رفتن به محتوای اصلی

اجلاس پراگ؛ روشنگری در تاکتیک ابهام در استراتژی
25.11.2012 - 23:05

مضمون بیانیه پایانی کنفرانس پراگ بازتاب احساس مسئولیت شرکت کنندگان در نشست نسبت به سرنوشت کشور و جامعه ایران است. در بیانیه بر ارزش های متمدنانه تحولات دمکراتیک، گذار مسالمت آمیز تاکید شده و علیرغم نارسائی های غیرقابل کتمان، مثبت و سازنده به نظر می رسد.
کنفرانس پراگ در شرایطی برگزار گردید که انفعال سیاسی تا مغز استخوان اپوزیسیون نفوذ کرده است و پس از ان قلم های بسیاری در تائید، انتقاد، تخریب و تضعیف این حرکت همچنان می چرخند. کنفرانس پراگ و برگزاری دهها کنفرانس دیگر از گروه های  فکری سیاسی اجتماعی می توانند بموازات هم تدارک دیده شوند و راههای همپیمانی ملی و رهائی ایران از نظام نکبت بار جمهوری اسلامی را مورد بررسی قرار دهند و در ادامه بر سر اشتراکات خود در جنبش خیابانی همپیمان شوند.
نارسائی های کنفرانس پراک را می توان در سه محور جمعبندی کرد:
1-
 به نظر می رسد مخاطب کنفرانس، شرکت کنندگان در کنفرانس هستند که توافق کرده اند: "هر یک از ما باید مسئولانه بکوشیم تا سرنوشت ما نه در میدانهای جنگ و کشتار هم وطنان که بر سر میزهای مذاکره و صندوق های رای تامین شود"
 و در پایان بدرستی تاکید می کنند که: "ما شایسته انتخاب مدارا در برابر خشونت و خرد در برابر غرایز غیر انسانی و احساسات کور هستیم. بکوشیم تا این بار در دوران گذار ایران به دموکراسی اشتباه نکنیم. آینده از آن ماست و فرهنگ مشترک ما،‌ چراغ ره ما. این چراغ را هر چه پرفروغ تر پیش روی خود نگاه داریم تا راه را گم نکنیم".
 واقعیت اینست که هیچ گروه سیاسی در ایران به نیروی اجتماعی ارتقاء نیافته است تا سخنگویان شان به نمایندگی از سوی آنها سخن گویند(باستثناء احزاب سیاسی اجتماعی کومله و دمکرات).چنین نشست هائی از سوی کوشندگان سیاسی نوعی مشق دمکراسی برای اپوزیسیون ایران است و توافقات فاقد پشتوانه اجرائی می باشند. همان گونه که زمانی نشست موسس جمهوری خواهان دمکرات لائیک؛ لائیسیته را به گفتمان سراسری تبدیل کرد، برگزاری کنفرانس پراگ هم از منظر تاکید بر انتخاب مسیری متمدنانه به سوی دمکراسی، می تواند بسیار ارزشمند، مفید و موثر واقع شود.
2-
کنفرانس شخصیت ها زمانی کارساز و کارگشا می باشد که بتواند با جنبش های اجتماعی زنان، دانشجویان و کارگران ارتباط برقرار کرده و ناظر بر سازماندهی و تکوین اراده واحد در داخل کشور باشد. فقدان حضور نمادین نمایندگان زنان، دانشجویان و کارگران از نارسائی های کنفرانس بود.
3-
در بیانیه کنفرانس از  "تقابل آشکار نظام حاکم با ملت ایران و دشمنی با جهان پیشرو و تمدن بشری" سخن گفته شده و تجارب 33 ساله گذشته از تضاد نظام حاکم با انسان، ایران و جامعه ایران شهادت می دهد. امضاء کنندگان  بیانیه وقتی بیش از سه دهه حاکمیت فاشیسم دینی و جنایت علیه بشریت حکومت اسلامی را تا حد "تقابل نظام" (رودرروئی) تنزل می دهند، بایستی ضمن تائید روشنگری در تاکتیک، نسبت به ابهام آفرینی در استراتژی هشدار داد و بر این موضوع تاکید کرد که بدون سازماندهی دمکراتیک همپیمانی ملی، حضور رنگین کمان اپوزیسیون برانداز، کوشندگان جنبش های زنان، دانشجویان و کارگران در چنین کنفرانس هائی، چشم انداز ایرانی آزاد، دمکراتیک، لائیک و سوسیال،  تیره و تار بنظر می رسد!

دیدگاه‌ و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.

اقبال اقبالی

فیسبوک - تلگرامفیسبوک - تلگرامصفحه شما

توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد! 

افزودن دیدگاه جدید

لطفا در صورتیکه درباره مقاله‌ای نظر می‌دهید، عنوان مقاله را در اینجا تایپ کنید

متن ساده

  • تگ‌های HTML مجاز نیستند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
  • Web page addresses and email addresses turn into links automatically.

لطفا نظر خودتان را فقط یک بار بفرستید. کامنتهای تکراری بطور اتوماتیک حذف می شوند و امکان انتشار آنها وجود ندارد.

CAPTCHA
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید CAPTCHA ی تصویری
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.