مرزها خطوط فرضی سیاسی
 ارض یا زمین، "شئی" یی ست که پیش از پیدایش انسان وجود داشته ، و بعد از مرگ آن نیز وجود خواهد داشت. اما " مرز" یا مرزها " خطوط فرضی سیاسی" هستند که توسط انسانها تعیین شده اند. منظور از " تمامیت ارضی" همه یک "چهارچوبۀ فرضی سیاسی" ست که بخشی از انسانها در داخل آن زندگی میکنند. وسعت این چهار چوبه ها مدام در طول تاریخ زندگی انسانها  در «تغییر» بوده است. بزرگ و کوچک شده اند. این گزاره- تغییر- در مورد ایران هم ، به عنوان یک " محدوده"،  صادق است. چرا که در طول تاریخ بزرگ و کوچک شده است. 
عناصر سه گانه
بشر برای چه چیزی این خطوط فرضی را روی زمین به دور خود کشیده است؟ برای " امنیت جانی" ، " رقابت در منافع" ، " قدرت طلبی" . اگر عنصر دیگری به نام « زندگی مسالمت آمیز» را به این عناصر سه گانه اضافه کنیم میتواند بدین صورت تغییر یابد: امنیت - رقابت سالم- دموکراتیسم. در این حالت مرزها - خطوط فرضی- به تدریج محو شده و دیگر بشر نیازی به آنها نخواهد داشت. 
شرایط حاضر

اما در شرایط حاضر این  عناصر سه گانه عمل میکنند و"خطوط" نیز وجود دارند . و بین دولتهای عضو سازمان ملل طبق قوانینی  بر« مصونیت آنها» تأکید شده است. البته حفظ تمامیت ارضی کشور ها- در برابر یکدیگر - در این قوانین مد نظر است. اگراین قوانین شامل مردمان گوناگون- ملیتهای مختلفی- که در داخل یک کشور زندگی میکنند و تحت ستم ملی هستند ، و خواهان « جدایی»، هم بشوند، یا آنها طوری مورد تفسیرقرار بگیرند- که بشوند؛  در تضاد است با  قوانین سازمان ملل که بر « مصونیت شأن و مقام و منزلت و حقوق انسان» تأکید میکند. بر پایه این تضاد در بر خورد به مسئله تمامیت ارضی دو نگاه- دو اسلوب- و دو سیاست پدید میاید. 
نگاه قدسی 
1- تمامیت ارضی مقدس است و باید حفظ شود. هم در مقابل  تجاوز کشور خارجی و هم در مقابل نیروی جدایی خواه داخلی. اگر تجاوز خارجی پیش آید در کنار دیکتاتوری حاکم هستیم.
نگاه انتخابی
2- تمامیت ارضی خطوط سیاسی هستند . در مقابل تجاوز کشورهای خارجی باید حفظ بشوند- با تکیه به مردم و نه به حکومت دیکتاتوری . این خطوط در برابر ملیتهای داخل وقتی مصونیت دارند که داوطلبانه انتخاب شده باشند- و حقوق همه جانبه آنان جهت سعادتمند زیستن - مورد تجاوز قرار نگیرد - در حالت وجود عدم «انتخاب»-  کشتار و شکنجه و زندان به خاطر ستم ملی و تبعیض  و غیره - هر ملیتی میتواند از حق « انتخاب» خود برای با هم زیستن یا نزیستن استفاده کند. و آزادی مردم در رابطه با این «حق انتخاب» باید حفظ بشود. 

سیاست غیر دموکراتیک
بخشی از نگاه اول میگوید « انتخاب داوطلبانه» ای در کار نیست . این چهار چوبه باید حفظ بشود . در صورت پذیرش آن « میتوانیم کارپایه همکاری» سیاسی داشته باشیم. در غیر این صورت بگذار « دیکتاتوری حاکم» در غیاب همکاری ما به حیات خود ادامه بدهد. بخش دیگر- که در برابر تجاوز خارجی مردم را فراموش کرده و در کنار حکومت قرار گرفته- در مسئله انتخاب- « جدایی» یا « اتحاد داوطلبانه»-  عملا در کنار دیکتاتوریست. چرا که تمامیت ارضی را در خطر حس میکند.
نگاه قدسی به تمامیت ارضی، سیاستی را دنبال میکند که : ضد دموکراتیک، مانع اتحاد نیروها ، و در خدمت ادامه حیات دیکتاتوری حاکم است.  در حقیقت سیاستی ست سنتی.
سیاست دموکراتیک 
بعکس نگاه قدسی ، نگاه انتخابی سیاستی دارد : دموکراتیک، اتحادگرا، و در خدمت رفع دیکتاتوری حاکم. یعنی سیاستی ست رئال و مدرن . 
نگاه قدسی بعکس نگاه انتخابی- که عینی ست- برخوردی ست شدیدا ذهنی . و زور باور . چرا که امر « انتخاب» و « اتحاد یا جدایی» را پروسه های تمام شده میبیند. در صورتی که هیچکدام از آنها تمام شده نیستند.
نگاه بخشی از روشنفکران و تشکلهای  سیاسی - از جمله اتحاد جهوریخواهان و حزب مشروطه ایران نگاه قدسی به تمامیت ارضی ست.  که آنرا خط قرمز خود میدانند. و سیاستی را دنبال میکنند که مانع مبارزه مشترک علیه دیکتاتوری حاکم است.
 مسئله، جدایی یا اتحاد نیست. مسئله آزادی انسان است و حق انتخاب او.  و احترام به آن.