود.

"کـانـون نـویسنـدگـان ایـران" (در تبعید) در استکهلم به مناسبت چهاردهمین سالگرد ِ قتل های زنجیره ایِ مراسمی را برگزار کرد.

چهـارده سال پیش در چنین ماهی، انسان های فرهیختـه و مبـارزی هم چون پـوینـده و مختـاری، توسط نظام فـرهنگ کُش جمهوری اسلامی، سلاخـی شـدنـد.

این شخصیت های فرهنگی و آزادیخواه ایـرانـی، در دفـاع از قلـم و فـرهنـگ و بیـان، بـرای آگاهی مـن و تـو، تنها با قلم، به جنـگ نـابـرابـر با دژخیمان ضـد آزادی رفتند و جان خود را در این راه، به وحشتناکترین شکل ممکن، از دست دادند.

سعید سلطانپورها، سعیدی سیرجانی ها، پـوینـده ها و مختـاری ها و...توسط اوباش و اراذل رژیم قُرون وسطایی سلاخـی شدند ولی آنها "مُـردگـان زنـده ِ" تاریخ ما هستند قتل آنها لکه ننگ ابدی است که درکارنامه پُـراز ننگین رژیم باقی خواهد ماند و درمقابل راه آنها توسط مبارزان دیگر تا سرنگونی این نظام پلید و برقراری آزادی ادامه خواهد یافت.

دربرون مرزهم،هنرمندان مُتعهد تبعیدیمان همچون غلامحسین ساعدی ها،ستار لقایی ها،داریوش کارگرها و ...پس سالها مبـارزه برعلیه نظام فرهنگ کُش جمهوری اسلامی، در پیکار با بیماری و در حسرت رسیدن به آزادی در غُـربـت جان سپـردنـد و امروز جایشان در کنار ما خالی است، یـادشـان گـرامـی بـاد.

کانون نویسندگان در تبعید- استکهلم، در کنار انـدک انسان های تبعیـدی همچنان مبـارز و وفـادار به آرمانهای آزادی خواهانه، جمعه 3 آذر ماه مراسمی ساده ولی پُـربـار و زیبـا، بـرگزار کرد.

حضورشاعران و هنرمندان و بطورکُلی اهل قلم و هنر دراین شب بیانگر این واقعیت است که هنوز تبعیدیان به معنـای واقـعـی کلمه، هستند و عُمـر طـولانـی تبعیـد قـادر نبوده است که مانـع آنهـا در مبـارزه با نظـام جهـل و جنایت و آزادی و فرهنگ کُش جمهوری اسلامی، بشـود.

جا دارد که از شرکت کنندگان مبارز، مُتعهد و هنرمند در این مراسم قـدردانی کرد.

برنامه های این شب با کوشش دبیر کانون بهرام رحمانی و مُجری خوب سوفیا کریمی، اداره شد.

در این شب شـاعـران گیسو شاکری، مریم هوله، عباس سمکار، اسد رخساریان، اسماعیل آئینی، و یـار قدیمی کـانـون، یاور استوار شعـر خواندند و یـاد تمـام عزیزانی را که در بیدادگاهای رژیـم شکنجـه و کشته شده اند گـرامـی داشتنـد.

همچنین گیسو شاکری هنـرمنـد گـرامـی و مبـارز با اجـرای دو ترانه ی بنام "سرزمین من" و "شهر خالی" خاطره خوبی را برای شرکنندگان به جا گذاشتند.

باامیدِ برقراری آزادی و دموکراسی و آزادی بیان و عقیده و حـذف سانسـور در سرزمینمان ایران و سرنگونی حکومت جهنمی جمهوری اسلامی به قعـر زباله دان تـاریـخ .

دوشنبه 6 آذرماه 1391 - استکهلم